Μέσα σε μια καθημερινότητα όπου ο Τατσόπουλος αποκαλεί την Μποφίλιου χαζοβιόλα, ο Ερντογάν κάνει απόβαση στην Αθήνα μαζί με τους 150 μουστακαλήδες «ξυλοκόπους» του προκαλώντας ταυτόχρονα με τις συνεντεύξεις του, και που η κοινωνική οργή ξεχειλίζει λόγω των πλειστηριασμών, εμείς θα προτιμήσουμε να ασχοληθούμε με το στοργικό φιλί του Μαραντόνα στον «αιώνιο» αντίπαλο του Πελέ.
Για όσους δε γνωρίζουν, στο πλαίσιο της κλήρωσης για τους ομίλους του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Παρασκευή στη Μόσχα, ο αγαπημένος των ποδοσφαιρόφιλων «Ντιεγκίτο» έσκυψε πάνω από το αναπηρικό καρότσι του έτερου θρύλου του ποδοσφαίρου αλλά ανήμπορου –λόγω κινητικών προβλημάτων– Πελέ φιλώντας τον στοργικά στο μέτωπο. Η συγκεκριμένη κίνηση αποτέλεσε την πιο δυνατή στιγμή ολόκληρης της εκδήλωσης, και προκάλεσε συγκίνηση και δέος σε όλη την υφήλιο, παρουσία μάλιστα του ίδιου του Προέδρου της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν. Συμπέρασμα όλων: το ποδόσφαιρο ενώνει.
Βέβαια, το ίδιο το ποδόσφαιρο ήταν η αιτία που στο παρελθόν η σχέση των δύο κορυφαίων μπαλαδόρων είχε περάσει από χίλια κύματα. Βασικό χαρακτηριστικό των μεταξύ τους αντιπαραθέσεων αποτέλεσε η ανταλλαγή αιχμηρών εκφράσεων. Πάγια άποψη του Βραζιλιάνου σταρ ήταν ότι ο Μαραντόνα δε θα πρέπει να παίρνει δημόσια το λόγο, καθώς «έκανε χρήση ναρκωτικών κι αποτελεί αρνητικό παράδειγμα για τη νεολαία». «Αλλά και στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι έσταζε χολή για εκείνον: «Ολος ο κόσμος γνωρίζει πως ο Πελέ είναι καλύτερος από τον Μαραντόνα. Είχα τόσους τρόπους για να σκοράρω. Είχα καλύτερη κεφαλιά και χρησιμοποιούσα και τα δύο πόδια. Ο Μαραντόνα είχε μόνο ένα καλό αριστερό και τίποτα άλλο. Δεν είχε πλουραλισμό και το δεξί το είχε μόνο για να περπατάει. Απλά οι Αργεντινοί, ενώ γνωρίζουν πως δεν υπάρχει σύγκριση, τον υποστηρίζουν γιατί είναι δικός τους».
Από την άλλη, ο πάντοτε εκρηκτικός Αργεντινός απαντώντας κατά κάποιον τρόπο σε όσα του προσάπτει ο Πελέ για την άστατη ζωή του, είχε πει: «Εάν δεν έπαιρνα κοκαΐνη, θα ήμουν τρεις φορές καλύτερος ποδοσφαιριστής και τότε δεν θα υπήρχε καν η διχογνωμία για το εάν είμαι ή όχι καλύτερος από τον Πελέ. Ουσιαστικά δεν θα υπήρχε καν δεύτερος». Ενώ πριν λίγα χρόνια είχε δηλώσει: «Γιατί με συγκρίνετε με τον Πελέ; Ο τύπος είναι για το μουσείο. Ακόμα και η μητέρα μου έλεγε ότι είμαι δυνατότερος και εκείνος έπαιζε απέναντι σε αντιπάλους που ήταν βιδωμένοι στο γήπεδο».
Πάντως, η τελευταία άποψη βασίζεται σε μια σημαντική αλήθεια: ότι είναι άτοπο να συγκρίνεις τους δύο μεγάλους του ποδοσφαίρου καθώς έπαιξαν σε διαφορετικές εποχές. Ο 77χρονος σήμερα Πελέ μεγαλουργούσε στο Μουντιάλ του ’70, ενώ ο κατά 20 χρόνια νεότερος Μαραντόνα πρόλαβε και το Μουντιάλ του ’94, όπου σκόραρε, μάλιστα, απέναντι στην Εθνική μας (οι παλαιότεροι σίγουρα θα θυμούνται).
Προσωπικά, είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον «Ποδοσφαιριστή του Αιώνα», τίτλο που έχει απονείμει η FΙFA για τον Πελέ, κατά τη διάρκεια της πρώτης επίσκεψης του στην Ελλάδα, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ως μαθητής Δημοτικού τότε, θυμάμαι έντονα τη μέρα εκείνη που θα έβλεπα δια ζώσης ένα ποδοσφαιρικό ίνδαλμα. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση όταν τελικά συνάντησα το «μαύρο διαμάντι», ήταν η απλότητα του και το ενδιαφέρον με το οποίο προσέγγισε εμένα και τον υπόλοιπο κόσμο που τον υποδέχθηκε στο ξενοδοχείο. Ο άνθρωπος των τριών Παγκοσμίων Κυπέλλων και των δύο Κόπα Λιμπερταδόρες, ξεχωρίζει για την άψογη δημόσια συμπεριφορά του, χωρίς κανένα ίχνος τουπέ και σταριλίκι και, πιστέψτε με, η στάση αυτή μετράει πολύ στα μάτια ενός μικρού παιδιού.
Αλλά μετράει πολύ περισσότερο όταν παρόμοια συμπεριφορά παρουσιάζει ένας «αλήτης» των γηπέδων, ένα κακό παιδί που νικήθηκε από τα πάθη του, όντας επιρρεπής στους πειρασμούς και στα μεγάλα λάθη, αλλά που με την τεράστια αξία του κατάφερε να προσφέρει ασύλληπτες ποδοσφαιρικές στιγμές μαγείας στους λάτρεις του αθλήματος. Ένας Θεός του ποδοσφαίρου για πολλούς που έγραψε ιστορία, σκοράροντας με το χέρι του (γνωστό κι ως χέρι του Θεού) στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου του 1986 στο Μεξικό στον αγώνα ανάμεσα στην Αργεντινή και την Αγγλία. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι αμέσως μετά από εκείνο το γκολ περίμενε τους συμπαίκτες του να έρθουν να τον αγκαλιάσουν, αλλά κανείς δεν ήρθε. Τους είπε: «ελάτε ειδάλλως ο διαιτητής θα το ακυρώσει!».
Όταν, λοιπόν, αυτός ο αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας προσφέρει μαθήματα σεβασμού και αγάπης απέναντι στονπιο μισητό του αντίπαλο, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε αγάπη στους γύρω μας. Καλό είναι να ξεφύγουμε λίγο από τη μίζερη πραγματικότητα και να δώσουμε αξία στις ανθρώπινες σχέσεις. Μια σχέση αγάπης είναι μια σχέση win-win για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Ο σεβασμός και η αγάπη αποτελούν δύο σπουδαίες αξίες, οι οποίες στις μέρες που ζούμε αποκτούν μεγαλύτερη αξία. Ας τις προσφέρουμε!