Οι πρόσφατες εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέκλεισαν επί μέρες τα ΜΜΕ και εξακολουθούν να σχολιάζονται ποικιλοτρόπως. Επιχειρώντας να αναλύσουμε λίγο βαθύτερα τα πράγματα σχετικά με το ποιόν πολιτικών στελεχών και εκλεγμένων, όχι μόνο της Αριστεράς, θα βρεθούμε ενώπιον θλιβερών διαπιστώσεων. Ενόψει δε και των αυτοδιοικητικών εκλογών, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σοβαρά.
Πολύ μελάνι - φυσικό και διαδικτυακο - χύθηκε για να αναλύσει προσόντα και ελλείψεις του νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ταυτόχρονα, ο νεοεισελθείς στην πολιτική Στέφανος Κασσελάκης δέχθηκε πυρά από εσωκομματικούς «φίλους». Αξίζει ωστόσο να αναλογιστεί κανείς ποιοι ακριβώς είναι εκείνοι που επιτέθηκαν στο νέο εκλεγμένο αρχηγό (για τον οποίο ο γράφων έχει ήδη τοποθετηθεί με προηγούμενο άρθρο).
Πρόκειται ως επί το πλείστον για επαγγελματίες της πολιτικής και ερασιτέχνες της πραγματικής ζωής. Στελέχη που έχουν περάσει όλη την ενήλικη ζωή τους στις οργανώσεις και τους κομματικούς διαδρόμους της Αριστεράς και έχουν εργαστεί από ελάχιστα έως καθόλου εκτός κόμματος. Περαιτέρω, η έλλειψη τυπικών προσόντων έχει υπερκεραστεί από τα κομματικά γαλόνια της παλαιότητας και της τοξικής θρασύτητας (σε συγκεκριμένες περιπτώσεις το τελευταίο είναι και το μοναδικό χαρακτηριστικό), γεγονός που έχει καλλιεργήσει την εντύπωση ότι πρόκειται περί ιδιοκτητών του συγκεκριμένου κομματικού χώρου.
Επί της ουσίας μιλάμε για στελέχη που σε οποιοδήποτε εργασιακό επίπεδο του ιδιωτικού τομέα θα αποτύγχαναν «μετά πολλών επαίνων», όπως είχε γράψει ο ποιητής. Στην κομματική καμαρίλα, ωστόσο, καταφέρνουν να ακούγονται, απειλώντας και εκβιάζοντας ή απλώς μηχανορραφώντας. Όταν δε εμφανιστεί κάποιος «εξωσχολικός» που επιχειρεί να πάρει τα σκήπτρα που νομίζουν ότι έχουν, γίνονται ερριστικοί, προσβλητικοί και φθάνουν στα όρια της δολοφονίας χαρακτήρα και της ανθρωποφαγίας. Είναι προφανές ότι για τους συγκεκριμένους ανθρώπους η δημοκρατία είναι έννοια άγνωστη, ο δε «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», που ασμένως είχαν αγκαλιάσει στα νιάτα τους, πλέον έμεινε συγκεντρωτισμός ωμός και απροσχημάτιστος. Η δημοκρατία άλλωστε είναι ακριβό σπορ.
Η παραπάνω μικρογραφία δεν αφορά όμως μόνο στην Αριστερά ούτε βεβαίως μόνο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αφενός όλα τα κόμματα από το 1974 τουλάχιστον και εντεύθεν ανέδειξαν και προώθησαν στελέχη «αγνώστων λοιπών στοιχείων». Άνθρωποι που δεν είχαν εργαστεί κάπου εκτός κομματικού σωλήνα, δεν είχαν υπηρετήσει τη στρατιωτική τους θητεία ή έστω δεν προέρχονταν από την κοινωνία των πολιτών και του εθελοντισμού, εκτοξεύτηκαν σύντομα από τις κομματικές νεολαίες στα βουλευτικά, τα ευρωβουλευτικά και τα υπουργικά έδρανα. Ιλαροτραγικώ τω τρόπω οι ίδιοι πούλησαν αργότερα πατριδοκαπηλία και αρκετοί καβάλησαν το κύμα του φθηνού εθνολαϊκισμού κατά τη δεκαετία του 2010, επιβραβευόμενοι εκ νέου από το εκλογικό σώμα για την αεργία και το θράσος τους.
Αφετέρου η συγκεκριμένη ανάλυση των πραγμάτων δεν πρέπει να αφήσει εκτός την τοπική αυτοδιοίκηση. Ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι αυτός είναι δυστυχώς ο χώρος όπου καλλιεργούνται και αναδεικνύονται για πρώτη φορά τα προαναφερθέντα «φυντάνια». Το δυστύχημα είναι ότι όλοι κάποτε έχουμε θεωρήσει ότι το κακό είναι μικρό επειδή το επίπεδο διοίκησης είναι τοπικό και περιορισμένο. Τουναντίον όμως τα περισσότερα καθημερινά προβλήματα αφορούν στη ζωή μας σε πόλεις, κοινότητες και περιφέρειες.
Η επιλογή ανθρώπων χωρίς προσόντα αλλά με φωτογένεια ή απλώς με γνωριμίες και στήριξη από κομματικούς, αθλητικούς ή επιχειρηματικούς παράγοντες, μόνο διαιώνιση των προβλημάτων προκαλεί.
Παράλληλα, δεν πρέπει να λησμονείται το γεγονός ότι οι ΟΤΑ ευθύνονται για μεγάλο ποσοστό της διαφθοράς του δημοσίου τομέα, όπως είχει αποκαλύψει και η σχετική έκθεση του 2014 από τον τότε Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρο Ρακιντζή, ο οποίος μάλιστα δέχτηκε και σχετικά «πυρά».
Το 2023 όμως τα καμπανάκια των κρίσεων και δη των φυσικών καταστροφών καλούν σε διαφορετική αντιμετώπιση. Δεν τρέφω ελπίδες ότι αυτή θα αποτελέσει τον κανόνα. Ευελπιστώ όμως οι εξαιρέσεις να μην είναι τόσες ώστε να τον επιβεβαιώσουν.
Άλλωστε το «και οι τελευταίοι έσονται πρώτοι» μπορεί να ηχεί ευχάριστα, αλλά καλό είναι η χρήση του να περιορίζεται μόνο στα εκκλησιαστικά δρώμενα.
Διότι όταν εφαρμόζεται στην πολιτική, τα αποτελέσματα είναι συνήθως τραγικά.