Οι πιλότοι των πυροσβεστικών αεροσκαφών ξεφεύγουν από το ανθρώπινο μου είχε πει κάποτε ένας πιλότος canadair. «Επειτα από κάθε πτήση είναι σαν άγγελοι, έχουν εξαϋλωθεί».
Φαντάζομαι τον Σμηναγό Χρήστο Μούλα, 34 ετών, να ξυπνάει το πρωί, να φυλάει την τριών μηνών έγκυο γυναίκα του, να της χαϊδεύει την κοιλιά και να μιλάει στο αγέννητο παιδί του δίνοντας την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει. Μια υπόσχεση που δεν εμπεριείχε καμία βεβαιότητα και σίγουρα το γνώριζε.
Φαντάζομαι τον ανθυποσμηναγό Περικλή Στεφανίδη, μόλις 27 ετών, με την πειθαρχημένη ορμή της νεότητας να ξεκινάει την πτήση του γεμάτος αδρεναλίνη αφήνοντας στην άκρη τα όνειρα και τα θέλω της ηλικίας του κυριευμένος από ένα αίσθημα ευθύνης προς το σύνολο.
Φαντάζομαι τις αγωνίες τους, όχι αυτές εν πτήσει, αλλά τις επίγειες, η ελληνική καθημερινότητα, η ακρίβεια, πως θα τα φέρουν βόλτα, άλλωστε οι μισθοί τους δεν ανταποκρίνονταν στο έργο που παρείχαν.
Φαντάζομαι και την αγωνία των οικογενειών τους κάθε καλοκαίρι. Αυτό το ελληνικό καλοκαίρι που μας μαυρίζει τις καρδιές χρόνια τώρα.
Πλέον η αγωνία τους τελείωσε και δεν μπορώ να φανταστώ τον πόνο τους. Δεν μπορώ να φανταστώ πως νιώθει η μέλλουσα μητέρα που θα μεγαλώσει ένα παιδί χωρίς τον άνθρωπό της.
Όμως τα απανθρακωμένα όνειρα αυτών των ανθρώπων είναι και δικά μας αποκαΐδια.
Σήμερα πενθούν όσοι δεν απώλεσαν την ανθρωπιά τους μέσα στην κυνικότητα και τον μηδενισμό του άκρατου ναρκισσισμού μιας σκληρής και εγκληματικά ανώριμης ελληνικής κοινωνίας. Σήμερα δύο νέοι άνθρωποι θυσίασαν το «εγώ» τους για χάρη του συνόλου.
Η ευθύνη πέφτει στις πλάτες όλων μας. Πρέπει πλέον να διερωτηθούμε σε τι είδους κοινωνία θέλουμε να ζούμε, να γερνάμε και να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
Αυτή η κανονικότητα είναι νοσηρή και η αποδοχή της ακόμη πιο άρρωστη.
Σε λίγους μήνες έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές. Η τοπική αυτοδιοίκηση, σε μεγάλο βαθμό, έχει αποτύχει παταγωδώς δεκαετίες τώρα. Είτε πρόκειται για πλημμύρες, είτε για φωτιές, βαθμολογείται κάτω από τη βάση. Η ποιότητα ζωής των πολιτών είναι χείριστη και όμως φοβάμαι ότι θα γίνουμε και πάλι θεατές στο ίδιο έργο με πρωταγωνιστές δευτεροκλασάτους ηθοποιούς ενός επαρχιώτικου θιάσου.
Η καφενειακή αντίληψη της πολιτικής μας έχει κάψει κυριολεκτικά. Έπειτα από τόσο θανατικό και καταστροφή στη χώρα μας οι πολιτικάντηδες πρέπει να εξοβελιστούν από τις ζωές μας, αλλά αυτό απαιτεί μια εσωτερική αλλαγή, προερχόμενη από την άρνηση αποδοχής της παρακμής μας.