Είναι η κατάχρηση της αστυνομικής βίας νόμισμα με μία μόνο όψη;
Ναι. Αυτή είναι η πιο λογική απάντηση που μου έρχεται στο νου, σε πρώτο χρόνο. Γιατί η εκάστοτε ηγεσία της Αστυνομίας και η εκάστοτε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, είναι εκείνες που καθορίζουν τις πρακτικές των αστυνομικών. Οι οργανωμένες δυνάμεις της Αστυνομίας επιχειρούν στο πλαίσιο εντολών με σαφή και συγκεκριμένα όρια - τουλάχιστον αυτό ισχύει στις ευνομούμενες Πολιτείες. Παραφωνίες πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν, όμως οι εξαιρέσεις δεν διαμορφώνουν τον κανόνα.
Δεν βρισκόμουν στη Χίο, ώστε να σας μεταφέρω μία μαρτυρία από πρώτο χέρι, όμως η εικόνα των ΜΑΤ να αποβιβάζονται σε σχηματισμό «παρέλασης» από το πλοίο στο λιμάνι δεν χρειάζεται περιγραφή. Είναι επιεικώς σουρεαλιστική, όπως προκύπτει από το βίντεο.
Εκτός από σουρεαλιστική είναι και απογοητευτική. Γιατί το πρόβλημα δεν έσκασε ξαφνικά στην πόρτα μας. Έρχεται από μακριά, το βλέπαμε και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παρά ως αποτυχία μίας Πολιτείας όταν καταλήγει να το διαχειρίζεται ως «αιτία πολέμου» απέναντι σε μά οργισμένη κοινωνία. Είναι μία αποτυχία στην οποία έχει μερίδιο η σημερινή κυβέρνηση, όπως έχει ασφαλώς και η προηγούμενη.
Επί σειρά ετών ζούμε στον αστερισμό του αυτοσχεδιασμού και των βραχυπρόθεσμων λύσεων (ή δήθεν λύσεων) ενώ άπαντες γνωρίζουν - και δεν δικαιούνται να προφασιστούν αιφνιδιασμό - ότι το πρόβλημα είναι τεράστιο.
Βγαίνουμε ασθμαίνοντας από μία πολυετή οικονομική κρίση που έκανε την ελληνική κοινωνία να «ματώσει» και είναι σα να μην καταλάβαμε απολύτως τίποτα. Η αμέσως επόμενη κρίση είναι αυτή εδώ - το μεταναστευτικό/προσφυγικό - και εμφανίζουμε ακριβώς τα ίδια σημάδια: διχασμός, άρνηση της πραγματικότητας, κομματικά λάβαρα ψηλότερα από το εθνικό συμφέρον και μηδενική ικανότητα στρατηγικού σχεδιασμού. Γιατί ασφαλώς δεν είναι στρατηγικός σχεδιασμός και ολοκληρωμένη λύση για το μέλλον τα κλειστά ή τα ανοιχτά camps. Είναι ασπιρίνες.
Η βία - σε πολλές μορφές - ήταν ένα από τα φαινόμενα που μας συνόδευσαν σε όλη τη διάρκεια της δεκαετούς οικονομικής κρίσης, η οποία ελπίζουμε ότι θα μείνει πλέον πίσω μας. Ξύλο στους δρόμους, ματωμένα πρόσωπα πολιτικών, τραυματισμένοι διαδηλωτές και αστυνομικοί, φραστική βία, βία των μνημονίων στις πλάτες των φτωχών, βία στα σπίτια όπου πατεράδες δεν είχαν μεροκάματο για να θρέψουν τα παιδιά τους και βίαιες σχεδόν καθημερινές πολιτικές συγκρούσεις (συχνά με περιορισμένη ουσία). Διαδικτυακή φραστική βία, ως μέσο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης - έστω και δια της επιβολής των trolls.
Βία από την Ειδομένη μέχρι τη Χίο, αλλά και από τους Χρυσαυγίτες που χαράκωναν μετανάστες μέχρι τους μετανάστες που αλληλοσκοτώνονται στα στενά κάτω από την Ομόνοια για τα μερίδια στο λαθρο-παρα-εμπόριο.
Με αυτούς τους όρους, η είσοδος των ΜΑΤ στον περίβολο της ΑΣΟΕΕ, όπου καλώς μπήκαν την επομένη μίας άθλιας επίθεσης από μία αγέλη σε έναν άπειρο (αλλά ευτυχώς ψύχραιμο, στο βαθμό που δεν πυροβόλησε) αστυνομικό εκτός υπηρεσίας, μοιάζει εντελώς λογική και δικαιολογημένη.
Από την άλλη πλευρά, αρχίζει να σχηματίζεται η εικόνα μίας κοινωνίας που δεν μπορεί να διαχειριστεί σχεδόν τίποτα χωρίς μία δόση βίας - με ή χωρίς ΜΑΤ.
Αν τα χρειαζόμαστε για το Μεταναστευτικό, για την ΑΣΟΕΕ και για την ομαλή διεξαγωγή ενός συνεδρίου της ΓΣΕΕ (πήγαν κι εκεί κλούβες των ΜΑΤ, προληπτικά), τότε ίσως αύριο τα χρειαστούμε για να συγκρατήσουμε τον πανικό μας προ του κορονοϊού. Ακραία σκέψη.
Ναι, αλλά και τόσο ακραίες αντιδράσεις από μία κοινωνία που αδυνατεί να τα βρει με τον εαυτό της.
