Στη γωνία Πατησίων και Αλμπέρ Καμύ συναντήθηκαν οι δύο φίλοι από τα παλιά. Οι καιροί σκοτεινοί. Η Τέχνη πενθούσε. Οι μαύρες κορδέλες στην πόρτα και το κρεμασμένο πανό στην ιστορική σχολή κινηματογράφου έδειχναν το Παράλογο στο παρόν.
Η απαξίωση της Τέχνης σε συνέχεια της απαξίωσης του Πολιτισμού προμήνυε από καιρό το επερχόμενο Κακό. Το παράλογο έγκλημα στα Τέμπη είχε συντελεστεί. Η χώρα πενθούσε.
Ο Α. , σκηνοθέτης, με άσπρα πλέον μαλλιά είπε στον Β. που πήγαινε με το πάσο του και κοντοστάθηκε στην είσοδο της σχολής. Βλέπω, πας δεν πας.
Τι κερδίζεις με την υπερβολική ταχύτητα, μονολόγησε ο νεότερος Β., μοντέρ, με τις γνωστές ενστάσεις του περί ‘’εκσυγχρονισμού’’. Παράλογο θα ήταν να πήγαινα φουλαριστός, σε τούτο εδώ το αμείλικτο σήμερα που δεν μοντάρεται με τίποτα, απάντησε χαιρετώντας τον εγκάρδια ο Β.
Στην εποχή του pass είναι ευφυές να αρπάζεις τις ευκαιρίες, τα ‘’πάσα’’ της επιβίωσης, ανταπάντησε με δόση ειρωνείας ο Α., γνωρίζοντας ότι στην εποχή της κρίσης η αναγκαιότητα της τέχνης ήταν υπό αμφισβήτηση.
Ωστόσο, ″έχει άτοπα πολλά βεβαίως και δυστυχώς η Αποικία’’, συμβολικώς ομιλώ, συμπλήρωσε ο Β. , με την προσθήκη του Κωνσταντίνου Καβάφη στη συζήτηση.
Οι συναντήσεις σε δυστοπικούς καιρούς έδειχναν γόνιμες ενώ αναδείκνυαν τη δυσαρμονία μεταξύ νοήματος και της έλλειψής του. Μεταξύ αληθινής ζωής και απλού pass (περάσματος).
Στο πόδι και οι δύο θυμήθηκαν έναν οπερατέρ, παλιό καλό φίλο που αδυνατούσε να κατανοήσει τη λογική πλευρά της ζωής. Αλλιώς θα το λέγαμε ότι στο παράλογο εκφραζόταν καλύτερα. Ως οδηγός και πάντα με έμπνευση, στριμωχνόταν ανάμεσα στα αμάξια, αναρωτηθείς μόνος του αν περνάει και καθώς δεν περίμενε καμία απάντηση πάντα περνούσε με τους δικούς του υπολογισμούς. Οι κανόνες της οδήγησης έρχονταν δεύτεροι. Ωστόσο, η ζωή έδειχνε ότι δεν μπορούσε να περάσει πάντοτε και κάποτε που το πέρασμα ήταν αμφίβολο λόγω στενότητας, στο ερώτημα περνάω; δεν περίμενε την απάντηση ούτε από τον εαυτό του. Το προσπάθησε και σφήνωσε.
Πράγματι, σκέφθηκε ο Β, ζούμε στην εποχή της σφήνας και του pass. Όμως όσο πολυσήμαντη είναι η λέξη pass στις διάφορες εκδοχές της, τόσο βαρυσήμαντη είναι η λέξη ζωή. Στη ζυγαριά του καπιταλισμού όμως η ζωή συνυπάρχει με το κέρδος, έννοια μεγίστης βαρύτητας, γι` αυτό και προηγείται. Το κέρδος συνυπολογίζεται με τη ζωή εφόσον αυτή έχει εμπορευματική αξία και κάτω από προυποθέσεις που στοχεύουν στη διατήρηση ή στην εξαφάνισή της, σύμφωνα με τους νόμους της Αγοράς.
Πρόσφατα, το λεχθέν από τον υπουργό Άδωνι Γεωργιάδη, σχετικά με το διαπραχθέν έγκλημα στα Τέμπη είναι αποκαλυπτικό: ’’Εάν ο Καραμανλής έλεγε ότι τα τρένα είναι ανασφαλή, κανένας δεν θα ταξίδευε.’’ Προφανώς, η θρασύτατη αυτή ομολογία που χαρακτηρίζει μερικώς την πολιτική ζωή, απορρέει όχι από τη δυσχέρεια του κράτους να υποστηρίξει τον πολίτη, αλλά από επιλογή και προτεραιότητες της ελεύθερης αγοράς, που θέτουν το λαό σε δεύτερη μοίρα και θυσιάζουν αυτόν στο βωμό του κέρδους όποτε χρειαστεί.
Στον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό του ύστερου καπιταλισμού, το ξεπούλημα των δημοσίων αγαθών και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι στο ημερήσιο πρόγραμμα των κυβερνήσεων.
Οι ”σταθμάρχες’’ των ιδιωτικοποιήσεων έχουν συνειδητά γυρίσει το κλειδί στη κάθοδο των δημοσίων αγαθών και αξιών. Σε άλλη δήλωσή του επίσης ο Άδ. Γεωργιάδης είπε : ‘’Οι εταιρείες μπορούν να κάνουν ότι θέλουν με τα είδη τους. Ευτυχώς δεν έχουμε γίνει ακόμα Σοβιετική Ένωση’’. Δυστυχώς όμως το τρένο εκτροχιάστηκε στον καπιταλισμό.
Ποιος φταίει; Μήπως η σύγχυση ανόδου και καθόδου των γραμμών της ζωής μας;
Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνίες, νερό, υγεία, παιδεία και πολιτισμός, βρίσκονται στη γραμμή της καθόδου. Στο δυστοπικό αυτό περιβάλλον δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών ότι τα μεγαλομπακάλικα έχουν δικαίωμα να διαχειρίζονται όπως επιθυμούν τα είδη τους, σχετικά με το καλάθι του νοικοκυριού, είναι συχνές στο πλαίσιο στήριξης του Κεφαλαίου και των Αγορών.
Οι συνταξιούχοι που συναντιούνται στις λαϊκές αγορές, με αγωνία ρωτούν ο ένας τον άλλον πώς περνάει και η απάντηση είναι ότι ψευτοπερνάνε. Γι` αυτό λοιπόν το ψευτοπέρασμα του λαού και μπροστά στις επικείμενες εκλογές, το Κράτος πάντα εφευρετικό για τη διατήρηση κλίματος τάξης και ασφάλειας απαντάει με δράσεις- προσχήματα και δώρα της νέας εποχής.
Τα vouchers, ιδού ο νέος Μεσσίας. Αυτά λοιπόν είναι η ανακάλυψη και η εφαρμογή κάθε είδους pass, δηλαδή επιδόματα στήριξης των ασθενέστερων με ξεκάθαρη στόχευση.
Ωστόσο, με τα pass, πας δεν πας. Σε κάθε κρίση και ανάγκη το κράτος μοιράζει pass.
1. Για να φανεί ότι είναι στο πλευρό των αδύναμων οικονομικά και να τους προσφέρει τσάι και συμπάθεια αφού μόνο γι` αυτά φτάνουν.
2. Ως δώρα οδηγούν σε κατάσταση εξάρτησης γιατί από τη μια πλευρά προσπαθούν να συντηρήσουν σε κάποιο πλαίσιο ένα ανώδυνο πέρασμα στην καθημερινότητα, μειώνοντας τις αντιδράσεις ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούν χαμηλές προσδοκίες στους ανθρώπους που ζουν σε αναμονή των επιδομάτων. Την ίδια στιγμή πληβείοι και προλετάριοι πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι να επιλέγουν με την ελπίδα ότι τελικά θα τα καταφέρουν. Αυτός είναι ο καπιταλισμός.
Ο ιδιώτης ( αρχαιοελληνικά: ο ανόητος) που μαθαίνει να περιμένει τα pass, αλλοτριωμένος από την ιδιότητα του πολίτη γίνεται ζήτουλας και κυνηγός ‘’προσφορών’’. Ο ίδιος μετατρέπεται σε εμπόρευμα για να κουτσοπεράσει ενώ η ελίτ τον πουλάει και τον αγοράζει κατά περίσταση.
Αυτές είναι οι προσδοκίες που καλλιεργεί η αναγγελία του pass.
Εκεί που αρχίζει εκεί και τελειώνει. Ζούμε στην επιδημία του pass.
Το Freedom pass (κίνητρο για εμβολιασμένους νέους)
Το Green pass ( πιστοποιητικό για την ελεύθερη κυκλοφορία)
Το Fuel pass (ενίσχυση για το ρεζερβουάρ)
Το Power pass (επιδότηση για την ενέργεια)
Το Food pass (Market pass,για το καλάθι του νοικοκυριού)
Το North Evia pass, Samos pass ( ενίσχυση για πληγείσες περιοχές λόγω φυσικών καταστροφών)
Pass δια πάσαν νόσο, αλλά και vouchers στους εκπαιδευτικούς για αγορά υπολογιστών και τηλεμάθημα βρέξει -χιονίσει.
Ζωή με δελτίο για τον φτωχό που ζει την καθημερινότητα με ευγνωμοσύνη προς τους δωρητές του.
Ο ήλιος κόντευε στη δύση του, ένα ζωηρό απόγευμα στις 8 Μάρτη 2023, Ημέρα της Γυναίκας, με τον κόσμο στους δρόμους για το έγκλημα στα Τέμπη.
Στον πεζόδρομο Αλμπέρ Καμύ, ο Σίσυφος έμοιαζε ευτυχισμένος. Μια ομάδα μικρών κοριτσιών έπαιζαν σε κύκλο το αγαπημένο τους παιχνίδι
″Δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς, δεν περνάς
δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς, περνάς.’’
Από τη Δυστοπία στην Ουτοπία σε ένα πλάνο.