Και ήταν η «Ημέρα της Γυναίκας», που σύσσωμη η ελληνική σοσιαλμηντιακή* κοινωνία “αποφάσισε” και “διέταξε” να απολυθεί μια γυναίκα διευθύντρια γιατί μίλησε τη σκληρή γλώσσα που τόσα χρόνια έμαθε να μιλά και κατ’ επέκταση να “εκτελεί”.
Είναι αυτή, η αυταρχική γλώσσα της επιβολής, που της επιβλήθηκε για να την επιβάλει. Γιατί δεν είχε τη δύναμη να πει το “όχι”, να μιλήσει για ανθρωπιά, ανθρώπινα ιδανικά, αξίες, δικαιοσύνη, κατανόηση, ευελιξία στη διαδικασία του recruitment, δηλαδή στην περίφημη «στρατολόγηση». Και ήρθαμε λοιπόν όλοι εμείς με το δάκτυλο στην σκανδάλη να υποδείξουμε το δέντρο που πρέπει να κοπεί, μη βλέποντας το δάσος.
Το δάσος του αυταρχισμού, της αγένειας, του “ψυχολογικού πολέμου”, της επιβολής, του αθέμιτου ανταγωνισμού που δυστυχώς δεν δημιουργεί το teamwork, τη σύμπνοια, τη συμπόνια, το πνεύμα της συνεργασίας που όλοι ονειρευόμαστε.
Η χώρα μας έπασχε και πάσχει χρόνια τώρα από έλλειψη ομαδικότητας, σεβασμού στη διαφορετικότητα. Δεν δίνει εύκολα το χαμόγελο στο συνεργάτη, το συνάνθρωπο…Αυτό το «χαμόγελο» ήταν η κύρια και βασική προσπάθεια για την οργάνωση των μοναδικών Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Γιατί αυτό είναι το μυστικό. Το χαμόγελο δημιουργεί κλίμα εμπιστοσύνης, ομαλότητας και συνεργατικότητας (πρόσφατη λέξη). Και δεν είναι τυχαίο που είναι και μεταδοτικό. Το πετύχαμε τότε, και γέλαγαν και τα μουστάκια των οδηγών λεωφορείων. Ακόμα και στον πιο σκυθρωπό, χαμογελούσαν τ’ αυτιά του. Γιατί το χαμόγελο στα δύσκολα φαίνεται. Εκεί κάνει τη διαφορά και ανεβάζει τον άνθρωπο. Το καταφέραμε για 15 μέρες, και από τότε δύσκολα το συναντάς.
Φυσικά δεν το απαιτήσαμε, το καλλιεργήσαμε και το μεταδώσαμε…γι αυτό είδαμε και τη διαφορά. Έστω και για λίγο, ένα πλατύ χαμόγελο έλαμψε στον ελλαδικό κόσμο, σαν τη λαμπρή τελετή της Έναρξης των Ολυμπιακών. Και μετά ήρθαν τα πυροτεχνήματα του «κρότου και λάμψης» πως να χαμογελάσεις…
Αν θέλουμε χαμόγελα, ας γίνουμε οι ίδιοι το χαμόγελο των άλλων, όχι η κατακραυγή στο λάθος.
Ας ψάξουμε να βρούμε τη δική μας συμμετοχή στο λάθος και να μη γινόμαστε εύκολοι κριτές και κατακριτές αυτών που δημιουργήσαμε.
Ας αποποιηθούμε τον αυταρχισμό. Ας δείξουμε τη δημοκρατικότητά μας με χαμόγελο, όχι με απολύσεις, αλλά με κατανόηση, εκπαίδευση, με εταιρική και κοινωνική μετεκπαίδευση και διαβίου μάθηση στο σεβασμό και στην ευγένεια …που να μην έχει μέσα τη λέξη «στρατολόγηση». Ετσι δεν χρειάζεται κάθε φορά να εφεύρουμε νέες λέξεις για να πούμε το αυτονόητο. Ας σταματήσουμε πλέον το παιχνίδι των εντυπώσεων και του *δηθενισμού.
Αν θέλουμε δημοκρατικούς - υπεύθυνους πολίτες και εργαζόμενους, ας μη δημιουργούμε «φαντάρους» με «επιτελικά» ή «εκτελεστικά» καθήκοντα. Πρώτοι εμείς να δώσουμε το παράδειγμα του ανθρωπισμού, της αγάπης, της αλληλεγγύης, όχι μόνο για τον φτωχό και τον αδύναμο - που μας κάνει να φαινόμαστε καλοί και ευτυχείς - αλλά για αυτόν που είναι διαφορετικός από εμάς, καλύτερος, πιο δυνατός, με ιδιαίτερα προσόντα, ειδική γνώση, νέες ιδέες.
«Πρέπει να μάθουμε όλοι και να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχουν πια μονήρεις ευφυΐες, μόνο η ομαδική έρευνα και δουλειά μπορούν να μας κάνουν να προχωρήσουμε περισσότερο από το στάδιο που βρισκόμαστε κάθε φορά. Ομαδική δουλειά, συνεχής επιμόρφωση, ευελιξία και προσαρμογή στα καινούργια πράγματα», επισημαίνει η πάντα επίκαιρη Ελληνίδα ακαδημαϊκός Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου των Δελφών.
Ο ανταγωνισμός της αγοράς είναι μεγάλος όταν διακυβεύεται το μέλλον σου. Οι πισώπλατες μαχαιριές για να σωθεί το πόστο, η θέση, ή καρέκλα, δίνουν και παίρνουν. Αλλά τι αξία έχει ένα μέλλον στρωμένο από τα «πτώματα» των άλλων; Και ποιες αξίες εξυπηρετεί;
Πόσο στα αλήθεια θλιβερό είναι να βλέπεις σήμερα τον “αυταρχισμό”, τον “ετσιθελισμό”, την “αγνωμοσύνη”, την “υπεροψία”, το “θράσος” στα μάτια των νέων που “συστρατεύσαμε” για να “υπηρετήσουν” τη σύγχρονη “αρένα” της αγοράς!
Αυτό που είναι θλιβερό είναι όχι να μη ξέρεις ότι το χαμόγελο δεν επιβάλλεται, αλλά κατακτιέται. Αυτό που είναι θλιβερό είναι να θέλεις να επιβιώσεις εις βάρος του άλλου, και όχι για το καλό του. Είναι θλιβερό να βλέπεις τις άθλιες υποδομές μιας ανοργάνωτης ζωής που δεν σεβάστηκε τον πολίτη, αλλά στηρίχτηκε στην οικονομία της πρόσκαιρης ευημερίας, στην παραοικονομία του εμπαιγμού της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
«Καιρός να μάθουμε στα παιδιά μας πάνω από όλα την ανθρωπιά, γιατί είναι το μόνο δημιούργημα του ανθρώπου που δεν σκοτώνει, οδηγεί επίσης προς την αρετή...» σημειώνει η κυρία Αρβελέρ.
Και η ανθρωπιά με ανθρωπιά μαθαίνεται και όχι με τιμωρία.
Αποδιοπομπαίοι τράγοι υπάρχουν πολλοί στη χώρα – έχουμε την πρωτιά. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δέντρο. Στο ίδιο δάσος είμαστε.
Ένα χαμόγελο χωρίς τιμωρία είναι καλύτερο από μια τιμωρία χωρίς χαμόγελο.
*Αυτή η λέξη δεν υπάρχει