Όσοι έκαναν το λάθος να ακούσουν το ηχητικό ντοκουμέντο από τη στιγμή της άγριας δολοφονίας της άμοιρης Κυριακής, τη στιγμή που ο φονιάς τη σφάζει με το μαχαίρι του, έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων, μπροστά στα αδιάφορα μάτια 4 αστυνομικών και του φιλοθεάμονος κοινού, διέπραξαν ένα τεράστιο λάθος.
Όχι επειδή βίωσαν την περιγραφή ενός εγκλήματος που συνταράσσει το σύμπαν με την αγριότητα του, ούτε επειδή φαντάζουν αδιανόητα τα όσα προηγήθηκαν , όσο διότι έγιναν οι ίδιοι αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες μιας απερίγραπτης τραγωδίας περισσότερο από τους παρόντες χωρίς να το ζητήσουν.
«Χάνομαι…»
Η τελευταία λέξη, το τελευταίο «Αντίο», το «Πεθαίνω», το «Πάει τελείωσα», το «Βοήθεια», ό,τι πιο τελεσίδικο, δραματικό και αναπόδραστο έχει να επιδείξει η ανθρώπινη παρωδία που μεγαλώνει και γεμίζει τα δωμάτια του νου όσο ανεβαίνει η ένταση του δέκτη και σε πλακώνει τα βράδια, ωχριά, σβήνει κάτω από το βάρος και την ένταση αυτού του:
«Χάνομαι…»
Ένας ψίθυρος ήταν. Μια ανάσα που τελειώνει όπως φυσάς το κερί, όπως σβήνεις το φως , όπως κλείνεις τα μάτια για να διώξεις το μαύρο , όπως βλέπεις το χώμα να πέφτει στο χαντάκι που άλλος έσκαψε για σένα. Αλλά, ένας ψίθυρος τόσο εκκωφαντικός που και τώρα, ακόμη μας τρελαίνει.
«Χάνομαι…»
Γίναμε, όλοι, αυτήκοοι μάρτυρες μιας ιδιωτικής οδύνης χωρίς να το θέλουμε. Γίναμε, εμείς, οι ασήμαντοι άνθρωποι με τις ασήμαντες αρρώστιες και τους τρομερούς φόβους γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι μας τρομάζει, θεατές στον πιο παράλογο θάνατο μιας αθώας γυναίκας μπροστά στα μάτια τεσσάρων αστυνομικών, έξω από το ΑΤ στο οποίο είχε καταφύγει για να σωθεί. Γίναμε θεατές μιας αισχρής συμπεριφοράς από πλευράς Πολιτείας απέναντι στον αδύναμο Άνθρωπο. Γίναμε θεατές μιας κυνικής «απολογίας» από την υπεύθυνη επικοινωνιολόγο;, δημοσιοσχεσίτησα;, Madame Recamier ;, που με το ψυχρό πρόσωπο, το προσεκτικό μακιγιάζ, τη μπούκλα επιμελημένα ατημέλητη να καλύπτει τον ένα ώμο και τον ξύλινο λόγο, να προσπαθεί να εξηγήσει την αδράνεια και την εγκληματική αδιαφορία κάποιων αστυνομικών με το γράμμα του Νόμου και τις υπουργικές ματσαράγκες.
«Χάνομαι…»
Την ώρα που η Κυριακή σφάδαζε σαν αρνί πασχαλιάτικο με το αίμα της να βάφει την άσφαλτο, ο φρουρός, η υποδιοικητής, ο σωφέρ της και η αξιωματικός υπηρεσίας παρακολουθούσαν την τελική πράξη του δράματος «Ιφιγένεια στην Αυλίδα», χωρίς να νοιώθουν, χωρίς να γροικάνε, όπως λένε και στο χωριό μας, ό,τι άλλο πράγμα το θέατρο και άλλο η ζωή. Στο πρώτο, κόβεις οικειοθελώς εισιτήριο, στο δεύτερο, σε βάζει με το ζόρι αυτή η θλιβερή και απάνθρωπη χώρα που δεν θα καταλάβει ποτέ πόσο περισσότερο ανάγκη έχει τους ανθρώπους από τα πτώματα που την υπηρετούν.
Χανόμαστε…