Περιμένουμε το ερχόμενο Σάββατο 24η Δεκεμβρίου 2022, την Αγία Νύχτα της συμβολικής γέννησης του Θεανθρώπου, την Θεϊκή υπόσχεση και την ελπίδα για την σωτηρία του ανθρώπινου γένους…
Και καθώς την Κυριακή 25η Δεκεμβρίου, 2022, ανήμερα των Χριστουγέννων ,θα γευόμαστε πατροπαράδοτα εδέσματα και γλυκίσματα στρωμένα στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, καθώς θα ανοίγουμε κάτω από το μεγάλο ή μικρό, πλούσια ή λιτά στολισμένο σε κάθε σπίτι Χριστουγεννιάτικο δένδρο τα δώρα μας, αμέτρητοι συνάνθρωποί μας, κάποιοι ίσως και μέσα στην ίδια με εμάς πολυκατοικία, θα παραμείνουν πνιγμένοι στο βουβό, το ανελέητο αίσθημα της ανείπωτης πικρής δικής τους καθημερινότητας έλλειψης της ελπίδας και της προοπτικής για ένα καλύτερο αύριο των ίδιων και των παιδιών τους….
Ποιος θα πίστευε, μερικές δεκαετίες πριν, ότι εδώ στην κάποτε αποκαλούμενη «Ψωροκώσταινα», στη χώρα της «φαιδρής πορτοκαλιάς», της γειτονιάς των ονείρων και της γονικής προτροπής του τύπου: «παιδάκι μου καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το….όνομα» θα φτάναμε στο σημείο να μιλάμε για το φριχτό υποκειμενικό συναίσθημα της αποκοπής από την αγέλη, της απομόνωσης χωρίς την αίσθηση της ομάδας!..
Σε καθημερινή βάση συνεχίζουμε την Εθνικής μας πορεία στο μέλλον με την ντροπή των οικονομικών «θεσμών», με την παρουσία ατάλαντων και ατιμώρητων πολιτικών και την συστηματική αποδόμηση προγραμμάτων και δομών «κοινωνικής βοήθειας σε παιδιά».
Συνεχίζουμε, ως φιλοθεάμον κοινό να ανοίγουμε τους δέκτες των έγχρωμων τηλεοράσεων βιώνοντας την εικονική πραγματικότητα της συμμετοχικής διαδικασίας σε κάποια σύναξη με ποικιλώνυμες ονομασίες, μισόγυμνες καλλονές και χαζοχαρούμενες γλάστρες…
Ζούμε ιδιοκτήτες και ενοικιαστές σε κακόγουστες και πανάκριβες πολυκατοικίες έχοντας διακόψει τη συμμετοχική διαδικασία στην «κεντρική θέρμανση» και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου μας σε σημείο ώστε σήμερα και στην πατρίδα μας να χρειάζεται να «μυρίσει» το πτώμα κάποιου συνταξιούχου, μοναχικού γείτονα ή γειτόνισσάς μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι «ευτυχείς» υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για ΟΛΟΥΣ μας παρένθεση της …ζωής!
Να τη δούμε στις πρακτικές της διαστάσεις την ψυχοκοινωνική μας κατάντιας;
Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας του Ηράκλειου και όλων των άλλων μεγαλουπόλεων της πατρίδας μας.
Στρυμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία και θέσεις μόνο για όρθιους στις κάθε λογής πιτσαρίες, καφετέριες, παμπ, ορθάδικα και ελληνοπρεπείς ταβέρνες…
Περιφέρουμε την πλήξη, την ανία, τα βιωματικά μας τραύματα στα στενόχωρα κλουβιά που τα ονοματίσαμε γραφεία, μαγαζιά, εργοστάσια, σχολεία και πανεπιστημιακές αίθουσες, με άλλα λόγια στους κάθε λογής χώρους εργασίας και αναψυχής.
Είμαστε τώρα πιά και οι νέο-Έλληνες παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αποτελέσματα ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτισμικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό ψυχοκίνητρο και τα συλλογικά «ένστικτα» για άντληση κέρδους και συλλογή δύναμης και εξουσίας και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου χωρίς συναισθήματα, χωρίς ανθρωπιά!..
Ο Αμερικανός ψυχολόγος Rollo May έχει γράψει πολύ εύστοχα ότι «ο αγώνας του ανθρώπου για την απόκτηση δύναμης φαίνεται ολοκάθαρα τώρα καθώς γίνεται κοινή συνείδηση η αλλοτρίωσή μας από τη Φύση, η ανελέητη αλλοτρίωσή μας από τον ίδιο μας τον εαυτό…»
Στη μοίρα του καθένα μας, στο αντί-εγωιστικό «δόσιμο» στον συνάνθρωπό μας, στην παρέα, η ανθρώπινη ομάδα αποτελούσε πάντοτε και μπορεί να συνεχίσει να αποτελεί ένα καθοριστικά σημαντικό αντισταθμιστικό παράγοντα. Και με αυτή την έννοια, αυτό το «δόσιμο» μπορεί να ξεκινήσει μια ατέλειωτη σχεδόν σειρά από ενέργειες που μπορούν, αναμφίβολα, να μειώσουν το σοκ της συνειδητοποίησης της μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου.
«Ανέκαθεν ο άνθρωπος ήταν αγελαίο ζώο» όπως το διατύπωσε και ο μεγάλος Μακεδόνας φιλόσοφος, ο δάσκαλο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ανθρωπότητας Αριστοτέλης δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν.
Ο συνάνθρωπός μας στην υπηρεσία, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο πανεπιστήμιο για όλους εμάς που είμαστε οικονομικά ενεργοί, όπως και ο συνάνθρωπός μας στο ορφανοτροφείο, στο γηροκομείο και στη φυλακή βασανίζεται κάθε λεπτό, κάθε ώρα κάθε μερόνυχτο από το αίσθημα της έλλειψης ελπίδας..
Εάν σκύψουμε προσεκτικά εσείς και εγώ, βαθιά μέσα στα φυλλοκάρδια του απέραντου Ελληνικού μας υποσυνείδητου, στα αρχέτυπα της ανθρώπινης ομαδικής συμπεριφοράς που χάνουν τις καταβολές τους στην ιστορία Πελασγών, Δωριέων και Αχαιών, θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν ΟΛΑ τα απαραίτητα στοιχεία της σωτηρίας μας από την αρνητική όψη της σύγχρονης αυτής ψυχοκοινωνικής και πολιτισμικής ασθένειας που λέγεται έλλειψη ελπίδας!..
Εκεί βαθιά στην ψυχή της Ελλάδας μας υπήρχε και υπάρχει η δημιουργικότητα της ελληνικής ψυχοσύνθεσης. Υπάρχει το εσώτερο μήνυμα της ελπίδας με την οποία μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε, υπάρχουν «φιλότιμο», «κυμπαριλίκι» και «μπέσα».
Μέσα στη γιορτινή ατμόσφαιρα θα λειτουργήσει και φέτος η αντίφαση της χαρούμενης επιφάνειας που, δυστυχώς, δεν μπορεί να καλύψει το εσώτερο δράμα εκατοντάδων χιλιάδων μοναχικών συμπολιτών μας, οι οποίοι όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη και την Αμερική τώρα πιά και στην Ελλάδα κάποιοι, με αυξανόμενους ρυθμούς μετά την πανδημία, θα προσπαθήσουν να θέσουν τέρμα στο συναίσθημα της απελπισίας μέσα από την πράξη της αυτοχειρίας…
Χριστούγεννα, Πρωτόγεννα, ΠΡΩΤΗ γιορτή του Χρόνου!…
Οι σύγχρονες τάσεις της παγκοσμιοποίησης και της εμπορευματοποιημένης αντίληψης για τις ανθρώπινες σχέσεις, οι εμμονές στη συσσώρευση πλούτου και δύναμης εντάσσονται στην εσκεμμένα καλλιεργούμενη ψευδαίσθηση από τους οπαδούς της άκρατης, βάρβαρης και ανελέητης φιλελεύθερης οικονομίας ότι ο πλούτος φέρνει την ευτυχία…
Με λεφτά μπορείς να αγοράσεις πολλά πράγματα, αλλά σίγουρα όχι αγάπη!..
Τώρα πια αναμφίβολα οι Έλληνες ξυπνάμε από το ψεύτικο όνειρο που μας σέρβιραν διαβεβαιώνοντάς μας ότι όλοι μπορούμε να συμμετέχουμε στο παιχνίδι του πλούτου καθώς βλέπουμε ουρές στα δωρεάν συσσίτια και ανεργία που μας γυρνούν 50 χρόνια πίσω αναρωτιόμαστε όλοι εμείς τι μπορούμε να προσφέρουμε στους συμπατριώτες μας και την οικουμένη;
Μπορούμε να διδάξουμε στην οικουμένη της μοναξιάς το γεφύρωμά της, μπορούμε να ξαναγίνουμε συγκάτοικοι, συνοδοιπόροι, συμπολίτες, συμπάσχοντες και συγχαίροντες συνάνθρωποι στο ταξίδι της ζωής….
Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, Χριστούγεννα του 2022 πέρα από εδέσματα, τα δώρα και τα πάρτι ας βιώσουμε το εσώτερο μήνυμα της ελπίδας που φέρνει δυναμικά στο προσκήνιο η συμβολική Γέννηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού….
Ας φέρουμε φέτος Χριστούγεννα του 2022, αυτήν τη δύσκολη για όλη την Ανθρωπότητα χρονιά, στο συνειδητό ατομικό και συλλογικό μας επίπεδο την Ελπίδα που φέρνει η γέννηση του Ιησού αφήνοντας τους σύγχρονους «Σκρουτζ» στη μοναξιά του πλούτου τους, όπως τους πλούσιους και «επιτυχημένους» του Χόλυγουντ που «νοικιάζουν» φίλους για να διαχειριστούν τη Μοναξιά τους…
Φίλες και φίλοι αναγνώστες σας εύχομαι «Καλά Χριστούγεννα!..»
―――――――――――――――――
*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, Συνταξιούχος Καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας