Τα Χριστούγεννα του 1991 ήταν τα τελευταία της Σοβιετικής Ενωσης. Στις 25 Δεκεμβρίου του 1991 ο 8ος και τελευταίος πρόεδρος της ΕΣΣΔ Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, παρέδωσε την εξουσία στον Ρώσο πρόεδρο Μπόρις Γέλτσιν, γενικό γραμματέα της πανίσχυρη Κομματικής Οργάνωσης Μόσχας του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΚΚΣΕ.
Από την επόμενη, 26 Δεκεμβρίου, η ΕΣΣΔ έδωσε τη θέση της σε μια νέα πολιτειακή μορφή, την ΚΑΚ (Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών) ενώ στις 7:32 μ.μ. η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υπεστάλη από το Κρεμλίνο και αντικαταστάθηκε με την προεπαναστατική ρωσική σημαία.
Έτσι έφτασε στο τέλος ένα πείραμα που υλοποιήθηκε υπό το πλαίσιο του ”Κόμματος Νέου Τύπου” που όρισε ο Λένιν στο Συνέδριο του 1903. Δηλαδή την μετάθεση της ευθύνης και της εξουσίας από την κοινωνία, την εργατική τάξη, στην ”πρωτοπορία”, ήτοι στον ιεραρχικά και εξουσιαστικά δομημένο μηχανισμό.
Παρολες τις προσπάθειες του Στάλιν να επιβάλει την ενοποίηση με την τεχνητή ομοφωνία που εξασφάλιζαν οι μυστικές υπηρεσίες (GPU, NKVD) και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εν τούτοις οι εσωτερικές αντιφάσεις και αντινομίες δεν επέτρεψαν τον ομαλό μετασχηματισμό την ημιφεουδαρχικής ρωσικής κοινωνίας της τσαρικής εποχής σε σοσιαλιστική κοινωνία όπως την είχαν ονειρευτεί οι θεωρητικοί.
Τελικά το σοβιετικό πείραμα απέτυχε σ’ όλους τους στόχους που έθεσαν οι αρχικοί επαναστάτες του ’17, που πίστεψαν ότι μπορούν να υπερπηδηθούν κάποια στάδια της κοινωνικής εξέλιξης. Υλοποίησαν εν τέλει τα πιο τρελλά όνειρα των μεταφυσικών φιλοσόφων που πίστευαν ότι το πνεύμα προηγείται του όντος και ότι αρκεί η βούληση για να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων και να ανατρέψει τους νόμoυς της φύσης….
Μόνο που γι αυτό, απαραίτητη ήταν η σκληρή κυριαρχία μιας νέας τάξης ανθρώπων -συσπειρωμένων γύρω από το Κόμμα, απολαμβάνοντας τα πλείστα όσα οφέλη από τη συσπείρωση αυτή- που πίστευαν ότι αποτελούν την τελείωση του ανθρώπινου είδους, ότι οι ιδέες τους εκφράζουν την ενσάρκωση της έως τότε oυτοπίας και ότι η πολιτική πρακτική τους εγγυάται το δρόμο για την κατάκτηση του επίγειου Παράδεισου.
Τελικά, κατάφεραν να μετατρέψουν μια φιλοσοφική άποψη που προερχόταν από την καρδιά της νεωτερικότητας σε προνεωτερικό θρησκευτικό φαινόμενο. Και ακριβώς γι αυτό ανταγωνίστηκαν τις προηγούμενες θρησκευτικές εκφράσεις, προσπαθώντας να αντικαταστήσουν το παλιό τελετουργικό με το νέο, όπως και τα σύμβολα και τις «Ιερές Γραφές» των παλαιότερων δοξασιών.