Οι ασχολούμενοι με το τι θα πουληθεί ή ακριβέστερα τι θα φορεθεί, γνωρίζουν έξι μήνες πριν τις νέες τάσεις στη μόδα. Φθινόπωρο και Χειμώνας ’23-24, ή για λόγους συντομίας F/W 23-24, φόρεσαν τον Μάρτιο όλα όσα αναδείχθηκαν μέσα από τα σόου στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες του στυλ. Στα καθ’ ημάς, με εξάμηνη καθυστέρηση, κάτι απόλυτα φυσιολογικό για το ταμπεραμέντο και τη κουλτούρα αυτής της γεωγραφικής απόφυσης, το στυλ που θα κυριαρχήσει στους δρόμους και τις γειτονιές δεν είναι τόσο πατέντα του Οίκου Nouvelle Democracie που δεσπόζει σαν brand στην εγχώριο αγορά πέντε χρόνια τώρα, όσο των εναλλακτικών Fashion Hub που ανταγωνίζονται λυσσαλέα για την προσέλκυση ενός εναλλακτικού κοινού που προτιμάει το προσιτό ρούχο, όπως και εκείνων με τους σταθερούς πελάτες που δεν αποχωρίζονται τα στειλιάρια, τα τζην, τις μπαλακλάβες και τα φούτερ.
Στο τεράστιο Show Room της Λεωφόρου Αμαλίας με τους τσολιάδες να ξεροσταλιάζουν, εκεί, πριν μερικές ημέρες παρουσιάστηκαν τα καινούρια μοντέλα ενώπιον τριακοσίων εκλεκτών πελατών που έχουν λόγο και δικαίωμα να κόβουν και να ράβουν αδιαφορώντας για το καημό του μικρομεσαίου που κοιτάζει τις βιτρίνες από απέναντι και παίρνει ανάποδες. Το θέαμα, γενικά, στερείται πρωτοτυπίας. Μια επανάληψη των τάσεων του 2022 χωρίς ένα touch ευρηματικότητας χωρίς φαντασία, χωρίς το feeling του quiet luxury που σάρωσε Ευρώπας και Αμερικάς. Ένα Déjà vu που κινήθηκε ανάμεσα σε στενά πανταλόνια και πουκάμισα, φορέματα σε στυλ Κρύσταλ Κάρινγκτον, καφέ μοκασίνια και τισερτ αλα Μπράντο στο Λιμάνι της Αγωνίας..
Βέβαια, η αλήθεια είναι, πως η Nouvelle Democracie ετοίμαζε διαφορετικό ενδυματολογικό ντεφιλέ μετά το ξεπούλημα του Ιουνίου, αλλά, κάτι οι πλημμύρες, κάτι οι φωτιές, κάτι η ακρίβεια αναγκάστηκε να αναθεωρήσει την κολεξιόν και να περιοριστεί στα βασικά πλην στοιχειωδώς αναγκαία. Γκρίζα ενδύματα στο χρώμα της τέφρας, μικρά καλάθια που χωράνε τα απαραίτητα, μπρατσάκια , σαγιονάρες, μαγιό και βηματισμό Robocop που κοιτάζει μόνο μπροστά και δεν αφουγκράζεται τίποτα.
Στον αντίποδα, ο Οίκος Za, μετά το σοκ της τελευταίας κολεξιόν που έμεινε στο ράφι, προέβη σε ριζοσπαστικές αλλαγές απολύοντας σούμπιτο τον fashion designer που δεν εννοούσε να αποχωριστεί φραπέ και λαδόκολλα, αντικαθιστώντας τον με έναν παντελώς άγνωστο σχεδιαστή από την Αμερική που στο παρελθόν σχεδίαζε καράβια. Ο νέος Galliano, δεν χρειάστηκε πολύ για να στρέψει τα μίντια πάνω του κομίζοντας έναν αέρα κοσμοπολιτισμού με δόση Pino Silvestre από τα ’80ς, ενώ ο σχεδιασμός της συλλογής του έφερε τα πάνω κάτω στον Οίκο Za γεμίζοντας την αίθουσα Ομπρέλες. Κατά τα άλλα, η κολεξιόν , ένα τούτι φρούτι με ολίγη από Succession ανακατεμένη με freddo cappuccino και Cruella Deville, γέμισε το Show Room, με τις καλές πελάτισσες ντυμένες στην πένα με τα απούλητα της περασμένης σεζόν να χειροκροτούν στην αρχή και όχι στο φινάλε της επίδειξης.
Πιο πίσω ο Οίκος Salon Vert, σταθερά, - πενήντα χρόνια φούρναρης,- επιμένει εμμονικά στη μονοχρωμία του πράσινου, έχοντας καβάντζα τους παλιούς πελάτες που μεγαλώνουν αλλά δεν αλλάζουν προφίλ, δεν παρακολουθούν τα διεθνή ρεύματα, μεταποιούν τα παλιά που κόντυναν, τα πορτοκαλιά που ξεθώριασαν, τον ήλιο που πάει να ανατείλει από τη δύση, και ονειρεύονται τις παλιές καλές μέρες που ο Οίκος μοσχοπουλούσε και τον λόξιγκα του ιδρυτή του χωρίς να νοιάζεται για το κόστος. Αυτός, μαζί με τον Οίκο της Κόκκινης Αρκούδας αποτελούν τα στανταράκια της επόμενης σεζόν αφού δεν ρισκάρουν, δεν προβληματίζονται, αλλά ανακυκλώνουν τα αζήτητα με μικρές πινελιές φαντασίας – μια πορεία εδώ, μια στάση παραπέρα -και νάχαμε να λέγαμε.
’Ετσι, η αγορά παρακολουθεί από το τζάμι ενώ η κρίση βαθαίνει. Ένα δυο μαγαζιά που άνοιξαν πρόσφατα, κινδυνεύουν με λουκέτο, είτε ελλείψει πελατείας, είτε επειδή δεν έτυχαν της αποδοχής του Σωματείου Σχεδιαστών Υψηλής Ραπτικής που κάνει κουμάντο στο διατηρητέο της Αμαλίας. Διότι, δεν είναι τι θα ρίξεις στην αγορά αλλά πότε θα το λανσάρεις. Γιατί η Μόδα όπως και η Ιστορία έχουν να κάνουν με δυο πράγματα: Την εξέλιξη και το αντίθετο της.