Οι μεγάλες επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών και αθλητριών αυτό το καλοκαίρι μάς γεμίζουν αισιοδοξία όχι απλώς για το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού αλλά διότι αποκαλύπτουν την ύπαρξη μιας άλλης Ελλάδας: του μόχθου, της συνέπειας, του πείσματος, του ξεπεράσματος των αντιξοοτήτων, του ήθους και της ευγένειας.
Τελικά υπάρχει κι αυτή η Ελλάδα! Απλώς φανερώνεται σε κορυφαίες αθλητικές διοργανώσεις, όπως και σε σπουδαία επιστημονικά επιτεύγματα, σε ενέργειες και πρωτοβουλίες αυτοθυσίας και ανιδιοτελούς προσφοράς. Μια Ελλάδα που δεν περιμένει πολλά ή και τίποτα από το επίσημο κράτος και τους θεσμούς στους οποίους συνήθως βασιλεύουν η μιζέρια, η ματαιοδοξία, ο φθόνος για την επιτυχία του άλλου, η ανικανότητα και αναξιοκρατία⸱ είναι πραγματικά μια Ελλάδα που επιμένει και αντιστέκεται ακολουθώντας «υπόγεια διαδρομή».
Τον υπόλοιπο καιρό παραμένει αθέατη, μακριά από τη δημοσιότητα και την αβάσταχτη ελαφρότητα και τη βαριά νοσηρότητα των μέσων επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης. Η προπαρασκευή, η μελέτη, η επίπονη άσκηση και προπόνηση που προηγούνται κάθε σπουδαίας επιτυχίας δεν προβάλλονται και δεν επαινούνται.
Αντίθετα, στην εποχή του εύκολου, γρήγορου και φτηνού, στη σύγχρονη φαστ φουντ κουλτούρα και στο ιδανικό μιας «επιτυχίας» ευτελών προτύπων που έρχεται άκοπα μέσα από τις «κατάλληλες» πόζες στο ίνσταγκραμ ή ενός σκουπιδοτραγουδιού στο youtube, οι ατελείωτες ώρες μονότονης αλλά δημιουργικής εξάσκησης σε κάθε τομέα ανάπτυξης των σωματικών, πνευματικών και καλλιτεχνικών δεξιοτήτων του ανθρώπου, θεωρούνται χαμένος χρόνος.
Και να που μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη, μέσα στην αθλιότητα, την ευτέλεια και το ζόφο της πολιτικής αντιπαράθεσης και της πολιτισμικής παρακμής, έρχονται και λάμπουν με την επιτυχία και το ήθος τους η τριανταοκτάχρονη Αντιγόνη Ντρισμπιώτη που δουλεύει στην οικογενειακή επιχείρηση – μεζεδοπωλείο, η 20χρονη κόρη χειρωνακτών μεταναστών Ελίνα Τζένγκο, ο ορφανός κι εγκαταλειμμένος από μητέρα Κύπριος Μάριος Γεωργίου και τ’ άλλα, άγνωστα ως τώρα στους πολλούς, χρυσά παιδιά, μαζί με τους ήρωες και τις ηρωίδες που γράφουν ιστορία στο άθλημά τους, όπως ο Τεντόγλου, ο Πετρούνιας, η Στεφανίδου να αποκαταστήσουν την προσπάθεια, τη θέληση, τη μαχητικότητα, το φιλότιμο, την αγωγή και ψυχική ανωτερότητα στη θέση που τους αξίζει στην κλίμακα αξιών και προτύπων.
Όπως λέω συχνά στους μαθητές μου που παραπονιούνται και βαρυγκομούν για τη μελέτη στο σπίτι και τις ασκήσεις στο σχολείο, ούτε γω θυμάμαι τα… χιλιόμετρα των ασκήσεων που έχω λύσει και των… χρονικών αντικαταστάσεων που έχω κάνει, των σελίδων που έχω διαβάσει, των δρόμων που έχω διανύσει ή τα κιλά που έχω σηκώσει αθλούμενος, όμως η μεγάλη ικανοποίηση από το αποτέλεσμα όλης αυτής της επίπονης, συχνά μονότονης και επαναλαμβανόμενης προσπάθειας σε αποζημιώνει στο πολλαπλάσιο και κάνει τη ζωή σου ωραιότερη, δημιουργικότερη με καλύτερες και πιο ουσιαστικές σχέσεις. Γιατί σου ανοίγει παράθυρα σε κόσμους που μόνο αν προηγηθεί αυτός ο μόχθος μπορείς να ταξιδέψεις σ’ αυτούς. Πόσο μάλλον όταν διαθέτεις ένα ταλέντο το οποίο ανακαλύπτεις, μέσα από δοκιμές, προσπάθειες, πειραματισμούς, επιτυχίες και αποτυχίες, αλλά σίγουρα με επιμονή και υπομονή και, εφόσον το καλλιεργήσεις, σε κάνει να ξεχωρίζεις στον τομέα σου.
Γι’ αυτό η ευγνωμοσύνη μας στα χρυσά παιδιά του αθλητισμού μας είναι τεράστια. Όχι μόνο για την πρόσκαιρη χαρά και περηφάνια, πολύτιμη κι αυτή σε καιρούς που η καθημερινότητα μας γεμίζει με απογοήτευση και απελπισία, όχι μόνο για τη συγκίνηση από την ανάκρουση του Εθνικού μας Ύμνου και την έπαρση της ελληνικής σημαίας στον ψηλότερο ιστό, αλλά για το μάθημα ήθους που προσφέρουν, που στηρίζεται στην αγάπη για το «ωραίο, το μεγάλο και τ’ αληθινό».
Τα δάκρυα της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη και του Λευτέρη Πετρούνια στην απονομή του χρυσού μεταλλίου και τα χαμόγελα όλων των αθλητριών και αθλητών μας, είναι η εικόνα της Ελλάδας που θέλουμε, αγαπάμε και μας γεμίζει περηφάνεια και αισιοδοξία.