Πρώτη μέρα του δεύτερου λοκ ντάουν, η σκληρότερη μέρα της πανδημίας στην Ελλάδα με στατιστικά που τρομάζουν και θλίβουν. Σάββατο, 7 Νοεμβρίου. Τα σημερινά νούμερα της επιδημίας, οι άνθρωποι που χάθηκαν, οι άνθρωποι στις ΜΕΘ, την προηγούμενη άνοιξη του «αναστοχασμού» (έως πατριωτικής έγερσεως και κομπορρημοσύνης) θα έσπερναν τον πανικό και πανελλήνια συγκίνηση. Τώρα όχι, ο κορονοϊός και οι απώλειές του έγιναν ρουτίνα. Όσο περισσότεροι οι νεκροί, τόσο λιγότερο το «βιωμένο» δράμα, τόσο πιο απόμακρη η ενσυναίσθησή μας.
Μετά το ημί-πανικόβλητο μποτιλιάρισμα της Παρασκευής για εκκρεμότητες (ή ανάσες), σήμερα, πρώτη μέρα της δεύτερης καραντίνας, οι δρόμοι της Αθήνας για χρονικά διαστήματα αρκετών δευτερολέπτων έμεναν άδειοι. Και ανάλογα την περιοδικότητα των φαναριών, σποραδική κίνηση για αντίστοιχους μικρούς χρόνους μετά. Διαστήματα κενών με παύσεις ελεγχόμενης ροής. Άδεια λεωφορεία, περιπολικά και μηχανές της αστυνομίας, ασθενοφόρα, φορτηγά και οχήματα του δήμου. Κάποια ποδήλατα, μοναχικά όμως. Πεζοί ελάχιστοι: λοκ ντάουν σημαίνει κλεισούρα ακόμα και έξω, ο ανοιχτός χώρος μοιάζει ακατοίκητος. Και στην πόλη- που δεν ο ανοιχτός χώρος ποτέ δεν είναι κιόλας άπλετος- αυτό φέρνει σκουριά και γκρίζο.
Η νύχτα βελτίωσε την εικόνα- στις πόλεις μάλλον πάντα έτσι συμβαίνει, ακόμα και στις κανονικές τους μέρες. Ειδικά σε κρίσεις σαν αυτή που ζούμε, «η νύχτα μας συμφέρει» (που έγραφε και ο Ν. Καρούζος). Η ερημιά είναι πιο ταυτισμένη με τη νύχτα. Το μάτι την έχει συνηθίσει, την εκλογικεύει αντανακλαστικά. Και τα φώτα της πόλης σα να απαλύνουν την ερήμωση αυτή με μια μεταφυσική ενδιαφέρουσα, γλυκειά.
Πρέπει να (αυτό)περιοριστούμε. Και μπορεί να πάρει περισσότερο, αισθητά περισσότερο καιρό από όσο σήμερα μας λένε αυτοί που δεν είχαν τα άντερα να κλείσουνε «τα μπαρ και τα ξενύχτια», δηλαδή τις ξεφρενες εστίες υπερμετάδοσης του ιού, πολύ νωρίτερα από τις δουλειές του (πολύ) κόσμου.
Οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε (ακούγοντας τους επιστήμονες και βλέποντας τα κρούσματα στον κόσμο όλο, μέχρι τον κύκλο μας) ότι αυτό το δεύτερο λοκ ντάουν θα είναι πιο επώδυνο, σε κάθε επίπεδο απ’ το πρώτο. Και ότι- μακάρι ψεύτες να βγούμε- δεν θα είναι αυτό το τελευταίο. Πρέπει να (αυτό)περιοριστούμε. Σε κάθε πεδίο της ζωής μας. Καλό κουράγιο να ’χουμε.
