«… Η κωμωδία δεν έρχεται να αλλάξει συστήματα. Δεν μπορεί να κάνει επαναστάσεις. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει μέσω του δυνατού όπλου που διαθέτει, δηλαδή το χιούμορ, είναι εάν όχι να συνετίσει, τουλάχιστον να αφυπνίσει συνειδήσεις. Νομίζω ότι αυτή είναι η αποστολή μας. Όχι όπως θέλουν να μας παρουσιάζουν, ως γελωτοποιούς των γεγονότων, διασκεδαστές για να περάσει η ώρα, ότι δηλαδή, ο κωμικός ηθοποιός είναι ο πασατέμπος. Ο κωμικός ηθοποιός δεν είναι πασατέμπος, έχει να παίξει κι ένα δικό του ρόλο. Γιατί εν πάση περιπτώσει η κωμωδία δεν έχει σχέση ούτε με την εξουσία, ούτε με τους θεσμούς. Η κωμωδία είναι απέναντι. Δεν είναι ποτέ μαζί τους».
Η αρένα της κωμωδίας, ο Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ και η απίστευτη όσο και αληθινή ιστορία του, η αγαπημένη παλιά φρουρά, η μοναδική εμπειρία του Θέατρου Globe, η αντίδραση της εγγονής του που τον είδε εφέτος για πρώτη φορά επί σκηνής, ο κύκλος που σιγά σιγά ολοκληρώνεται, οι σκέψεις για αποχώρηση, αλλά και η είδηση που τον συγκίνησε.
Λίγες ημέρες πριν από την κάθοδο του ΚΘΒΕ στην Αττική με την παράσταση «Αριστοφάνης - Ηρώνδας: Contra tempo», που θα παρουσιαστεί στο Ηρώδειο, στο Βεάκειο και στο Κηποθέατρο Παπάγου, ο Δημήτρης Πιατάς μιλά στη HuffPost και μεταξύ άλλων, δηλώνει: «Έρχεται μία νεότερη γενιά, η οποία είναι πολύ ενδιαφέρουσα, πολύ δυναμική και θα δώσει το δικό της στίγμα. Το θέατρο έχει βρει με την ανανέωση το ελιξήριο της νεότητας. Και το θεωρώ μαγικό».
-Προτείνω να ξεκινήσουμε με την παράσταση. Σε αποσπάσματα ποιων έργων βασίζεται;
Κατ’ αρχάς ο Ηρώνδας είναι ένας συγγραφέας των ελληνιστικών χρόνων, διάσημος στην εποχή του -περισσότερο διάσημος τότε από τον Αριστοφάνη-, ο οποίος επέβαλε ένα είδος κωμωδίας που λέγεται μιμίαμβοι. Τα έργα του χάθηκαν, διασώθηκαν μόνο κάποια σπαράγματα σε παπύρους, τα οποία ήρθαν στο φως τον 18ο αιώνα. Η παράσταση ήταν, αν δεν κάνω λάθος, μία ιδέα του καλλιτεχνικού διευθυντή Αστέριου Πελτέκη, ο οποίος διεκδίκησε τη φεστιβαλική παρουσία του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, πλην της «Ελένης» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου -παραγωγή της περασμένης χρονιάς που δεν παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο λόγω πυρκαγιών και παίχτηκε φέτος στο Αργολικό Θέατρο- με μία κωμωδία. Επειδή όμως έχουν βγει όλοι με Αριστοφάνη, πρότεινε στον Άκη Δήμου, με σκηνοθέτη τον Γιάννη Ρήγα, μία φανταστική συνάντηση του Αριστοφάνη με τον Ηρώνδα, στην οποία ο ποιητής και ο κωμωδιογράφος έρχονται σε μία «σύγκρουση».
-Εξού και το «Contra tempo» στον τίτλο.
Ναι. Όταν μου το αφηγήθηκαν είπα ότι είναι εξαιρετική ιδέα, επιτέλους να φύγουμε λίγο από τα τετριμμένα -βλέπουμε Αριστοφάνη πλέον στη νιοστή- ενώ συν τοις άλλοις, ένα κρατικό θέατρο μπορεί να κάνει τέτοιους ακροβατισμούς. Δεν λέω πειραματισμούς, γιατί έχει την κλασική δομή της αττικής κωμωδίας -χορός, παράβαση και λοιπά.
Παρουσιάζεται λοιπόν, φαντασιακά ο Αριστοφάνης, τον οποίον υποδύεται ο Ταξιάρχης Χάνος, με τον Δούλο του, τον υποδύομαι εγώ -η αρχετυπική μορφή του Δούλου που ξέρουμε στην κωμωδία- με αντίστοιχη παρουσία του Ηρώνδα, τον οποίο ενσαρκώνει ο Κωνσταντίνος Χατζησάββας -ένας εξαιρετικός ηθοποιός-, με Δούλο του τον Τάσο Χαλκιά.
Σημειώνω ότι οι θεατρολόγοι δεν γνωρίζουν εάν ο Ηρώνδας ήταν άνδρας ή γυναίκα. Υπάρχει μία θεωρία ότι ήταν η Ηρώνδας. Οπότε ο Άκης Δήμου τον παρουσιάζει στο μεταίχμιο. Αυτό είναι το έργο.
Περιλαμβάνοντας κομμάτια ολόκληρα του Αριστοφάνη από τη «Λυσιστράτη», το απόσπασμα με τον Πρόβουλο και την Μυρρίνη (την οποία επίσης υποδύομαι) και αντίστοιχα κομμάτια του Ηρώνδα που δεν είναι γνωστά στο κοινό, στήθηκε μία παράσταση πρωτότυπη αλλά βασισμένη σε παλιά υλικά, ευφρόσυνη, η οποία δεν είναι φιλολογική -γιατί θα μπορούσε να είναι για θεατρολόγους, αν θέλετε- με συνδετικό κρίκο στον παρόντα χρόνο μία ταξιθέτρια, μία εργαζόμενη γυναίκα που την υποδύεται η Πολυξένη Σπυροπούλου, η οποία παρεμβαίνει και χαλάει την παράσταση.
-Επί της ουσίας είναι μια παράσταση για την κωμωδία.
Είναι ένα προσκύνημα, θα μπορούσε να πει κανείς, και μία αναφορά στην ιστορία της κωμωδίας και στο πόσο σημαντικό ρόλο παίζει με την αισθητική της μέσα στους αιώνες. Ο Ηρώνδας, καίτοι ξεχασμένος από το κοινό, στην πραγματικότητα έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης κωμωδίας. Η θεματολογία του αφορά χαρακτήρες καθημερινούς -για παράδειγμα, ο εραστής- ανθρώπους οι οποίοι κάνουν απλά επαγγέλματα, όπως ο παπουτσής και λοιπά. Ενώ ο Αριστοφάνης στη θεματολογία του έχει έναν ιδεαλισμό: Η κοινωνία των πουλιών («Όρνιθες»), οι γυναίκες που κάνουν απεργία για να σταματήσει ο πόλεμος («Λυσιστράτη»), ο Δικαιόπολις που διεκδικεί τη δική του συνθήκη ειρήνης («Αχαρνής»). Έχει πολύ ενδιαφέρον πόσο σημαντικός ήταν ο Αριστοφάνης όσον αφορά τη θεματολογία του και πόσο σημαντικές οι εποχές που έζησε. Και πόσο ασήμαντη είναι η δική μας εποχή με τέτοιου είδους κοινοτοπίες.
-Υπάρχουν κόκκινες γραμμές στην κωμωδία και ποιά η σχέση της με την πολιτική ορθότητα;
Θεωρώ κατ’ αρχάς ότι η κωμωδία δεν έρχεται να αλλάξει συστήματα. Δεν μπορεί να κάνει επαναστάσεις. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει μέσω του δυνατού όπλου που διαθέτει, δηλαδή το χιούμορ, είναι εάν όχι να συνετίσει, τουλάχιστον να αφυπνίσει συνειδήσεις. Νομίζω ότι αυτή είναι η αποστολή μας. Όχι όπως θέλουν να μας παρουσιάζουν, ως γελωτοποιούς των γεγονότων, διασκεδαστές για να περάσει η ώρα, ότι δηλαδή, ο κωμικός ηθοποιός είναι ο πασατέμπος. Ο κωμικός ηθοποιός δεν είναι πασατέμπος, έχει να παίξει κι ένα δικό του ρόλο. Γιατί εν πάση περιπτώσει η κωμωδία δεν έχει σχέση ούτε με την εξουσία, ούτε με τους θεσμούς. Η κωμωδία είναι απέναντι. Δεν είναι ποτέ μαζί τους. Όποτε είναι μαζί τους, που συνήθως στη σημερινή εποχή είναι, δημιουργείται μία σχέση περίεργη, πελατειακή, οπότε αχρηστεύεται το χιούμορ, η δυναμική και το υγιές στοιχείο, αν θέλετε, της κωμωδίας.
Έκανα πριν από πολλά χρόνια μία ταινία δρόμου με τίτλο «Δύο αυγά Τουρκίας», με τον Αντώνη Καφετζόπουλο, που παίχτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης -οι κωμωδίες απλά παίζονται, δεν βραβεύονται- στην οποία υποδύθηκα ένα Τούρκο που ήθελε να το σκάσει από την πατρίδα του περνώντας τα σύνορα στον Έβρο με σκοπό να πάει στη Βραζιλία, επειδή του είχαν πει ότι η Βραζιλία είναι παράδεισος. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας κάθε τόσο σταματούσα έναν περαστικό, Έλληνα, ρωτώντας «Βραζιλία;» και μου έδειχνε. Για μένα αυτό είναι η απόλυτη κωμωδία: Όταν αναζητάς τη Βραζιλία στο Νευροκόπι.
-Στην εξαιρετική πορεία που έχετε διανύσει από το 1975, νομίζω ότι έχει ξεχωριστή θέση ο «Περικλής» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, που τον Απρίλιο του 2012 συμμετείχε στο φεστιβάλ που διοργάνωσε το Θέατρο Globe του Λονδίνου, όπου παρουσιάστηκε το σύνολο των έργων του συγγραφέα, καθένα σε διαφορετική γλώσσα. Υπάρχει κάποιο όνειρο που παραμένει ανεκπλήρωτο;
Το δικαίωμα στο όνειρο είναι σαν να διεκδικείς τη δόξα της ζωής, δηλαδή να είσαι ζωντανός. Σαφώς και ονειρεύομαι. Eπειδή συνεργάστηκα και πάλι εφέτος με τον Γιάννη Χουβαρδά, αυτή τη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών, με μία πάρα πολύ ωραία δουλειά, την παράσταση «Η άλλη πλευρά της καταιγίδας», αναφορά στην «Τρικυμία» του Σαίξπηρ, του εξομολογήθηκα όταν συναντηθήκαμε ότι το μεγαλύτερο δώρο που εισέπραξα στην καριέρα μου ήταν αυτό που μνημονεύετε, η παράσταση στο Θέατρο Globe. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι με επέλεξε, γιατί είναι δώρο μοναδικό να βρεθείς σε αυτόν τον μαγικό χώρο, στον ίδιο -θεωρητικά- που δούλευε ο Σαίξπηρ, και να παίξεις το κείμενο του στην ελληνική γλώσσα μπροστά σε βρετανικό κοινό. Και μάλιστα, εισέπραξα μία συγκλονιστική κριτική από την εφημερίδα The Guardian για τον ρόλο μου, για την οποία μάλλον δεν είχα μέσο από τον Άγγλο κριτικό που μου έγραψε τόσα καλά λόγια (γέλια).
-Ετοιμάζετε μια ταινία για την ελληνική προπολεμική κωμωδία και κεντρικό πρόσωπο τον πρώτο Έλληνα κωμικό, σωστά;
Ναι, είμαι κοντά στην υλοποίηση, το δουλεύω πολλά χρόνια. Είναι μία αναφορά στην ελληνική προπολεμική κωμωδία και τον Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ. Ένα μπουλουξή κωμικό ηθοποιό, μέτριο προς ασήμαντο, ο οποίος όμως καταφέρνει και γίνεται διάσημος για μερικούς μήνες, το 1924. Κάνει τέσσερις ταινίες, οι οποίες διασώζονται από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, και γίνεται δημοφιλής ως, αν θέλετε, η ελληνική απάντηση στον Τσάρλι Τσάπλιν και στον βωβό αμερικανικό κινηματογράφο.
-Είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, ναι;
Όχι, είναι το πραγματικό του όνομα. Ένα πρόσωπο που ήξερε πολύ καλά το life style. Αναφέρω ενδεικτικά το εξής περιστατικό: Είχε λάβει μέρος ως βοηθητικός στρατιώτης στη Μάχη του Σαγγάριου και δηλώθηκε αγνοούμενος. Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών θέλησε να τον τιμήσει ως τον πρώτο Έλληνα ηθοποιό που έχασε τη ζωή του στον πόλεμο -μιλάμε για τη Μικρασιατική Εκστρατεία- διοργανώνοντας μία εκδήλωση στην οποία οι ομιλητές τον τίμησαν με λόγια υμνητικά. Μεταξύ άλλων ήταν στην εκδήλωση και ένας άνδρας ταλαιπωρημένος, ντυμένος στρατιωτικά, ο οποίος έκλαιγε γοερά. Όταν τον ρώτησαν, είστε συγγενής του Μιχαήλ Μιχαήλ;, εκείνος απάντησε, όχι, είμαι ο ίδιος. Γεγονός καταγεγραμμένο δημοσιογραφικά.
-Απίστευτη ιστορία.
Είναι ο ίδιος ηθοποιός που το 1951 πεθαίνει μόνος και ξεχασμένος, από ασιτία στην πραγματικότητα, και στην κηδεία του δεν παρίσταται κανένας -ενώ τον είχαν τιμήσει εν ζωή. Διακωμωδώντας οι συνάδελφοι την κατάσταση είπαν ότι η κηδεία του παρ’ ολίγο να αναβληθεί λόγω μη προσέλευσης. Έκτοτε παρέμεινε ως ανέκδοτο στον χώρο του θεάτρου -όταν μία κηδεία επωνύμου δεν έχει κόσμο, λένε παρ’ ολίγο να αναβληθεί γιατί δεν πήγε κανένας. Αυτό ήταν το τέλος του. Η αρχή και το τέλος του έχουν πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, αν θέλετε, του παραλογισμού της κωμωδίας, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση είναι αληθινά. Τα περιέλαβα αυτά μαζί με όλο το υλικό που έχω και θέλω να πιστεύω ότι είμαι πολύ κοντά στην υλοποίηση, για να γίνει φιλμ και θεατρική παράσταση -έχω πάρει από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου μία βοήθεια για την ταινία. Όλα τα γεγονότα είναι τεκμηριωμένα, μετά από έρευνα που κάναμε με τον Σάκη Σερέφα. Είναι ένας φόρος τιμής στην προπολεμική κωμωδία, συνεχιστές της οποίας είμαστε όλοι εμείς. Αυτό είναι το όνειρο μου και το καταθέτω. Μετά μπορώ να ρίξω και τίτλους τέλους ή, να υπάρχουν τρέιλερ της παρουσίας μου θεατρικά.
-Κάτι σαν επιλεγμένες εμφανίσεις;
Βιολογικά έχω μεγαλώσει. Αντέχω μεν ακόμη, δεν παύει όμως σιγά σιγά να ολοκληρώνεται ένας κύκλος. Και το κυριότερο από όλα, που είναι εξαιρετικά σημαντικό για τον χώρο μου, είναι ότι έρχεται μία νεότερη γενιά, η οποία είναι πολύ ενδιαφέρουσα, πολύ δυναμική, και θα δώσει το δικό της στίγμα. Το θέατρο έχει τεράστια διάρκεια ζωής και η αιτία είναι ότι ανανεώνεται συνεχώς. Τα μεγάλα έργα μπορεί να είναι τα ίδια, οι τραγωδίες μας, ο Σαίξπηρ, αλλά ακριβώς επειδή ανεβαίνουν με άλλους συντελεστές είναι σαν να ξαναγράφονται. Το θέατρο έχει βρει με την ανανέωση το ελιξήριο της νεότητας. Και το θεωρώ μαγικό.
-Λαμβάνοντας υπόψιν πάντως την ενέργεια σας, εντός και εκτός σκηνής, η ιδέα της αποχώρησης φαίνεται κάπως...
… Δηλώνω την πρόθεση. Το τι θα κάνω δεν εξαρτάται από εμένα μόνο, αλλά και από το κοινό, την τύχη, την υγεία, τις πανδημίες, τα τροχαία, τους πολέμους -υπάρχουν και άλλοι απρόβλεπτοι παράγοντες στη ζωή και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα. Εξάλλου θεωρώ, δεν το λέω εγώ, το λένε οι ειδικοί, ότι το σύμπαν και ό,τι έχει δημιουργηθεί στον πλανήτη μας, είναι προϊόν τυχαιότητας. Κάποιες κατά λάθος συγκρούσεις σωματιδίων γέννησαν ζωές.
-Από την παλιά φρουρά των κωμικών, πλην του Θανάση Βέγγου, ο θαυμασμός σας για τον οποίο είναι γνωστός, ποιούς θεωρείτε κορυφές;
Αγαπούσα τον Βέγγο πάρα πολύ, ήταν και προσωπικός μου φίλος, μεγάλωσα όμως με τους ξένους μεγάλους ηθοποιούς, Μπάστερ Κίτον και Τσάρλι Τσάπλιν, η ερμηνεία των οποίων είναι μοντέλο, πρότυπο, εξού και θεωρώ ότι οι κωμικοί πρέπει να υποκλινόμαστε στο ταλέντο τους.
Όσον αφορά τους Έλληνες, επίσης εξαιρετικοί, θα πω ναι, ο Θανάσης Βέγγος για την αυθεντικότητα του, ο Βασίλης Αυλωνίτης για την πληθωρικότητα του, ο Βασίλης Λογοθετίδης για την πνευματικότητα του, ο Νίκος Σταυρίδης που ήταν η απόλυτη ενσάρκωση της Κομέντια ντελ άρτε. Θέλω να σταθώ σε έναν ακόμη εξαιρετικό φίλο που δεν είναι πια στη ζωή, τον Θύμιο Καρακατσάνη, ο οποίος βγήκε από τα αγγεία των αριστοφανικών παραστάσεων φέρνοντας σε εμάς την υπόσταση και τη φωνή τους. Βεβαίως η Ρένα Βλαχοπούλου, η Γεωργία Βασιλειάδου για την αμεσότητα της, ο Σωτήρης Μουστάκας, ο Ντίνος Ηλιόπουλος.
-Έχω την αίσθηση ότι στο θέατρο οι προβολείς δεν πέφτουν τόσο στην κωμωδία όσο στα δραματικά έργα.
Είναι αλήθεια. Πάντοτε όμως υπήρχε πρόβλημα όσον αφορά την κωμωδία. Διεκδικούν, αν θέλετε, την κωμωδία του ανέκδοτου και την ευτέλεια και όχι το βάθος που περιλαμβάνει η κωμωδία. Η κωμωδία είναι το πέρα του τραγικού. Περιλαμβάνει το δραματικό και το τραγικό, απλά το συνεχίζει και γίνεται κωμωδία. Δεν μιλάω για το κοινό, μιλώ για τους επαΐοντες που καθορίζουν λίγο ως πολύ τους κανόνες αισθητικής κάθε εποχής -εννοώ, παραγωγούς, καναλάρχες, περιοδικά. Θέλουν το πολύ γρήγορο και εύκολο αστείο, το οποίο δεν έχει βάθος, μόνο ταχύτητα. Η κωμωδία έχει ταχύτητα, δεν είναι προς συζήτηση, αλλά αυτή η ταχύτητα της έχει σημείο εκκίνησης έναν δικό της χρόνο για να φτάσει στο φινάλε. Αυτοί διεκδικούν μόνο το φινάλε. Τίποτα άλλο. Δεν θέλουν το πριν. Οπότε το μετά, όταν το αυτοκίνητο χτυπάει στον τοίχο, είναι καταστροφή και για τον οδηγό-κωμικό και για το όχημα. Και βεβαίως, περιλαμβάνει και το κοινό, αλλά δεν τους ενδιαφέρει αυτό. Δεν τους ενδιαφέρει το ατύχημα, τους ενδιαφέρει το γεγονός. Είναι η εποχή μου όμως τέτοια, τι να κάνουμε; Δεν μπορώ να την αλλάξω. Είμαι υποχρεωμένος να κινούμαι μαζί τους, έχω όμως κόκκινες γραμμές και προσωπικά αντιστέκομαι. Δείτε, υπάρχει μία απουσία μου από την τηλεόραση. Το γιατί δεν αφορά μόνο εμένα, αλλά και κάποιους άλλους που δεν θέλουν να είμαι. Το δικό μου αιτούμενο είναι να είμαι παρών και να είμαι και ειλικρινής. Το έχω πετύχει. Τώρα εάν το δικό μου «παρών» δεν μεταφέρεται σε εικόνα άλλου τύπου μαζί με διαφημίσεις και χορηγούς, ε, τι να κάνουμε, δεν πειράζει.
-Τον χειμώνα;
Έχω ένα φουλ πρόγραμμα. Θα είμαι στο Παλλάς με την «Αυλή των Θαυμάτων», την παράσταση του Χρήστου Σουγάρη που ανέβηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με μεγάλη επιτυχία, στον Ελληνικό Κόσμο σε μία μεγάλη παραγωγή που απευθύνεται σε παιδιά και πιθανώς, μετά τις γιορτές στο θέατρο Ακροπόλ με την κωμωδία «Το έκτο πάτωμα».
-Πόσο χρονών είναι η εγγονή σας;
Είναι τεσσάρων ετών.
-Σας έχει δει στο θέατρο;
Με είδε εφέτος το καλοκαίρι για πρώτη φορά, στο θέατρο της Δωδώνης, μαζί με το κοινό, και στο χειροκρότημα εισέπραξα, μετά την κριτική του The Guardian, τη δεύτερη καλύτερη μου κριτική από την Ολίβια, η οποία είπε «Μπράβο, παππού!». Οπότε έχω αν μη τι άλλο δύο καλές κριτικές για να πορεύομαι (γέλια).
-Ποια είδηση σας συγκίνησε τον τελευταίο καιρό;
Η αθώωση ενός ανθρώπου ο οποίος πέρυσι κατηγορήθηκε ότι ήταν εμπρηστής και βρέθηκε στη φυλακή. Δεν τον γνωρίζω, διάβασα συνέντευξη του. Ήταν ένας εθελοντής με οικολογικές ευαισθησίες, ο οποίος σηκώθηκε από τον καναπέ του σπιτιού του για να βοηθήσει στις φωτιές και τον κατηγόρησαν ότι ήταν αυτός που έφταιγε για όλες τις φωτιές που μπήκαν πέρυσι στo Κρυονέρι. Έμεινε στη φυλακή ένα χρόνο και τελικά έφτασε στο δικαστήριο για να κριθεί αθώος, να απαλλαγεί και να επιστρέψει στο σπίτι του, λέγοντας πικραμένος ότι δεν πρόκειται να ασχοληθεί ποτέ ξανά με τις φωτιές. Πέραν του ότι δικαιώθηκε, που θα μπορούσε να μην έχει δικαιωθεί και να είναι ένας Γιάννης Αγιάννης, μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος βρέθηκε μπλεγμένος από την καλή του διάθεση. Σαν ο εθελοντισμός, η ευγένεια και η καλοσύνη να είναι στην πολύ σκληρή εποχή μας ποινικό αδίκημα.
Info
Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
«Αριστοφάνης – Ηρώνδας: Contra tempo»
Παραστάσεις στην Αττική:
Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου, Ωδείο Ηρώδου Αττικού
Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου, Βεάκειο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου, Κηποθέατρο Παπάγου