Η 21η Μαρτίου είναι μία ημέρα εορτασμών. Γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης, τη Διεθνή Ημέρα των Δασών, την Παγκόσμια Ημέρα για το Σύνδρομο Down, γιορτάζουμε την έλευση της καινούργιας ημέρας (Νορούζ), την πρώτη ημέρα της άνοιξης, όπως τη γιορτάζουν συμπολίτες μας με καταγωγή από το Αφγανιστάν, το Ιράν, το Πακιστάν, κουρδικές περιοχές κι άλλες χώρες που τιμούν μία από τις αρχαιότερες εκδηλώσεις στην ιστορία των πολιτισμών. Την 21η Μαρτίου γιορτάζουμε και την Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων.
Εάν πρόθεσή μας είναι η αρμονική συνύπαρξη, η ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής κι ο εκσυγχρονισμός μίας χώρας που κυνηγάει, διαρκώς, το τρένο της προόδου, τότε οφείλουμε να αναζητούμε στις Παγκόσμιες Ημέρες εκείνες τις αφορμές που χρειαζόμαστε ως υπενθύμιση: υπενθύμιση πως υπάρχουν πολλά κοινά σημεία αναφοράς μεταξύ των πολιτισμών του ανθρώπου στα οποία αξίζει να επενδύσουμε αναδεικνύοντας όλα εκείνα που μας ενώνουν κι όχι εκείνα που μας χωρίζουν.
Οι Παγκόσμιες Ημέρες, μπορούν να λειτουργήσουν ως τέτοιες ευκαιρίες. Ευκαιρίες για διαπολιτισμικές συναντήσεις ανθρώπων με διαφορετική εθνοτική καταγωγή, με διαφορετική ομιλούμενη γλώσσα, με άλλα στοιχεία ταυτότητας.
Η διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων είναι ευλογία για την πρόοδο μίας κοινωνίας, απαιτεί, όμως, προσπάθεια για σύνθεση και συναίνεση.
Ειδικότερα, κατά την περίοδο της πανδημίας, όπου η ανθρώπινη αλληλεπίδραση, μοιραία, περιορίστηκε, οι κοινωνικές σχέσεις βίωσαν τραυματικό σοκ κι η διατήρηση της μεταξύ μας εγγύτητας έγινε πρόκληση σε μία ιδιότυπη, πρωτόγνωρη για τη γενιά μας συνθήκη.
Η πανδημία θα τελειώσει κι η κοινωνία μέχρι τότε πρέπει να παραμείνει όρθια, με σεβασμό στον άλλο.
Εάν διαβάσουμε με νηφαλιότητα όλο αυτό το χρόνο που δοκιμάστηκε η γενιά μας, μπορούμε να αντλήσουμε χρήσιμα διδάγματα για να κυνηγήσουμε τη συνολική μας πρόοδο.
Μετά την πανδημία είναι βέβαιο πως θα τρέφουμε μεγαλύτερο σεβασμό για την αξία της ανθρώπινης ζωής, για το χρόνο και τη διαχείρισή του στην καθημερινότητά μας, για τον πόνο και τη θλίψη ημών κι άλλων.
Αρκεί να τα διατηρήσουμε στη μνήμη μας. Όλα αυτά είναι κοινά πανανθρώπινα σημεία πάνω στα οποία πρέπει να επενδύσουμε για τη δημιουργία μίας ελάχιστης βάσης συναίνεσης.
Με την ευκαιρία και της συμπλήρωσης των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, κορυφαία στιγμή στη γέννηση, στην πορεία και στην εξέλιξη του ελληνικού κράτους, δεν πρέπει να αποπροσανατολιστούμε από παρωχημένους μεγαλοϊδεατισμούς – τακτική που εφαρμόζουν χώρες με λιγότερες δυνατότητες εξέλιξης κι αυταρχικά καθεστώτα.
Με την ευκαιρία του μεγάλου εορτασμού, οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να χαράξουμε μία ενιαία στρατηγική στη βάση της ομόνοιας και της αμοιβαίας συνεννόησης, κόντρα στους διχασμούς, που κατά παράδοση υψώνουν εμπόδια στην κοινωνική πρόοδο, απέναντι στον κανιβαλισμό της ευκαιριακής σύγκρουσης.
Η δημιουργία μίας ελάχιστης βάσης μεταξύ μας συναίνεσης εκκινεί από τη διατήρηση και την αναβάθμιση του ενδιαφέροντος μας για τον πόνο και τη χαρά του άλλου.
Αν αγκαλιάσουμε το ξένο και τον κάνουμε οικείο, συμφωνώντας μεταξύ μας πως αυτό θα ενδυναμώσει τη χώρα μας και θα μας βοηθήσει ταχύτερα στη συνολική μας πρόοδο, τότε, ήδη, θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα προς τα μπροστά. Έστω κι αδέξια, οφείλουμε να το κάνουμε.
Η μάχη για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων πρέπει να είναι κοινή. Ας συμφωνήσουμε σε αυτό επί της αρχής και τα επιμέρους θα τα βρούμε.