Η θανατική ποινή καταργήθηκε στην Ελλάδα με το Σύνταγμα του 1975, διαχωρίζοντας την ποινή όμως σε περιόδους ειρήνης και πολέμου, εφόσον σχετιζόταν με το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας, οπότε θα μπορούσε ειδικά ν” αναβιώσει.
Με εφαρμοστικό νόμο, καταργήθηκε 18 χρόνια αργότερα, το 1993 με το Ν. 2172.
Τελικά, η θανατική ποινή καταργήθηκε εντελώς για οποιοδήποτε έγκλημα με το Ν. 3289/2004.
Διαβάστε επίσης:
Επομένως και ο πιο στυγερός δολοφόνος, πέραν της αυτονόητης υπεράσπισης που δικαιούται, δεν εκτελείται, έστω και εάν ο ίδιος έχει δολοφονήσει θύματα με ποικίλα ψυχολογικά ή ιδεολογικά πρόσημα στην πράξη του.
Στον αρχαίο κόσμο, η αυτοκτονία δια αιχμηρού αντικειμένου, πτώσης, πείνας κλπ ήταν γενικά αποδεκτή, εκτός ειδικών περιπτώσεων που παρέλκει ν′ αναλύσω.
Μάλιστα πολλοί αξιωματούχοι, πιστοί στις ιδέες και τον κώδικα τιμής τους, αυτοκτονούσαν, πράξη που θεωρείτο ηρωική, στερώντας στον αντίπαλο τη χαρά της νίκης.
Αυτό το συναντάμε και σε ομαδικές αυτοκτονίες λόγω απελπισίας πολιορκημένων, σε θρησκευτικές αιρέσεις και αλλού.
Μετά το χριστιανισμό η αυτοκτονία,, ως επιλογή, δεν είναι ανεκτή.
Επίσης η Πολιτεία ( παγκοσμίως ) δύσκολα κάμπτεται στα αιτήματα απεργών πείνας που με αυτοεπιβαλλόμενη πείνα αυτοκτονούν, θεωρώντας η Πολιτεία, πως εάν καμφθεί, θα δημιουργήσει κακό προηγούμενο με πιθανολόγηση να εκπληρώνονται οι απαιτήσεις των απεργών πείνας.
Κλασική περίπτωση τέτοιας ” αντιδικίας ” πολιτείας - απεργού πείνας, είναι η υπόθεση του Μπόμπι Σάντς*, που πέθανε στις 5 Μαϊου 1981 στο νοσοκομείο της φυλακής Μέιζ έπειτα από 66 μέρες απεργίας πείνας σε ηλικία 27 ετών.
* Πλήρες όνομα, Ρόμπερτ Τζέραρντ Σαντς - μέλος του Προσωρινού Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού.
Αυθημερόν η Μάργκαρετ Θάτσερ , σε σχετικό ερώτημα απάντησε: ”Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να χάσει τη ζωή του. Ήταν μια επιλογή που η οργάνωσή του δεν άφησε σε πολλά από τα θύματά της”.
- Τα παραπάνω λοιπόν θα τα ζήσουμε κι εδώ, με διαξιφισμούς και επιχειρήματα που ήδη γνωρίζουμε (λόγω της ιστορίας) και από τις δύο πλευρές.
** Λιγναδιάδα, απεργία πείνας, πανδημία, καραντίνα, οικονομία, ελληνοτουρκικά, διχόνοια για όλα τα παραπάνω, συν κομματικά και επέτειος 1821, είναι οι πυλώνες του τρέχοντος εμφύλιου , που επιφέρει προσωπικές, κοινωνικές και εθνικές ήττες.
Με τις υγείες μας!