Έχω πολλές φορές γράψει σε Έλληνες υπουργούς για να εξηγήσω κάτι, να σχολιάσω κάτι, να προτείνω κάτι. Ποτέ για προσωπική ωφέλεια. (Χωρίς να αποκλείεται και αυτή στο μέλλον)! Ποτέ δεν έχω πάρει απάντηση! Ποτέ. Θεωρητικά όποιος απευθύνεται σε στελέχη μιας κυβέρνησης, η οποία είναι ιδιοκτησία μας, είτε την ψηφίσαμε είτε όχι, πρέπει να πάρει μια απάντηση. Ο διάλογος αυτός είναι δημόσιος. Αφορά την υγεία της πόλεως, όπως θα έλεγε ο Πλάτωνας. (Όταν δεν είναι βέβαια εκδήλωση εγωπάθειας). Βλέπω συχνά άτομα που κυνηγούν ορθογραφικά και άλλα εξωτερικά λάθη στα κείμενα του διαδικτύου για να τα διορθώσουν! Χωρίς ποτέ να σχολιάζουν το περιεχόμενο, το θέμα, τις απόψεις.
Δεν ξέρω τι γινόταν στη Δεκαετία του 30, αλλά τα τελευταία 40 χρόνια μόνο σε πιο μεγάλες και πιο ευγενικές Δημοκρατίες μου έτυχε να λάβω απάντηση. Σε κάτι το συγκριμένο και αναγκαίο βέβαια (έστω ενίοτε ωφέλιμο). Αλλά στην Ελλάδα - στην οποία περιορίζω την πατρική μου στοργή - ποτέ! Και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος. Ίσως γιατί δεν καλλιεργώ σχέσεις με πρόσωπα που είναι «στα πράγματα». Ούτε όταν με καλούν να βοηθήσω στην εξυγίανσης της Τηλεόρασης. Οι Κυβερνήσεις Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου, για παράδειγμα. Ως Γενικός Διευθυντής ποτέ δεν άφησα σχόλιο αναπάντητο. Ως απλός πολίτης όμως ποτέ δε έχω πάρει απάντηση. Σε άλλες χώρες θα διαπιστώσεις την υποχρέωση των διοικούντων να δώσουν μια απάντηση στους διοικούμενους. Την υποχρέωση του κυβερνώντος να χαμογελάει στον πολίτη όπως του χαμογελούσε όταν ήταν ακόμα απλός υποψήφιος! Οι ξένοι είναι πιο κοντά στην αρχαία μας Δημοκρατία από μας;
Από που να αρχίσω; Ας αρχίσω από τον Γενικό Εισαγγελέα του Παρισιού. Η Τηλεόραση της Βουλής μου ζητάει μια ταινία μου. Που είχε κατασχεθεί από χρέη του παραγωγού της προς το δημόσιο. Ζητώ από την Υπηρεσία Κατασχέσεων να μου την δώσει. Η Διευθύντρια αρνείται. Γράφω στο Εισαγγελέα του Παρισιού, μου απαντάει σε δυο μέρες και μου λέει να πάω να πάρω την ταινία. Την πήρα και την έστειλα στην Αθήνα. Δεν πέρασε μια εβδομάδα, νέα επιστολή του Εισαγγελέα. Ωχ, λέω, θα μου πει να την επιστρέψω! Ακούστε τι μου είπε: ″Εντάξει; Την πήρατε την ταινία; Ή να επανέλθω;”.
Ας πάμε στην Γαλλίδα Υπουργό Υγείας. Έχω κάνει μια εγχειρισούλα στην Αθήνα που μου κόστισε μόνο 220 Ευρώ γιατί ο χειρούργος – θα ήταν σινεφίλ - αρνήθηκε να πάρει την αμοιβή του (και τον ευχαριστώ και δημοσίως). Στέλνω τις αποδείξεις στο γαλλικό ΙΚΑ. Μου ζητούν μεταφράσεις από εντεταλμένο μεταφραστή. Οι μεταφράσεις, τους λέω, θα μου κοστίσουν περισσότερο από την εγχείρηση! Επιμένουν. «Είναι ο κανονισμός». Γράφω στην Υπουργό Υγείας. Σε 4 μέρες έχω απάντηση. Από την ίδια. «Έχουμε μεταφραστές για όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες στο Υπουργείο! Θα λάβετε το ποσό που ζητήσατε».
Δεύτερη Υπουργός Υγείας. (Στο μεταξύ άλλαξε η Κυβέρνηση). Έχω κάνει μια εγχείρηση καρδιάς στο ιατρικό κέντρο της Αθήνας, σχετική με την κυκλοφορία του αίματος. Στέλνω τις αποδείξεις στο γαλλικό ΙΚΑ. Νομίζουν ότι τους εξαπατώ. Το ποσό είναι τριπλάσιο από όσο κοστίζει η ίδια εγχείρηση στη Γαλλία! (Το ίδιο νομίζει και η Εφημερίδα των Συντακτών). Γράφω στην Γαλλίδα Υπουργό Υγείας και της στέλνω και την Εφημερίδα των Συντακτών! Εντάξει, μου λέει ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου, θα λάβατε συντόμως το ήμιση του ποσού.
Είχα κάνει κάποτε ένα φιλμ με θέμα τα επακόλουθα από την προβληματική συμβίωση της Τηλεόρασης με το παιδί. Οι ψυχολόγοι είχαν απασχοληθεί με το πρόβλημα αλλά ποτέ η Τηλεόραση, για το τόσο γνώριμό της αυτό αντικείμενο. Η Υπουργός Πολιτισμού (και Τηλεόρασης παρακαλώ!) είδε την ταινία και με πήρε στο τηλέφωνο. «Θα θέλατε να ασχοληθείτε με το θέμα στο Υπουργείο;». Όχι, μου αρκεί που ενδιαφερθήκατε, είπα. Σε λίγους μήνες ιδρύθηκε το Κέντρο Jules Verne για τον Κινηματογράφο και το Παιδί.
Θα μιλήσω άλλη φορά για δημόσιες συμπεριφορές όπως αυτή του Προέδρου της Δημοκρατίας Φρανσουά Μιτεράν που επενέβη για να μην επιμένουν οι Βρυξέλες να αναγνωριστεί το όνομα σκέτο Μακεδονία. Ή όπως η υποδοχή από τον Δήμαρχο Παρισιού 2.000 μελών της Ελληνικής Κοινότητας σε δεξίωση στο ιστορικό Μέγαρο της Δημαρχίας.
Θα πάω πιο έξω. Στην Γιουγκοσλαβία του 1972! Έχω αναφερθεί σε προηγούμεν άρθρο μου λεπτομερέστερα στην απίστευτη αυτή ιστορία γιατί έχει ιστορικό ενδιαφέρον. Είμαι στο Παρίσι και μου ζητούν να βρω πάση θυσία την Καιτούλα στην Γιουγκοσλαβία και να της πούμε ότι είναι ανάγκη να επιστρέψει αμέσως στην Αθήνα. Η Καιτούλα είναι κόρη ενός φίλου μου και κάνει διακοπές με τον θείο της και τα ξαδέρφια της. (Ένα από αυτά είναι ο Οδυσσέας, πρώην Γιατρός του Κόσμου και Βουλευτής. Τον αναφέρω πάντα για να με πιστέψουν). Δεν έχουμε ιδέα που μένουν. Ούτε υπήρχαν τότε κινητά τηλέφωνα. Είναι Κυριακή μεσημέρι. Και η Καιτούλα πρέπει να προλάβει ένα αεροπλάνο το αργότερα σε μια ώρα! Μάλιστα. Ο μόνος τρόπος είναι να ζητήσω από τον Πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας, τον Στρατάρχη Τίτο, να στείλει μια-δυο μεραρχίες να την ψάξουν. Μου λένε από το Βελιγράδι ότι θα ρωτήσουν τον Τίτο και θα με ξαναπάρουν. Με ξαναπαίρνουν σε μισή ώρα για μου πουν ότι την βρήκανε! Δεν μπορεί, θα είναι κάποια άλλη. Ήταν η Καιτούλα. Με εντολή του Στρατάρχη Τίτο, όπως μου είπαν, τηλεφώνησαν σε όλα τα ξενοδοχεία της χώρας και την βρήκαν!
Θα πάω ακόμα πιο μακριά. Ετοιμάζομαι να γυρίσω μια ταινία για την Γαλλική Τηλεόραση με θέμα το «Γουότεργκεϊτ», το σκάνδαλο που οδήγησε στην αποκαθήλωση του Νίξον από την Προεδρία των ΗΠΑ. Το Κογκρέσο ζήτησε από ένα συμβούλιο Νομικών να προετοιμάσει την αποπομπή. Στο Συμβούλιο μετείχε και η Χίλαρυ, δικηγόρος, πριν γίνει Κυρία Κλίντον. Της γράφω -30 χρόνια αργότερα - και της ζητάω μια συνάντηση. Χτυπάει μια μέρα το τηλέφωνο και ακούω: Τhis is the White House! Εδώ ο Λευκός Οίκος! Η Χίλαρυ με παίρνει για να μου δώσει τις ημερομηνίες που ήταν ελεύθερη! Το ίδιο είχα ζητήσει και από τον Κίσινγκερ, πρώην Υπουργό του Νίξον, που δικηγορούσε τότε. Με πήρε η Γραμματέας του, αλλά δίπλα της ήταν ο Κίσινγκερ και τον άκουσα να λέει ποιο ποσό ήταν στο προϋπολογισμό της ταινίας! Την τελευταία φορά που μίλησε στην Γαλλική Τηλεόραση είχε λάβει 500.000 δολάρια!
Η Γαλλο-γερμανική ΑΡΤΕ, με την οποία συνεργαζόμουν, αρνήθηκε να παράγει την ταινία. Ίσως κάτω από πίεση γερμανική… Τελικά έδωσα το θέμα στον σκηνοθέτη Άγγελο Κοβότσο και βοήθησα να την γυρίσουμε επί τόπου, με κέντρο τον εξόριστο δημοσιογράφο Δημητρακόπουλο - αυτό το «άγαλμα της Ουάσιγκτον» - που υπήρξε μια από τις αιτίες για την καταδίκη του Νίξον(1). Για την Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας που μου έστειλε από την Συλλογή της αντίγραφο ενός πίνακα που ένας πρόγονός της είχε παραγγείλει στον Ντα Βίντσι, θα μιλήσουμε μια άλλη φορά(2).
Δεν θα σας πω ποιων Ελλήνων Υπουργών δεν έτυχα απαντήσεως στις επιστολές μου!
1.Άγγελος Κοβότσος, Καλλιόπη Λεγάκη «Καιρός για Ήρωες»
2. Για να χρησιμοποιηθεί ο πίνακας του Νταβίντσι στην ταινία μου «Οι Μεταμορφώσεις της Αφροδίτης»