Πολλοί το αντιμετωπίζουν, ελάχιστοι το συζητούν. Είναι κι αυτή η άτιμη η πόλωση, με την οποία πάμε σε εκλογές, που είναι έτοιμη να ισοπεδώσει τα πάντα την ώρα που η κρίση αφήνει μια κοινωνία-ζούγκλα και μια οικονομία αδύναμη να ξεπεράσει το Σύνδρομο του Σαλιγκαριού.
Ποιο είναι αυτό; Μα το πολιτικό bullying. Έχεις διαφορετική άποψη από εμένα; Στην πυρά! Ασκείς κριτική; Στην πολιτική εξορία! Ή στην απομόνωση. Κι αν αυτό μέσα στο κομματικά γραφεία μπορεί να δικαιολογηθεί στο πλαίσιο μιας αυστηρής πειθαρχίας, τι γίνεται στον μαγικό κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης; Όταν η ανωνυμία ή ασφάλεια της απόστασης ή ακόμα και του ψευδώνυμου δημιουργεί σκληρούς έως απάνθρωπους πολιτικούς λογίους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε στο μακρινό 2012 να ανέβει στην εξουσία πάση θυσία. Και χρησιμοποίησε κατά κόρον την στρατηγική εξόντωσης των αντιπάλων φωνών. Στα μέσα του 2015 όποιος τολμούσε να υπερασπιστεί τον Σαμαρά ή την ΕΕ ριχνόταν ως βορά στα λιοντάρια του διαδικτύου. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να ταΐζει αυτό το αιμοβόρο θηρίο με ΜΜΕ που χρηματοδοτούνται για αυτό το σκοπό και μόνο. Πραγματικά άθλια πρακτική.
Μετά το 2015 όμως τα θύματα του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να γίνουν θύτες. Στο όνομα του να φύγει η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης –που πιστεύω ότι είναι- οι αντιΣΥΡΙΖΑ κάνουν τα ίδια και χειρότερα σε όποιον προσπαθεί να υπερασπιστεί τις πολιτικές Τσίπρα ή είναι ευρωσκεπτικιστής. Με θλίβει το ότι ο ελληνικό αστικός κόσμος καταφεύγει σε αθλιότητες στο όνομα ενός «υψηλού» σκοπού. Στο μυαλό μου η διαφορά του ευπατρίδη αστού από τον αχρείο είναι ότι ο πρώτος κατανοεί πως στη ζωή και την πολιτική δεν έχουν σημασία μόνο οι σκοποί, αλλά και τα μέσα επίτευξής τους.
Προφανώς όλο αυτά θα ήταν απλά γραφικότητα και εμμονή παντογνωστών σχολιαστών που φυτοζωούν στον μπύθουλα της Αθήνας αλλά στο μυαλό τους φαντάζονται ότι είναι spokespeople της Χίλαρι, του Μακρόν και του Ομπάμα (μαντάμ Σουσούδες κοινώς), αν δεν μιλάγαμε για δημόσια λυντσαρίσματα. Η Ντόρις Λέσινγκ είχε σωστά υποστηρίξει ότι η πολιτική ορθότητα είναι η φυσική συνέχεια της κομματικής γραμμής. Αυτό που βλέπουμε ξανά είναι μια ομάδα από αυτόκλητους εξυπνάκηδες που επιβάλλουν τις απόψεις τους στους άλλους. Είναι μια κληρονομιά του κομμουνισμού, αλλά δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει κανείς. Βέβαια, είναι αναμενόμενο στο βαθμό που οι περισσότεροι spokespeople του «φιλελευθερισμού» στην Ελλάδα είναι πρώην Ρηγάδες, ζυμωμένοι στις χειρότερες πρακτικές της μετεμφυλιακής αριστεράς. Και αυτή με τους οποίους μάχονται, οι υπερασπιστές του ΣΥΡΙΖΑ, επίσης Ρηγάδες. Οι εμφύλιοι πόλεμοι, είναι όντως οι χειρότεροι.
Ο λόγος μίσους κυριαρχεί απόλυτα στο διαδίκτυο, όπως περίπου κυριαρχούσε η αντιμνημονιακή φρενίτιδα ως το 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει μια εικόνα επικοινωνιακής κατάρρευσης και είναι φανερό πως δεν διαθέτει εκείνο το ανθρώπινο δυναμικό που θα μπορέσει να τα βάλει σαν ίσος προς ίσον με τους κατηγόρους του, που έχουν κερδίσει τη μάχη των εντυπώσεων, χρησιμοποιώντας όμως πολλάκις την ίδια χοντροκομμένη, εμετική προπαγάνδα και τα fake news που χρησιμοποιεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένα είδος δικαιοσύνης και αυτό. Ανέβηκαν για τους λάθος λόγους και με τα λάθος μέσα, θα πέσουν για τους λάθος λόγους και με τα λάθος μέσα.
Στο μυαλό μου έρχεται ο Θερσίτης, πρόσωπο αμφιλεγόμενο αλλά μοναδικά καταγεγραμμένο στην Ιλιάδα του Όμηρου. Ο Θερσίτης υπέστη δημοσίως τη μήνη του Οδυσσέα, αλλά δεν σταμάτησε να μιλάει υπέρ της λήξης του πολέμου. Κι αν ο Οδυσσέας αντιμετωπίζεται απ’ όλους μας ως μυθικό πρόσωπο τεράστιας αξίας, εντούτοις στη διαφορετική γνώμη του Θερσίτη άσκησε φυσική και λεκτική βία: «Θερσίτη φαφλατά, βούλωσέ το. Μόνο εσύ τα βάζεις με τους βασιλιάδες. Είσαι ο πιο τιποτένιος άνδρας από όλους τους Ατρείδες που ήρθανε στην Τροία. Και μη λερώνεις το στόμα σου κατηγορώντας τους βασιλιάδες ούτε να παραμονεύεις πότε θα γυρίσεις στην πατρίδα. Κάθεσαι τώρα και κακολογείς τον αρχιστράτηγο Αγαμέμνονα, γιατί οι γενναίοι πολεμιστές του δίνουν πολλά δώρα. Λοιπόν, βάλτο καλά στο μυαλό σου. Αν σε πετύχω να λες πάλι τέτοιες αηδίες, να μη με λένε Οδυσσέα, αν δε σου βγάλω όλα τα ρουχαλάκια σου ένα-ένα, ακόμα κι όσα κρύβουν τα αχαμνά σου, και δε σε ξαποστείλω στα καράβια κλαμένο και δαρμένο αλύπητα».
Σύμφωνα με τον Όμηρο, μετά τις απειλές ο Οδυσσέας σήκωσε το σκήπτρο του και έριξε στο Θερσίτη μερικές δυνατές στην πλάτη και στους ώμους. Ο Θερσίτης κουβαριάστηκε, έπεσε κάτω και όλοι είδαν τις μελανιές στην πλάτη του από τα χτυπήματα. Έβαλε τα κλάματα από τον πόνο, κοίταξε γύρω του τρομαγμένος και εξαφανίστηκε από τη σκηνή αξιολύπητος.
Ο Θερσίτης από ορισμένους θεωρείται ό,τι πιο κακορίζικο διέθετε η Ελλάδα. Εξευτελίζεται, γελοιοποιείται και ξυλοφορτώνεται. Αλλά δεν υποχωρεί και συνεχίζει να αντιμιλά και να ξεσκεπάζει τα κίνητρα των ευγενών ηρώων που, τάχα, κατάγονται από θεούς. Δεν είναι λίγοι εξάλλου εκείνοι που εκλαμβάνουν τον Θερσίτη ως πρόδρομο του δημοκρατικού αντιλόγου, που θα εμφανιστεί μερικούς αιώνες αργότερα στην κλασσική Ελλάδα.
Η Ελλάδα, σήμερα, χρειάζεται περισσότερο από ποτέ Θερσίτες. Τον απλό Έλληνα που θα ζητήσει να μην τον κοροϊδεύουν κόμματα και διαμορφωτές της κοινής γνώμης για τις πεποιθήσεις του. Που θα αντιδράσει στα κέντρα λήψης αποφάσεων και στον παραλογισμό των θεσμών. Που δεν θα αποδεχθεί να βιάζουν τη λογική του και τη σκέψη του.
Η Ελλάδα χρειάζεται ειλικρινείς φωνές που θα αντισταθούν στην πόλωση και στον αυταρχισμό. Στα άκρα και στην υποτίμηση της ανθρώπινης λογικής. Εμείς όλοι έχουμε καθήκον να αναδείξουμε τον Θερσίτη που έχουμε μέσα μας. Αυτόν που δεν φοβάται να μιλήσει, που μπορεί να έχει απογοητευτεί, αλλά συνεχίζει να λέει την άποψή του. Κυρίως αυτούς που με αγνότητα στη σκέψη και στην καρδιά ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και που χόρευαν στο Σύνταγμα. Οι Οδυσσέες της εποχής μας τους κοροϊδεύουν και τους ασκούν ψυχολογική βία στο όνομα της δικαίωσης τους και της δύναμης της σκέψης τους. Δεν φταίνε, όμως, αυτοί εάν οι Σειρήνες της ελπίδας τους οδήγησαν σε ένα τέλειο παραμύθι. Δεν φταίνε αυτοί εάν οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν ή καταστρατηγηθήκαν στο όνομα ενός φανταστικού ονείρου ή μιας απότομης πτώσης των ψευδαισθήσεων ή του έρωτα των αισθησιακών ποτών της εξουσίας.
Η αντίσταση στην πόλωση και στην παράνοια της παραποίησης της αλήθειας της σκληρής καθημερινότητας θα έρθει τελικά από εμάς, από τον Θερσίτη που όλοι κρύβουμε μέσα μας.