Ο Πάνος Καμμένος το τερμάτισε. Ξεπέρασε πια και τον εαυτό του. Όταν, στις ΗΠΑ, οικειοποιήθηκε το ρόλο του Υπουργού των Εξωτερικών αλλά και το ρόλο του ίδιου του Πρωθυπουργού. Εμφανίζοντας στον αμερικανό ομόλογό του –εντελώς απ’ το μυαλό του- «εναλλακτικό σχέδιο» συμφωνίας με την ΠΓΔΜ, αντί της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και προσφέροντάς του –επίσης απ’ το μυαλό του- δυο, τρεις, τέσσερις, δεν ξέρω πόσες στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα. Αν επρόκειτο για άλλον Υπουργό, τον οποιονδήποτε, θα είχε ήδη αποπεμφθεί εξ αποστάσεως. Πρόκειται όμως για τον αρχηγό του συγκυβερνώντος κόμματος, οπότε τα πράγματα περιπλέκονται. Την ίδια ώρα στην Αθήνα ο εκπρόσωπός του δήλωνε πως οι ΑΝΕΛΛ είναι έτοιμοι, υπό όρους, να υπερψηφίσουν τυχόν πρόταση μομφής της ΝΔ. Οπότε ναι, δεν πάει άλλο. Δεν μπορεί να πάει παραπέρα το πράμα, πως το λένε. Η Αριστερά πάντως, προπάντων ο κόσμος της Αριστεράς, δύσκολα μπορεί να τον αντέξει…
Ήταν τον Μάρτιο του 2017, τότε που στη σύσκεψη του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, παρόντων του Πάνου Καμμένου και του Νίκου Φίλη για τα Θρησκευτικά, ο Πρόεδρος των ΑΝΕΛΛ έφτασε στο σημείο να πει πως αν του το ζητήσει ο Αρχιεπίσκοπος, είναι έτοιμος να άρει την εμπιστοσύνη του από της Κυβέρνηση. Ήταν ακριβώς η ώρα που ξεχείλισε το ποτήρι ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να έχει ξεχειλίσει. Δεδομένου ότι έγινε έτσι ολοφάνερο, ως που μπορεί να φτάσει ο κυβερνητικός εταίρος. Εκτιμήθηκε διαφορετικά τότε το πράγμα. Για χάρη, προφανώς, της κυβερνητικής σταθερότητας. Και, με εξαίρεση τα νομοθετήματα τα σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία –φυσικά- δυσφόρησαν οι ΑΝΕΛΛ και εν τέλει τα καταψήφισαν, η συνεργασία κύλησε μάλλον ομαλά. Ώσπου ήρθε η ώρα του Μακεδονικού. Οπότε η συγκυβέρνηση δοκιμάστηκε και εξακολουθεί να δοκιμάζεται σοβαρά. Μιας και ο Υπουργός Άμυνας δεν περιορίζεται στην κατάθεση της δήλωσής του ότι θα καταψηφίσει την συμφωνία, αλλά προχωρεί σε απειλές και, τώρα πλέον, σε κάθε λογής πολιτικές ακροβασίες. Θεωρώντας ίσως ότι μπορεί έτσι να διασωθεί εκλογικά. Δίχως να είναι βέβαιο, διόλου μάλιστα, ότι δεν θα σπάσει τελικά το σχοινί…
Ο Πάνος Καμμένος, από ένα σημείο και πέρα, μάλλον υπερεκτίμησε το ρόλο του ως κυβερνητικού εταίρου. Δεν αξιολογεί όπως θα πρεπε το γεγονός ότι αποτελεί το συντριπτικά μικρότερο εταίρο. Ότι δεν έχουμε να κάνουμε, ας πούμε, με ισοβαρή συγκυβέρνηση τύπου Σαμαρά-Βενιζέλου, οπότε υπήρχε υποχρεωτική προσυνεννόηση των δύο αρχηγών για τα πάντα. Ακόμη χειρότερα, θεώρησε φαίνεται πως, ως εκ του ρόλου του ως Υπουργού Άμυνας, διαθέτει κατ’ αποκλειστικότητα τιμάριο κυβερνητικής πολιτικής, στο πλαίσιο του οποίου μπορεί ακόμη και ν’ αυτοσχεδιάζει. Με δεδομένο δε και το απρόβλεπτο της προσωπικότητάς του, η έκρηξη πάντα καραδοκεί.
Δεν είναι τώρα η ώρα να επαναδιατυπωθεί το ερώτημα αν καλώς ή κακώς πραγματοποιήθηκε η συγκεκριμένη πολιτικά ανορθόδοξη συνεργασία τον Σεπτέμβριο του 2015. Αν υπήρχε περιθώριο άλλων λύσεων ή επρόκειτο περί αναγκαστικής επιλογής. Το ζήτημα είναι ότι σήμερα η συνεργασία έχει φτάσει στα όριά της, ότι δεν πάει άλλο…
Είναι υπαρκτό βεβαίως και πολύ σοβαρό το δίλημμα για τον Πρωθυπουργό. Μπορεί αυτή την ώρα να ρισκάρει πτώση της Κυβέρνησής του; Θυσιάζοντας ενδεχομένως το Μακεδονικό, την Αναθεώρηση του Συντάγματος, την περαιτέρω συνέχιση της οικονομικής ανάκαμψης της Χώρας, την ολοκλήρωση της κάθαρσης του δημόσιου βίου; Όχι εύκολη η απάντηση, σε κάθε περίπτωση.
Προ εβδομάδων ο Αλέξης Τσίπρας είχε πει από τις ΗΠΑ πως είναι βέβαιος πως η Κυβέρνησή του θα αντέξει, ανεξαρτήτως της αντοχής της κυβερνητικής συμμαχίας. Προφανώς κάτι πολύ συγκεκριμένο είχε στο μυαλό του. Ε, μήπως είναι τώρα η ώρα να το δοκιμάσει;