* Τα κάστρα των στερεοτύπων… αλλά τα κάστρα πέφτουν από μέσα”
** “Ένιοι, πόλεων μεν δεσπόζουσι, γυναιξί δε δουλεύουσι” (Κάποιοι κυβερνούν πόλεις, αλλά είνα δούλοι γυναικών, Δημόκριτος)
*** “Μη δως ύδατι διέξοδον μηδέ γυναικί πονηράν εξουσίαν”(Παλιά Διαθήκη)
*
Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών σήμερα, 8 Μαρτίου 2025, και η ελληνίδα γυναίκα πασχίζει να πείσει πως η Πολιτική και η Εξουσία δεν είναι υποχρεωτικά και ασύμβατα φαινόμενα-ενδιαφέροντα με τη φύση της.
Ωστόσο η πολιτική συγκυρία και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το δυστύχημα των Τεμπών ανέδειξαν ως πρωταγωνιστικά πρόσωπα δύο γυναίκες που κυριάρχησαν-ούν στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας μας.
Δύο γυναίκες που η κάθε μία χωριστά και με τα δικά της χαρακτηριστικά ξεχώρισαν σε διαφορετικούς χώρους “φορώντας τα γυαλιά”, κατά το κοινώς λεγόμενο, στους κατ΄ επίφαση κατάλληλους και ικανούς άνδρες.
Δύο γυναίκες που διακρίθηκαν και ξεχωρίζουν για την μαχητικότητά τους και το λόγο τους που μερικές φορές ακουμπάν τα όρια του ”λεκτικού-γλωσσικού ακτιβισμού”.
Σίγουρα για να το πετύχουν αυτό δεν ευνοήθηκαν από τη διακονία των media (άλλο αν τα χρησιμοποίησαν, και γιατί όχι άλλωστε;). Τουναντίον μερικές φορές έτυχαν σκληρή κριτική από αυτά πως δήθεν στοχεύουν στην προσωπική τους προβολή με εμφανείς ή αφανείς κατά περίπτωση στόχους. Κι αυτό, γιατί όλοι οι άλλοι κινούνται πάντα σε αυτόν τον τόπο από ανιδιοτελή κίνητρα και με στόχο την διακονία του κοινού καλού. Η υποκρισία των νεοελλήνων.
Οι δύο αυτές γυναίκες λοιδωρήθηκαν και αποτέλεσαν στόχο μυσαρών σεξιστικών σχολίων που ακόμη και η πιο σκληρή Woke ατζέντα δεν μπόρεσε να αποτρέψει. Το ανησυχητικό είναι πως κάποια αρνητικά σχόλια και αξιολογήσεις των δύο γυναικών είχαν ως πηγή ανθρώπους που κατά το καθήκον τους και εκ της θέσης τους θα έπρεπε να τις εκθειάζουν και όχι να τις απαξιώνουν για το λόγο και τη δράση τους (πολιτικοί, ιερείς και δεσποτάδες).
Με λόγο κοφτερό σαν την λεπίδα και με φυσική παρουσία που υποδηλώνει γνώση, δύναμη, ικανότητα και αποφασιστικότητα διακήρυξαν πως κάποια “ανδρικά άβατα“ ήταν σαθρά και ετοιμόρροπα και θα πρέπει να συνηθίζουμε, ως κοινωνία, στην ιδέα πως και οι γυναίκες έχουν ίσο μερτικό σε κάποιους ανδροκρατούμενους χώρους και πεδία. Τα στεγανά τελειώνουν και το κέλυφος που τα προστάτευε πολύ αποδείχτηκε κακότεχνο και ψεύτικο.
Φυσικά υπάρχουν κι εκείνοι που τις κατηγόρησαν-ούν πως εργαλειοποιούν κάποια ανθρώπινα συναισθήματα και υπερβάλλουν στον καταγγελτικό τους λόγο. Τις αποδίδουν μία υπερβολή και μία μαχητικότητα που δεν συνάδουν με τη γυναικεία φύση. Προφανώς όλα αυτά φοβίζουν κάποιους θιασώτες του κοινωνικού συντηρητισμού που θέλουν τη γυναίκα “κόσμια” και εγκρατή, ακόμη κι αν τις πνίγει το άδικο.
Το ανησυχητικό, βέβαια, είναι πως μερικές φορές τα αρνητικά σχόλια και οι αξιολογήσεις των δύο γυναικών προέρχονται και από το χώρο των γυναικών. Φυσικά κι αυτό έχει την ερμηνεία του, αφού διαχρονικά ο αγώνας των γυναικών για χειραφέτηση πέρασε μέσα από την προσπάθεια κάποιων ξεχωριστών γυναικών να πείσουν πρώτα τις ίδιες τις γυναίκες πως αξίζουν για κάτι καλύτερο.
Εξάλλου οι δύο γυναίκες δεν είχαν να αντιπαλέψουν μόνον τις ανδρικές καχυποψίες και ανασφάλειες, αλλά και έναν τεράστιο και βαρύ όγκο στερεοτύπων και προκαταλήψεων που χρόνια, αιώνες τώρα, διαμορφώνουν τις διαθέσεις μας και τη συμπεριφορά μας προς το γυναικείο φύλο και ιδιαίτερα προς εκείνες τις γυναίκες που τόλμησαν να θρυμματίσουν τα αντιεπιστημονικά και σαθρά θεμέλια περί κατωτερότητας ή ακαταλληλότητας, συλλήβδην του γυναικείου φύλου, σε κάποια ευαίσθητα θέματα, όπως αυτά της Πολιτικής και της Εξουσίας.
Σίγουρα οι γυναίκες στην ιστορία, εκτός από την περίοδο της μητριαρχίας, δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις τόσο με την Πολιτική όσο και με την ανάληψη, κατοχή και διαχείριση της πολιτικής Εξουσίας και όχι μόνο της πολιτικής. Κι αυτό φυσικά όχι εξαιτίας αυτών των ιδίων, αλλά εξαιτίας κάποιων έωλων ή και σαθρών επιχειρημάτων πως οι δύο αυτοί προνομιακοί χώροι ανήκουν αποκλειστικά στο ανδρικό φύλο.
Και πώς να αντιπαλέψεις με ιδέες και αντιλήψεις βαθιά ριζωμένες, αιώνες τώρα στο κοινωνικό σώμα, πως ο φυσικός χώρος της γυναίκας “είναι το σπίτι και το νοικοκυριό”, στην απλή του αλλά τόσο διαβρωτική έκφραση και διατύπωσή του;
Πώς μπορεί να δεχθεί ο κοινωνικός περίγυρος μία γυναίκα να ηγείται κινημάτων και να αποφασίζει αυτή για τα μικρά και τα μεγάλα της κοινωνίας αντί των ανδρών; Κι αυτό γιατί η Πολιτική και η άσκηση Εξουσίας προϋποθέτουν γνώση, σταθερά συναισθήματα, γενναιότητα και ορθοφροσύνη. Μία γυναίκα πώς μπορεί να τα έχει όλα αυτά;
“Τρία πράγματα καταστρέφουν έναν άντρα: Εξουσία, Λεφτά και Γυναίκες: Ποτέ δεν ήθελα εξουσία, ποτέ δεν έκανα λεφτά και η μοναδική γυναίκα στη ζωή μου είναι αυτή τη στιγμή επάνω στο σπίτι”(Χάρυ Τρούμαν).
Εξάλλου η διαβρωτική και τυραννική εξουσία των χρόνιων στερεοτύπων έπλασε το γυναικείο αρχέτυπο με άλλα υλικά που σχετίζονται με το χρέος-αποστολή της γυναίκας είναι να εντυπωσιάζει αισθητικά και να προκαλεί ερωτικά τον άνδρα. Στις ράγες αυτών των στερεοτυπικών δογμάτων κινήθηκε μέχρι τώρα η σχέση των δύο φύλων με αποτέλεσμα η γυναίκα ως φύλο να απέχει από την Πολιτική και την διαχείριση Εξουσίας.
Να, λοιπόν, γιατί ξάφνιασε και φόβισε η έντονη και πληθωρική παρουσία δράση των δύο ελληνίδων γυναικών. Είναι που ανέτρεψε και θρυμμάτισε κάποιες δικές μας σταθερές-βεβαιότητες πάνω στις οποίες χτίσαμε τον ερμηνευτικούς μας κώδικες και την ίδια τη βιοθεωρία μας. Ο άνθρωπος δεν θέλει να αποκολληθεί από τις βεβαιότητές του που μέχρι τώρα του εξασφάλιζαν έναν τρόπο να βλέπει και να ερμηνεύει την πραγματικότητα. Δεν θέλει να αποδεχτεί τις χρόνιες πλάνες του.
Οι δύο ελληνίδες γυναίκες, λοιπόν, πρωταγωνιστούν στην κάτω πλατεία ή στις πλατείες η μία και η άλλη στην άνω πλατεία (Βουλή). Η μία εκφραστής του παλλαϊκού αιτήματος για δικαιοσύνη και η άλλη για μία άλλη πολιτική.
Για πολλούς καχύποπτους και πολιτικά μεμψίμοιρους και οι δύο τρέφουν τον ανισυστημισμό εκμεταλλευόμενες τόσο τις κυβερνητικές αστοχίες (συγκάλυψη;) όσο και τις επικοινωνιακές αδεξιότητες αλά και την ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης. Ε! αυτό, όμως, γιατί να είναι μομφή; Ας πρόσεχαν. Η φύση και η πολιτική απεχθάνονται τα κενά.
Και όσοι ενίστανται γιατί την υπερβολή στο λόγο και τη δράση τους μάλλον την ανασφάλειά τους και μία υπόρρητη ζήλεια εκφράζουν παρά το ότι νοιάζονται για τον πολιτικό καθωσπρεπισμό και την πολιτική συστημικότητα.
Η Μαρία Καρυστιανού* και η Ζωή Κωνσταντοπούλου* δικαιούνται να είναι χαρούμενες σήμερα Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Η κάθε μία ξεχωριστά για διαφορετικό λόγο, αλλά οι ελληνίδες όλες για τον ίδιο λόγο. Δύο γυναίκες στο προσκήνιο ακυρώνουν στερεότυπα και τρομάζουν με την παρουσία τους το ανδρικό κατεστημένο.
Κι αυτό γιατί απέδειξαν πως η Γυναίκα δεν είναι κάτι ασύμμετρο με την Πολιτική και την Εξουσία.
Στις επιτυχίες της κ. Μαρία Καρυστιανού χρεώνεται η παρουσία-συμμετοχή χιλιάδων ή εκατομμυρίων Κυρ Παντελήδων στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το δυστύχημα των Τεμπών (η αντιπολίτευση της Πλατείας), ενώ στην κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου χρεώνεται ως επιτυχία η μομφή ενάντια στην αριστερή αντιπολίτευση ότι αποτελεί ”παρακολούθημα” « Πλεύσης Ελευθερίας» (Η Ζωή Κωνσταντοπούλου).
Γιατί τελικά ″ο άνθρωπος είναι το ύφος του” (Buffon), αλλά και οι Πράξεις του...