Ναι, υπάρχει και η πιθανότητα να επιβιώσουμε στις φετινές διακοπές. Να μην καεί το μέρος όπου παραθερίζουμε, να μην μας σφάξουν στον ύπνο μας, να μην πεθάνουμε από τον καύσωνα, να μην μας σκοτώσει κάποιος ασυνείδητος οδηγός που φτιάχνεται με τις προσπεράσεις, να μην συναντήσουμε μέδουσες, οχιές, καρχαρίες, να μην χρειαστούμε ασθενοφόρα που δεν υπάρχουν και να μην πέσει ατομική βόμβα τη στιγμή που μόλις κλείσαμε τα μάτια στην ξαπλώστρα και χαλαρώσαμε για τρία δευτερόλεπτα.
Δεν θα ήθελα τα παραπάνω να εκληφθούν ως ασεβή, απέναντι σε αυτά τα γεγονότα όταν συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Είναι άλλο να έχουμε συναισθήματα και σκέψεις για αληθινά γεγονότα που έχουν συμβεί στην πραγματικότητα και άλλο να παίζουμε διαρκώς ταινίες καταστροφής στο κεφάλι μας. Το παρόν άρθρο είναι αποκλειστικά για τη δεύτερη περίπτωση. Αυτή είναι μια ιδιαιτέρως εγωκεντρική ενασχόληση, αφού νομίζουμε ότι το σύμπαν δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει κάθε ώρα και κάθε στιγμή από το να εξοντώνει εμάς με κάποιον ευφάνταστο τρόπο.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συντελούν σε τέτοιες τάσεις, ειδικά στη νέα εποχή όπου μπορούμε να τα παρακολουθούμε ανά πάσα στιγμή και από παντού. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας, αν υπήρχε μια εφημερίδα που να μας ανακοίνωνε πόσα μωρά γεννήθηκαν την κάθε μέρα, ποια ήταν η πρώτη λέξη των παιδιών που μίλησαν για πρώτη φορά, πόσοι άνθρωποι ερωτεύτηκαν και πώς, ποιες καλές πράξεις έγιναν, πόσοι νίκησαν ασθένειες, αγαπημένες αναμνήσεις και ευχές όσων είδαν κάποιο αστέρι να πέφτει. Σε κάθε περίπτωση, τέτοια εφημερίδα δεν θα υπάρξει ποτέ οπότε μένει μόνο να ελέγχουμε αυτήν την κυρία, την Καταστροφολογία, που μας επισκέπτεται τόσο συχνά, ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, ότι μπορεί να μην αφανιστούμε, τουλάχιστον όχι αυτόν τον Αύγουστο. Μπορεί να κολυμπήσουμε σε όμορφα νερά, να ακούσουμε τζιτζίκια το μεσημέρι και γρύλους στη βεράντα το βράδυ ή πουλιά νωρίς το πρωί. Μπορεί να καθαρίσουν τα πνευμόνια μας αν μείνουμε λίγες μέρες κοντά στα δέντρα. Μπορεί να ξεχαστούμε λίγο πίνοντας μπύρα ή ούζο και λέγοντας χαζά αστεία με τις καλοκαιρινές παρέες. Μπορεί να χαρούμε βλέποντας τα παιδιά να παίζουν κρυφτό ή να φτιάχνουν κάστρα στην άμμο ή να τσαλαβουτάνε στη θάλασσα στο ηλιοβασίλεμα. Μπορεί να δούμε και κανένα αστέρι να πέφτει και να ευχηθούμε κάτι που δεν θα γίνει ποτέ. Κι αυτό ωραίο είναι τα καλοκαίρια.
Και η κυρία Καταστροφολογία ας καθίσει ήρεμα στη σκιά ενός δέντρου.
ΥΓ: Οι σκέψεις αυτές γράφτηκαν πριν τις φωτιές των τελευταίων ημερών και το περιστατικό οπαδικής βία. Ίσως τώρα να φαντάζουν εγωιστικές.
Είναι φυσικό αυτά τα γεγονότα να μας αναστατώνουν και να προκαλούν έντονη απελπισία. Πολλές φορές βιώνουμε την «ενοχή του επιζήσαντα». Πώς είναι δυνατόν να χαιρόμαστε εμείς, όταν τόσοι άνθρωποι ζουν τέτοιες καταστάσεις; Είναι καλό να αποδεχόμαστε τον θυμό, τη λύπη, τον φόβο μας, αλλά να δίνουμε και χώρο στην ευγνωμοσύνη, στην αγάπη μας για τους οικείους μας και στα θετικά συναισθήματα. Δεν βοηθάμε κανέναν όταν οι αρνητικές ειδήσεις μας ρουφούν. Δεν φταίμε εμείς για τις φωτιές, δεν τις βάλαμε εμείς. Δικαιούμαστε να είμαστε καλά και μόνο έτσι είμαστε ωφέλιμοι για τους ανθρώπους με τους οποίους σχετιζόμαστε. Και μόνο έτσι θα μπορούμε, όταν το αποφασίσουμε, να κάνουμε το όποιο καλό για ανθρώπους που δυσκολεύονται, για το περιβάλλον ή τον κόσμο.