«Die Meister, Die Besten, Les grandes équipes, The champions»
Οι άριστοι (στα γερμανικά) Οι καλύτεροι (στα γερμανικά) Οι σπουδαίες ομάδες (στα γαλλικά) Οι πρωταθλητές! (στα αγγλικά)
Από τον ύμνο για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης
Έπεσαν τα τσιμέντα μετά την ανακοίνωση των 12 μεγάλων ομάδων για την ίδρυση της «European Super League», που εκ των πραγμάτων δημιουργεί προβλήματα στις παραδοσιακές διοργανώσεις της UEFA και της FIFA.
Διαβάστε επίσης: Η ποδοσφαιρική ανταρσία της ευρωπαϊκής Σούπερ Λίγκας ανακοινώθηκε εν μέσω σφοδρής κριτικής
Πρόκειται για απόφαση των γιγάντων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάνστεστερ Σίτι, Λίβερπουλ, Τσέλσι, Άρσεναλ, Τότεναμ, Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Ατλέτικο Μαδρίτης, Γουβέντους, Μίλαν και Ίντερ) που προκάλεσαν τον πόλεμο του ποδοσφαίρου.
Η διακήρυξη των «12» ανακοινώνει την ίδρυση ενός νέου θεσμού, που «θα παρέχει σημαντικά μεγαλύτερη οικονομική αύξηση και στήριξη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, μέσω μακρόχρονης δέσμευσης για πληρωμές χωρίς όριο, που θα αυξάνονται σε συνάρτηση με τα έσοδα.
Αυτές οι πληρωμές αλληλεγγύης θα είναι σημαντικά υψηλότερες από όσες προκύπτουν από αυτές των τρεχουσών ευρωπαϊκών διοργανώσεων και αναμένεται να ξεπεράσουν τα 10 εκατ. ευρώ, κατά τη διάρκεια της αρχικής περιόδου δέσμευσης των συλλόγων».
Η φιλοσοφία των «12» συλλόγων, ή μάλλον των 12 προέδρων που συμφώνησαν στη δημιουργία της «European Super League» δεν είναι μακριά από τη φιλοσοφία της UEFA ή της FIFA, που βασίζεται στη θεωρία ενός ποδοσφαίρου για απλούς θεατές, όχι στον σεβασμό της ιστορίας των συλλόγων, στους οπαδούς, στις χώρες που εκπροσωπούν.
Επομένως, ο καυγάς που διεξάγεται, οι απειλές δηλαδή της UEFA προς τους 12 «αποστάτες» έχει να κάνει με το ποιος θα διατηρήσει τα κέρδη, ποιος θα τα αυξήσει, ποιος θα αναχαιτίσει τα όνειρα των μικρότερων ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Και βρέθηκε, λοιπόν, ως ιδανική ευκαιρία η παρούσα, καθώς τα γήπεδα είναι άδεια λόγω πανδημίας και οι οπαδοί σπίτι τους, οι 12 ζάμπλουτοι τσαρλατάνοι, να μοιραστούν φρέσκα εκατομμύρια.
Απόλυτα πιστοί στο δόγμα του σύγχρονου ποδοσφαίρου, που μετέτρεψε ιστορικούς συλλόγους σε στατιστικά χρηματιστηρίων και επενδύσεων.
Κατά το πρότυπο του Ζαν-Κλωντ Μισεά («Το ομορφότερο γκολ ήταν μια πάσα»), το αριστοκρατικό passing game αντικαθίσταται πού και πού από το λαϊκό dribbling game κι έρχεται τώρα το money game να ισοπεδώσει και τα δύο.
Δυστυχώς, όμως, για τους μεγιστάνες του σύγχρονου ποδοσφαίρου, οι πιτσιρικάδες θα συνεχίσουν να αγαπούν την ιστορία της ομάδας τους και ό,τι τους συνδέει με αυτήν.
Θα συνεχίσουν να ζουν για το ντέρμπι με τον αιώνιο αντίπαλο, να προσκυνούν τα τσιμέντα της έδρας τους, να θαυμάζουν τον αρχηγό κυρίως αν προέρχεται από τις ακαδημίες της ομάδας, να βρίζουν χυδαία τα ιερά και τα όσια των απέναντι, να βλέπουν καχύποπτα τα κουτιά των VIP και τους γραβατωμένους που μπαινοβγαίνουν στα δικά τους γρασίδια.
Κι αν δεν γίνεται κατανοητό:
«Έχετε μπει ποτέ σε άδειο γήπεδο; Κάντε μια δοκιμή. Σταθείτε στη μέση του σταδίου κι αφουγκραστείτε. Το γήπεδο κάθε άλλο παρά άδειο είναι. Και οι κερκίδες δεν είναι καθόλου βουβές.
Στο Ουέμπλεϊ ακούγονται ακόμα οι φωνές από το Μουντιάλ του ’66, όταν κέρδισε η Αγγλία, όμως αν αφουγκραστείτε καλύτερα, θα μπορέσετε να ακούσετε το απαρηγόρητο κλάμα του ’53, όταν οι Ούγγροι νίκησαν την αγγλική ομάδα.
Το Στάδιο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο αναστενάζει νοσταλγικά για τις ένδοξες μέρες του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης.
Το Μαρακανά εξακολουθεί να θρηνεί τη βραζιλιάνικη ήττα στο Μουντιάλ του ’50. Στo Μπομπονέρα του Μπουένος Άιρες ηχούν τα τύμπανα που χτυπούσαν μισό αιώνα νωρίτερα.
Από τα βάθη του Σταδίου Αζτέκα ακούς την ηχώ των τελετουργικών ύμνων του αρχαίου μεξικανικού παιχνιδιού με την μπάλα.
Το τσιμέντο του Καμπ Νου της Βαρκελώνης μιλά καταλανικά, και οι κερκίδες του Σαν Μαμές στο Μπιλμπάο μιλούν βασκικά.
Στο Μιλάνο, το φάντασμα του Τζουζέπε Μεάτσα βάζει γκολ, και το στάδιο που φέρει το όνομά του δονείται.
Ο τελικός του Μουντιάλ του ’74, όπου κέρδισε η Γερμανία, επαναλαμβάνεται νύχτα μέρα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου.
Το στάδιο του βασιλιά Φαχντ στη Σαουδική Αραβία έχει θεωρείο από μάρμαρο και χρυσάφι και οι κερκίδες είναι στρωμένες με μοκέτα, αλλά δεν έχει μνήμη, ούτε τίποτα ιδιαίτερο να πει».
Εντουάρντο Γκαλεάνο, «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως»