Είναι γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα άργησε να επιτύχει την καθιέρωση ενός νομικού πλαισίου κοινής αποδοχής για την προστασία των παιδιών όλου του κόσμου, καθόσον μόλις το 1990 επικυρώθηκε η σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, ένα επίτευγμα ορόσημο για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Βέβαια, η καθολική αποδοχή της σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού από όλα τα κράτη του κόσμου - συνολικά επικυρώθηκε από 196 χώρες με εξαίρεση τις ΗΠΑ (!) - δεν σημαίνει, σε καμία απολύτως περίπτωση, ότι τα δικαιώματα των παιδιών απολαμβάνουν της ίδιας προστασίας και σεβασμού σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Απόδειξη τούτου αποτελούν τα σοκαριστικά στοιχεία που δημοσιεύει η Unicef για τα εκατομμύρια παιδιών που υπόκεινται σε σεξουαλική κακοποίηση, εργασιακή εκμετάλλευση, αλλά και σε κάθε είδος σωματικής και ψυχικής κακοποίησης. Και όλα αυτά στον 21ο αιώνα μ.Χ., γεγονός που συνιστά ντροπή για το ανθρώπινο είδος και ευθέως θέτει σε αμφισβήτηση την εξέλιξη και την πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού.
Μία από τις σημαντικότερες πρωτοβουλίες στο πεδίο της προστασίας των δικαιωμάτων του παιδιού, που εμφανίστηκε στις αρχές 21ου αιώνα και εξαπλώθηκε ραγδαία σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, είναι η σύσταση και λειτουργία των αποκαλούμενων μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ).
Κατά κύριο λόγο, οι ΜΚΟ έρχονται να καλύψουν τις λειτουργικές ανεπάρκειες και τις αδυναμίες των κρατών στη διαχείριση σημαντικών και ευαίσθητων κοινωνικών ζητημάτων, όπως είναι η προστασία του παιδιού. Και τούτο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι όλες οι ΜΚΟ χρηματοδοτούνται από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, αλλά ακόμη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ήτοι με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών.
Το γεγονός, όμως, ότι ένα κράτος παραχωρεί μέρος των αρμοδιοτήτων του σε ΜΚΟ για ένα τόσο εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα που είναι η προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού, δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι απαλλάσσεται των ευθυνών του για τη συστηματική άσκηση των αναγκαίων ελέγχων νομιμότητας και λειτουργίας των ΜΚΟ.
Η ελληνική, λοιπόν, πολιτεία έχει τεράστιες και διαχρονικές ευθύνες αναφορικά με τις εν εξελίξει αστυνομικές και δικαστικές έρευνες, που διεξάγονται αυτή την χρονική περίοδο σε βάρος ΜΚΟ, οι οποίες και πρέπει να αποτελέσουν το έναυσμα έτσι ώστε οι αρμόδιες ελληνικές αρχές να επανεξετάσουν και να διαμορφώσουν ένα αποτελεσματικό πλαίσιο λειτουργίας των ΜΚΟ, που θα παρέχει όλα τα εχέγγυα για την προστασία των παιδιών.
Δυστυχώς, ο θεσμός της οικογένειας πλήττεται από την κρίση αξιών της σύγχρονης κοινωνίας, ωστόσο το μέλλον κάθε κοινωνίας είναι τα παιδιά της και είναι πρωτίστως ηθική υποχρέωση κάθε συντεταγμένης πολιτείας να διασφαλίζει αποτελεσματικά την προστασία τους και να διαμορφώνει με κάθε τρόπο ένα αξιοπρεπές μέλλον για τα παιδιά της.
Διότι “χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ’ρθουν, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί”.-
***
*Ο κ. Ευάγγελος Στεργιούλης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και Υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας. Έχει διατελέσει προϊστάμενος των εθνικών υπηρεσιών Interpol και Europol και υπεύθυνος εξωτερικών και δημοσίων σχέσεων της Ευρωπαϊκής Αστυνομίας στη Χάγη.