Είναι γνωστό πως οι ενάρξεις των πολέμων , ιστορικά γινόντουσαν κυρίως την άνοιξη, αποφεύγοντας το φθινόπωρο και τον χειμώνα για λόγους δύσκολων καιρικών συνθηκών. Εν τούτοις εάν παρατηρήσουμε κάποιες φθινοπωρινές ημερομηνίες Οκτωβρίου και Νοεμβρίου, θα δούμε μερικές συμπτώσεις που σχετίζονται με την Ελλάδα, την Τουρκία, την Ιταλία και τη Γερμανία, δηλαδή τις βασικές χώρες εναντίον των οποίων πολέμησε η χώρας μας, τον 20ο αιώνα.
Την 26η Οκτωβρίου 1912 (παλαιό ημερολόγιο), ανήμερα του αγίου Δημητρίου , απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη, που τιμά ως προστάτη της τον άγιο. Το γεγονός θεωρήθηκε θαύμα, αφενός γιατί συνέβη την ημέρα της εορτής του αγίου, αφετέρου, ο Οθωμανός διοικητής Hasan Tahsin Paşa προτίμησε να παραδώσει την πόλη στους Έλληνες, παρά στους προ των πυλών Βούλγαρους.
Δέκα χρόνια αργότερα, ενάμιση μήνα μετά την Μικρασιατική καταστροφή, στις 26-28 Οκτωβρίου 1922, ο Benito Amilcare Andrea Mussolini, με τους μελανοχίτωνες, έκανε ήδη την πορεία προς τη Ρώμη (la Marcia su Roma) , όπου απαίτησε την δια της βίας ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, από τον Βασιλιά ( Re ) Vittorio Emanuele III di Savoia (γεννήθηκε 11 Νοεμβρίου 1869 ) , την οποία και έλαβε τελικώς τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1922.
Ακριβώς δεκαοκτώ χρόνια αργότερα δηλ. στο διάστημα μεταξύ 26 – 28 Οκτωβρίου 1940, ο Benito Mussolini (Μπενίτο Μουσολίνι) ήταν έτοιμος να εισβάλει στην Ελλάδα - κάτι που μπορούσε να έχει κάνει ήδη από το καλοκαίρι του 1940 με καλύτερες καιρικές συνθήκες και αιφνίδια όπως έκανε με το υποβρύχιο Delfino που βύθισε το πολεμικό πλοίο Έλλη στην Τήνο ανήμερα το 15Αύγουστο – έχοντας εμμονή με αυτές τις ημερομηνίες ανάμνησης της φασιστικής του πορείας προς τη Ρώμη το 1922. Μάλιστα αντί για την 26η Οκτωβρίου, τελικά προτίμησε την 28η Οκτωβρίου 1940 (ξημέρωμα ) σε πλήρη ταύτιση του γεγονότος με το αντίστοιχο της ανάληψης της εξουσίας του στην Ιταλία το 1922. Ημερομηνία που τελικά ταυτίστηκε με το Ελληνικό έπος του ’40 και όχι τον Μουσολίνι που ηττήθηκε, στη συνέχεια δε ( ήδη πρακτικά από το λαό το 1941 ) καθιερώθηκε ως μία εκ των δύο εθνικών επετείων της χώρας μας.
Γυρίζοντας πάλι λίγο πίσω στις ημερομηνίες , θα δούμε πως η 29η Οκτωβρίου 1923/ 29 Ekim 1923, ταυτίζεται με την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας /Türkiye Cumhuriyeti και την ορκωμοσία του Mustafa Kemal Atatürk (Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ) ως πρώτου Προέδρου της , ο οποίος απεβίωσε στις 10 Νοεμβρίου 1938. Η 29η Οκτωβρίου είναι αργία και ημέρα εθνικής επετείου στη Γείτονα.
Τις ίδιες ημέρες του Νοεμβρίου 1923 και συγκεκριμένα στις 8 και 9 του μήνα , ενώ συνέβαιναν τα παραπάνω στην Τουρκία, ο Adolf Hitler (Αδόλφος Χίτλερ) προσπάθησε να κάνει τη δική του πορεία προς το Μόναχο, ξεσπώντας το αποτυχημένο πραξικόπημα της Μπυραρίας ( Bürgerbräu-Putsch ή Hitlerputsch, ή Hitler-Ludendorff-Putsch ) , που τελικά όμως τον οδήγησε στην Καγκελαρία το 1933.
Σε πρώτη ανάγνωση θα μπορούσαμε να πούμε χρονικές συμπτώσεις των γεγονότων. Όμως γνωρίζοντας από ημερολόγια και βιογραφίες, το χαρακτήρα και τις εμμονές στους συμβολισμούς , των τριών ηγετών των αντιπάλων της Ελλάδας, Mustafa Kemal Atatürk, Benito Amilcare Andrea Mussolini και Adolf Hitler, καθώς και τις συμμαχίες ή τις μεταξύ τους ανοχές, μάλλον διαφαίνεται μία εργαλειοποίηση των ημερομηνιών και συμβολισμών , σε επίπεδο που ένας ορθολογικός νους να τα θεωρεί δεισιδαιμονίες, όμως για τα προαναφερόμενα ιστορικά πρόσωπα δεν ήταν, αφού λειτούργησαν με αυτά και παρήγαγαν αποτελέσματα.
Θιασώτης των συμβολισμών και των ημερομηνιών είναι και ο νύν Πρόεδρος της Τουρκίας Erdoğan (Ερντογάν), που ομοίως εργαλειοποιεί και δρα επιθετικά σε ημερομηνίες Οθωμανικής και Τουρκικής μνήμης, όπως το Μάντζικερτ, η άλωση της Πόλης, η καταστροφή της Σμύρνης, η εισβολή στην Κύπρο, η Τουρκική εθνική επέτειος (29 Οκτωβρίου), η ημέρα θανάτου του Μ.Κεμάλ (10 Νοεμβρίου) κ.ά .
Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, αυξάνει τους τόνους και την ένταση λίγο πριν και κατά τη διάρκεια των ημερομηνιών αυτό, αποκλιμακώνοντας μετά για λίγο, μέχρι την επόμενη ημερομηνία μνήμης που αυξάνει και πάλι.
Η εργαλειοποίηση αυτή έχει διττό χαρακτήρα και σκοπό, αφενός την εσωτερική ενότητα κάτω από την κοινή μνήμη, αφετέρου την δια επαναλαμβανόμενων «πολιορκητικών» γεγονότων, εξασθένηση και κάμψη του ηθικού των αντιπάλων του (λέγε Ελλάδα), ούτως ώστε να προσέλθουν στο τραπέζι διαπραγματεύσεων εξαντλημένοι και δεκτικοί να υπογράψουν τις «Λεόντειες» απαιτήσεις του, που ξεπερνούν την τυχόν συνεκμετάλλευση, αφού το kazan –kazan ( μισά – μισά ) στο νου του είναι 80 -20%, με αντάλλαγμα την ηρεμία στην περιοχή και την προστασία που θα παρέχει στους «μικρομετόχους» έναντι των ξένων συμφερόντων Βορρά, Δύσης και Ανατολής.
Σε κάθε περίπτωση, ας ελπίσουμε να πιθανολογώ ανοησίες, ή /και να μην υλοποιηθούν τα σχέδια της Γείτονος.