Όπως συμβαίνει με όλες τις ωραίες ιστορίες, αυτή του παραμυθιού «Οταν δίνεις ένα χέρι» κρύβει πίσω της μία άλλη ιστορία. Το πρωτότυπο, αγγλικό βιβλίο, με τίτλο “Lend a Hand”, γράφτηκε για να βοηθήσει ένα κοριτσάκι με εγκεφαλική παράλυση, την Οφηλία.
Εδώ και 50 χρόνια, η Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών/Πόρτα Ανοιχτή προσφέρει εκπαίδευση και αποκατάσταση σε παιδιά σαν την Οφηλία στην Ελλάδα, και γι’ αυτό αποφάσισε να εκδώσει το βιβλίο αυτό και στα ελληνικά.
H παρουσίαση αυτού του ξεχωριστού παραμυθιού έγινε πριν από λίγες μέρες στην Ελληνοαμερικανική Ένωση σε συνεργασία με την Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών/Πόρτα Ανοιχτή, τις εκδόσεις Γ.Κ. Ελευθερουδάκη και την Ελληνοαμερικανική Ένωση.
Όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν για τους σκοπούς του Κέντρου Ημέρας Ενηλίκων που λειτουργεί στο Πρότυπο Κέντρο «Πόρτα Ανοιχτή» και εξυπηρετεί σήμερα 71 ενήλικες με βαριάς μορφής εγκεφαλική παράλυση, οι οποίοι αλλιώς θα ήταν απομονωμένοι στα σπίτια τους, χωρίς καμία διέξοδο για δημιουργική απασχόληση και συντροφιά.
Το μήνυμα του βιβλίου, μπορεί να συμπυκνωθεί σε μία μόνο φράση: Oι άνθρωποι με αναπηρίες μας προσφέρουν πολύ περισσότερα από όσα τους προσφέρουμε εμείς.
Την παρουσίαση του βιβλίου συντόνισε η συγγραφεύς, Δάφνη Οικονόμου, Πρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών/Πόρτα Ανοιχτή, η οποία στην εισαγωγή της, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Με τη βοήθεια αυτού του τόσο όμορφου βιβλίου, θέλουμε να μιλήσουμε στις καρδιές και στις ψυχές των μικρών παιδιών. Αν η νέα γενιά καταλάβει και δεχθεί πως δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι ίδιοι και όμοιοι, αλλά πως υπάρχει ένας ρόλος και μία θέση για τον καθένα μας, η μισή μάχη έχει κερδηθεί και ο μελλοντικός κόσμος θα είναι πολύ πιο δίκαιος και πιο ανθρώπινος για όλους μας».
Για το παραμύθι μίλησε αρχικά η Ιωάννα Κουτρουβή, ο άνθρωπος που ανακάλυψε, αυτόν τον μικρό θησαυρό, με το τόσο ιδιαίτερο μήνυμα για μικρούς και μεγάλους. Μεταξύ άλλων, η κα Κουτρουβή ανέφερε στην ομιλία της: «Η μικρή αυτή ιστορία του βιβλίου, αναδεικνύει πως τελικά το ανάπηρο λαγουδάκι είναι εκείνο που βοηθάει του φίλους του να πετύχουν τον σκοπό τους και όχι το αντίστροφο! Σκέφτηκα αμέσως ότι ένα τέτοιο βιβλίο θα άξιζε να μεταφραστεί και να κυκλοφορήσει στην Ελληνική κοινωνία για να διδάξει στα παιδιά μας, πόσα πολλά μπορεί να μας προσφέρει ένας ανάπηρος συνάνθρωπός μας, σε σχέση με αυτά που εμείς μπορούμε να του δώσουμε».
Ακολούθησε η ομιλία της εκδότριας, Σοφίκας Ελευθερουδάκη, η οποία, μεταξύ άλλων, σημείωσε: «Όταν πριν από περίπου 40 χρόνια πρωτοπήγα στη Νέα Υόρκη, θυμάμαι την έκπληξή μου όταν είδα στον δρόμο, στα πάρκα, στα θέατρα, στα καταστήματα και τους κινηματογράφους πολλούς ανθρώπους, παιδιά και μεγάλους που ήταν ανάπηροι. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ότι ήταν απίστευτα πολλοί. Τι συμβαίνει εδώ, αναρωτήθηκα εγώ, η ανόητη. Μήπως εδώ δεν κάνουν γενετικό έλεγχο; Να έχουν τόσα πολλά δυστυχήματα στον δρόμο; Ή ήταν ο πόλεμος του Βιετνάμ; Και μετά κατάλαβα. Δεν ήταν περισσότεροι οι άνθρωποι με ‘ειδικές ανάγκες’ απ’ ότι στην Ελλάδα ή οποιαδήποτε άλλη πολιτισμένη χώρα. Απλώς, δεν έμεναν κλεισμένοι στα σπίτια τους. Έβγαιναν έξω, έκαναν τις δουλειές τους, μπορούσαν να κυκλοφορήσουν, διασκέδαζαν… Αυτοί και οι δικοί τους δεν αισθανόντουσαν αμηχανία ή ντροπή, όπως κατάλαβα αργότερα ότι συνέβαινε στη χώρα μας ‘για την κατάστασή τους’».
Στη συνέχεια, η γνωστή εκπαιδευτικός, Ελένη Γερουλάνου, μίλησε για το μήνυμα του βιβλίου που ξάφνιασε ακόμα και την ίδια, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, καθώς στην αρχή υπέθεσε ότι θα ήταν για κάποιον ήρωα με αναπηρία που χρειάζεται τη βοήθεια των άλλων. Στην ομιλία της, σημείωσε μεταξύ άλλων: «Στο βιβλίο η αναπηρία δεν είναι διαφορά, δεν εμφανίζεται ως σημείο προσοχής και διαφοροποίησης συμπεριφοράς. Αυτή ακριβώς η υπογράμμιση του συγγραφέα στην μη διαφορετικότητα είναι που την τοποθετεί στη σωστή της διάσταση. Το βιβλίο αυτό καταρρίπτει τα στερεότυπα που θέλουν το άτομο με αναπηρία να δέχεται μόνο βοήθεια. Αναδεικνύει και την αδύναμη και τη δυνατή πλευρά εκείνου που βοηθά και συγχρόνως υπογραμμίζει πόσο ανακουφιστικό είναι όταν μας βοηθούν. Όταν συνειδητοποιήσουμε και τις δύο μας πλευρές, ότι δηλαδή μπορούμε ταυτόχρονα να βοηθάμε και να δεχόμαστε βοήθεια, δεν θα υπάρχει ρατσισμός, ζήλια, φόβος και αμηχανία. Όταν βοηθάς, βοηθιέσαι και εσύ και αυτό είναι το σιωπηλό κομμάτι του εθελοντισμού. Το να βοηθάς τους άλλους και να τους δίνεις ένα χέρι βοήθειας, χωρίς να περιμένεις κάτι από αυτούς, είναι από μόνο του πολύ σημαντικό και ξεχωριστό και δίνει και σε σένα φτερά, όπως ακριβώς δίνει και στη Ρόμυ».
Ακολούθησε η αφήγηση του παραμυθιού από την ηθοποιό, Όλια Λαζαρίδου, η οποία απέδωσε την ιστορία με ιδιαίτερη χάρη, συνοδευόμενη από τη Μικρή Χορωδία (Coro Piccolo) της Πόρτας Ανοιχτής, που τραγούδησε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο.
Το τέλος της παρουσίασης επιφύλασσε μία μικρή έκπληξη για τους παρευρισκομένους, καθώς τέσσερα μικρά παιδιά εμφανίστηκαν στη σκηνή για να ζωντανέψουν τους πρωταγωνιστές του παραμυθιού και τελικά να μας διαβεβαιώσουν ότι, το μυστικό για έναν πιο δίκαιο και ανθρώπινο κόσμο, βρίσκεται πράγματι στα χέρια τους.