Το 1968, ο Τέρι Γκίλιαμ ήταν ένας νεαρός Αμερικανός σκιτσογράφος που ζούσε στο Λονδίνο. Αντιμετώπιζε δυσκολίες για να βγάζει τα προς το ζην από τη δουλειά του σε περιοδικά, οπότε ο φίλος του Τζον Κλιζ του πρότεινε να έρθει σε επαφή με τον Χάμφρεϊ Μπάρκλεϊ ο οποίος ήταν ο παραγωγός μιας κάπως ανατρεπτικής τηλεοπτικής εκπομπής για παιδιά με τίτλο “Do Not Adjust Your Set”.
Όπως είπε ο ίδιος ο Γκίλιαμ σε μια συνέντευξή του που περιλαμβάνεται στον ενημερωτικό τόμο «Terry Gilliam: Interviews», για καλή του τύχη συνάντησε έναν τηλεοπτικό παραγωγό του οποίου το μάτι έκοψε αμέσως το ταλέντο του Αμερικανού στην εικονογράφηση:
«Ο Τζον (Κλιζ) είχε αρχίσει ήδη να γίνεται γνωστός στην τηλεόραση και μου σύστησε έναν τύπο που ονομαζόταν Χάμφρεϊ Μπάρκλεϊ ο οποίος ήταν παραγωγός εκείνη την εποχή μιας εκπομπής που λεγόταν “Do Not Adjust Your Set”, μια παιδική σειρά που έγραφαν και έπαιζαν σ′ αυτή οι Μάικλ Πάλιν, Tέρι Τζόουνς και Ερικ Αϊντλ (σ.σ όλοι τους μετέπειτα μέλη των Monty Python). Για καλή μου τύχη ο Χάμφρεϊ ήταν ερασιτέχνης σκιτσογράφος. Αυτό που του άρεσε περισσότερο από το γραπτό υλικό που του έδειξα ήταν τα κινούμενα σχέδια μου. Έτσι με λυπήθηκε, αγόρασε μερικά γραπτά σκίτσα μου και τα επέβαλε στον Μάικ, τον Τέρι και τον Έρικ, προς μεγάλη τους απογοήτευση, γιατί ήταν η δική τους εκπομπή. Ωσπου εμφανίστηκε αυτός ο μεγαλόστομος και περίεργα ντυμένος Αμερικανός και αρχίζει να τρυπώνει στα χωράφια τους».
Η σειρά (που είχε τον υπότιτλο, “The Fairly Pointless Show” -”Το αρκετά ανούσιο σόου”) αν και παιδική, την έβλεπαν πολλοί ενήλικες. Περιελάμβανε μια σειρά από σατιρικά σκετς, που παρουσιάζονταν συχνά σε σουρεαλιστικό, παράλογο και ασυνεχές ύφος – προμηνύοντας το «Το Ιπτάμενο Τσίρκο των Μόντυ Πάιθον», το οποίο ξεκίνησε πέντε μήνες μετά το τελευταίο επεισόδιο του DNAYS.
Σε μία από τις πρώτες αναθέσεις, ζητήθηκε από τον Γκίλιαμ να ετοιμάσει κάτι για μια ειδική εορταστική εκπομπή που θα μεταδιδόταν την ημέρα των Χριστουγέννων του 1968, με τίτλο “Do Not Adjust Your Stocking” (σ.σ ”Μη προσαρμόζετε την χριστουγεννιάτικη κάλτσα σας”). Αναζητώντας έμπνευση, αποφάσισε να επισκεφτεί την Tate Gallery.
Στο βιβλίο “The Pythons Autobiography of the Pythons”, ο Γκίλιαμ περιέγραψε τα στρατηγική του για το πρότζεκτ, που αποτέλεσε την αρχική σπίθα για τη μέθοδό του, η οποία θα γινόταν πολύ ευρύτερα γνωστή και θαυμαστή όταν τα κινούμενα σχέδια του έκαναν την εμφάνισή τους στην τηλεοπτική εκπομπή «Το Ιπτάμενο Τσίρκο των Μόντυ Πάιθον» καθώς και σε όλες τις ταινίες τους που ακολούθησαν.
«Πήγα στην Tate όπου έχουν μια τεράστια συλλογή από βικτωριανές χριστουγεννιάτικες κάρτες, οπότε μελέτησα την συλλογή, έβγαλα φωτοτυπίες από πράγματα που ήθελα και άρχισα να τις ανακατεύω. Οποτε, το στυλ μου αναπτύχθηκε κατ′ αυτόν τον τρόπο και όχι με κάποιο είδους σχεδιασμού. Ποτέ δεν ανέλυσα τα πράγματα, απλώς το έκανα με τον πιο γρήγορο και πιο εύκολο τρόπο που μπορούσα. Και μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις εικόνες που μου άρεσαν πραγματικά».
Το αποτέλεσμα που βλέπετε πιο πάνω, αποτελεί μια ξεκαρδιστική, συνειρμική παρωδία παραδοσιακών μοτίβων χριστουγεννιάτικων καρτών. Εκτός από την προβολή στην παιδική εκπομπή, η «Χριστουγεννιάτικη Κάρτα» ενσωματώθηκε στη σύντομη πρώτη ταινία του Γκίλιαμ του 1968, “Storytime”.
Είναι εκπληκτικό πόσο ώριμο είναι το στυλ του Γκίλιαμ, σχεδόν πλήρως διαμορφωμένο ήδη, θα έλεγε κανείς. Είναι δύσκολο να εντοπιστεί οποιαδήποτε πραγματική διαφορά μεταξύ αυτού του animation, που εκτελέστηκε το 1968, και των πολλών που έκανε για το ”Ιπταμένο Τσίρκο των Mόντυ Πάιθον” από το 1969 έως το 1974.
Πηγή: open culture, Dangerous Minds