5 Απριλίου 2019: O Κυριάκος Μητσοτάκης όντας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επισημαίνει ότι την επομένη της ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας από την Ν.Δ. ο νόμος θα επιβληθεί σε κάθε γωνιά της χώρας, η ανασφάλεια θα αποτελέσει παρελθόν με μια αστυνομία που θα αφεθεί ελεύθερη να κάνει τη δουλειά της.
Φεβρουάριος 2020: Περαστικός ισχυρίζεται ότι εξαναγκάστηκε να γδυθεί σε τουαλέτες ταχυφαγείου για σωματικό έλεγχο, μια οικογένεια βρέθηκε δεμένη πισθάγκωνα και με κουκούλες στο κεφάλι της στην ταράτσα του σπιτιού της επειδή αρνήθηκε την είσοδο στο σπίτι της χωρίς εισαγγελική εντολή, άνδρες των ΜΑΤ με πολιτικά ξυλοκοπούν λιμενικούς και πολίτες ενώ παράλληλα βάζουν φωτιά σε δασικές εκτάσεις και σπάνε αυτοκίνητα, αστυνομικός εκτός υπηρεσίας βρίσκεται με κουκούλα και πολιτικά να προτάσσει το υπηρεσιακό του όπλο εντός του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών μπροστά σε φοιτητές ,αστυνομικοί εκτός υπηρεσίας διαπληκτίζονται με μπράβους σε νυχτερινό κέντρο με αποτέλεσμα ένα χαμένο υπηρεσιακό όπλο και έναν πυροβολισμό,αστυνομικός πάλι εκτός υπηρεσίας πυροβολεί αυτοκίνητο πολίτη μετά από τροχαίο ατύχημα και αστυνομικοί βασανίζουν ηλικιωμένη γυναίκα μπροστά στο Τ.Α. Ομονοίας με πιεστικό νερού. Και όλα αυτά είναι μόνο όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας . Πως φτάσαμε όμως εδώ;
Κατά τη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ένα από τα βασικά σημεία που η Νέα Δημοκρατία εστίασε την κριτική της ως αντιπολίτευση ήταν η ασφάλεια. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προέταξε την ανάγκη αντιμετώπισης της αυξημένης εγκληματικότητας και τα στελέχη του περιέγραφαν ένα καθεστώς πλήρους ανομίας που έπρεπε να παταχθεί πάση θυσία και σε κάθε χώρο. Πράγματι μετά και τις τελευταίες εκλογές και την ανάδειξή του κόμματός του σε κυβέρνηση ο πρωθυπουργός άρχισε να λαμβάνει μέτρα ενίσχυσης της αστυνόμευσης και ανέδειξε τα ζητήματα ασφάλειας ορίζοντας ως υπουργό προστασίας του πολίτη έναν πασοκογενή πολιτικό, κατά πολλούς επιτυχημένο στην πάταξη της τρομοκρατίας κατά το παρελθόν.
Το αποτέλεσμα; Ένα γενικευμένο χάος και μια κατάσταση πανικού και ανασφάλειας στους πολίτες. Η αστυνομία τους τελευταίους μήνες έχει απεκδυθεί πλήρως το ρόλο του κατεξοχήν οργάνου προάσπισης του νόμου και κατ’επέκταση του κράτους δικαίου.
Οι αιτίες είναι πολλές και διάφορες. Αρχικά η κυβέρνηση και η ηγεσία του σώματος έδωσαν ατύπως το ελεύθερο στους αστυνομικούς να δρουν κατά το δοκούν και καταργώντας δημοκρατικά κεκτημένα όπως το πανεπιστημιακό άσυλο τους επέτρεψαν να νιώθουν όχι υπερασπιστές του νόμου αλλά προνομιούχοι που τοποθετούνται υπεράνω κάθε κανόνα δικαίου. Οι ίδιοι οι αστυνομικοί σε πολλές περιπτώσεις έχοντας μια τάση ρεβανσισμού για την αδρανοποιησή τους από την προηγούμενη κυβέρνηση κυριολεκτικά ξεσπούν κατά δικαίων και αδίκων. Τους τελευταίους μήνες τα φαινόμενα αστυνομικής βίας είναι τόσα πολλά που ανάγκασαν τη διεθνή αμνηστία να ασχοληθεί με το ζήτημα.
Εκτός όμως από τα παραπάνω η κυβέρνηση προχώρησε στην πρόσληψη χιλιάδων ειδικών φρουρών για την οποία αρκούσε απλά μια υπεύθυνη δήλωση των ενδιαφερόμενων ότι έχουν ″καθαρό″ ποινικό μητρώο. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν η πρόσληψη ατόμων με ποινικές καταδίκες με την κατάσταση πλέον να είναι ανεξέλεγκτη. Από μια κατάσταση αδρανοποίησης της αστυνομίας που υπήρχε με την προηγούμενη κυβέρνηση οδηγηθήκαμε στο να έχει κατακλυστεί η επικράτεια από ανεπαρκώς εκπαιδευμένους και αμφισβητούμενων ικανοτήτων αστυνομικούς που θέτουν ευθέως σε κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια.
Το ζήτημα είναι πολύ πιο σοβαρό αν αναλογιστούμε ότι ο αστυνομικός έχει μεγαλύτερη ευθύνη από κάθε απλό πολίτη να εφαρμόζει το νόμο και να έχει σωστή κρίση σε ιδιαιτέρως απαιτητικές καταστάσεις. Ο αστυνομικός όταν βρίσκεται εν υπηρεσία εκπροσωπεί το ίδιο το κράτος που κατέχει το μονοπώλιο άσκησης νόμιμης βίας.Και αυτή η βία πρέπει να είναι η απολύτως αναγκαία και ανάλογη της απειλής για το δημόσιο συμφέρον. Ο αστυνομικός όταν δρα πρέπει να αντιλαμβάνεται αν οι πράξεις του προσβάλλουν δικαιώματα και αν ναι τότε πρέπει να τα προσβάλλουν στο απολύτως απαραίτητο βαθμό.Αστυνομικοί που δρουν ως σερίφηδες στην άγρια Δύση απονομιμοποιούν το ίδιο το κράτος στα μάτια των πολιτών και επιτείνουν το αίσθημα της ανασφάλειας δικαίου.
Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται ικανό να αντιμετωπίσει το ευαίσθητο ζήτημα της εκπαίδευσης και έλεγχου της αστυνομίας ώστε αυτή να δρα αποτελεσματικά στο πλαίσιο του κράτους δικαίου. Η κατάσταση χρήζει εθνικής συνεννόησης και σχεδίου που θα υπερβαίνει τις ιδεολογίες και κομματικές σκοπιμότητες κάτι που στην Ελλάδα φαντάζει ακατόρθωτο.