Σε ένα παράλληλο σύμπαν, η Γη είναι ερειπωμένη. Η ζωή έχει -σχεδόν- αφανιστεί.
Έντομα περιφέρονται στις κατεστραμμένες πόλεις, στα λιγοστά μνημεία που σε πείσμα της καταστροφικής μανίας των ατομικών κεφαλών, στέκουν ακόμα. Όσα ημερολόγια ξέφυγαν από την πύρινη λαίλαπα, έχουν μείνει ανοικτά στις 24 Οκτωβρίου, 1962. Η 25 Οκτωβρίου δεν ξημέρωσε ποτέ. Ούτως ή άλλως, επρόκειτο για μια ανθρώπινη επινόηση. Τι σημασία είχε για τον αχανή, αεί αχαρτογράφητο, Κόσμο, μια κενή απόπειρα ελέγχου του ατελείωτου Σύμπαντος. Λεπτά, Μέρες, Μήνες, Εποχές! Ματαιόδοξες προσπάθειες να ελεγχθεί το ανεξέλεγκτο.
Στο δικό μας Σύμπαν, η ύπαρξη δεν σταμάτησε όταν δυο υπερδυνάμεις αλληλοεξοντώθηκαν, παίρνοντας μαζί τους τα πάντα. Η Κούβα δεν ήταν ο Αρμαγεδδών της ανθρωπότητας, ο τόπος της ολικής καταστροφής των φτιαγμένων από λάσπη και ονείρατα, κατά τον Καζαντζάκη, πλασμάτων.
Λίγες δεκάδες περιστροφές γύρω από το άστρο της, και η Γη βρίσκεται πάλι σε κρίση. Τα αδέλφια τσακώνονται πάλι. Τσακώνονται για ετεροχρονισμένους, αλλότριους λόγους. Σε μια συγκυρία, όπου η Γνώση έχει εξελιχθεί γεωμετρικά. Όπου, τα φυσικά εμπόδια του πρόσφατου παρελθόντος, έχουν ξεπεραστεί. Όπου, οι αποστάσεις έχουν εκμηδενιστεί. Όπου, επαρκούν η τροφή και τα αγαθά για όλους, αλλά δεν έχουμε τελειοποιήσει τη δίκαιη κατανομή τους. Όπου, με περίσσιο θράσος, ετοιμαζόμαστε να επεκταθούμε στους υπόλοιπους πλανήτες της συμπαντικής μας γειτονιάς.
Σαν πρωταγωνιστές μιας αρχαίας τραγωδίας, αυτοκαταστρεφόμαστε την ενδοξότερη στιγμή μας.
Και τότε, το εκκρεμές ξεκινά την οπισθοδρόμηση στην πρότερη κατάσταση, στο status quo ante, για να ξεκινήσουμε όπως ο Σίσυφος να ανηφορίζουμε εκ νέου προς την κορυφή.
Μέχρι, όπως το 1347, το 1945, το 1962, το 2022, φτάσουμε στο οριστικό τέλος. Σε αυτό ή σε παράλληλο σύμπαν.
Μέχρι να υπερτερήσει το Καλό. Το οποίο, στατιστικά, θα συμβεί σε κάποια Γη.
(Απόσπασμα από το υπό συγγραφή βιβλίο του γράφοντος, με τίτλο «Ζωή Τεχνητώς Κεχρωσμένη» που θα κυκλοφορήσει αρχές του 2023)