Μόνο θλίψη και κούραση, δημιουργούν, οι λαϊκίστικές φωνές και κυρίως όσοι επιμένουν να διατηρούν μια στασιμότητα στο κυπριακό πρόβλημα. Πλησιάζουν οι εκλογές και εντείνονται οι μικροκομματικές συμπεριφορές. Κάθε φορά και χειρότερα.
Παρότι δεν την έζησα, προσωπικά, νιώθω ωσάν και είμαστε στη δεκαετία του 60 και του 70, με συνεχείς προστριβές, κυρίως μέσα στη δική μας κοινότητα.
Αγνοούν κάποιοι, ηθελημένα ή μη, τις επόμενες γενεές που οφείλουν να ζήσουν ειρηνικά. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα για τα παιδιά μας, το να τους παραδώσουμε δηλαδή, ένα ασαφές μέλλον, χωρίς διέξοδο.
Διερωτάται κανείς τι σόι πατριωτισμός είναι όλο αυτό το λαϊκίστικό παραλήρημα, εν καιρώ εκλογών; Διερωτώμαι, ποιος πραγματικά κερδίζει;
Η πικρή αλήθεια είναι πως έχουμε εδώ και χρόνια συνηθίσει, μια ανώμαλη κατάσταση, όπου όμοια της δεν υπάρχει άλλη στον πλανήτη και κάποιοι δυστυχώς, βολεύονται ακόμα, με μια Κυπριακή Δημοκρατία εις στον αναπνευστήρα, συν την κατοχή.
Ακόμα και οι λέξεις περί ψηφισμάτων, έχουν χάσει πλέον και το νόημα τους. Χιλιοειπωμένες, παρεξηγημένες, εδώ και σχεδόν 50 χρόνια. Ακόμα και αν τα επαναλαμβάνουμε κάθε μέρα, εντούτοις κούρασαν και μας τους ίδιους, γιατί μόνοι μας τα λέμε και μόνοι μας, τα ακούμε.
Παρόλα αυτά, οι συνεργασίες όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από τις διάφορες δικοινοτικές επιτροπές, βοήθησαν στο να χτιστούν γέφυρες επικοινωνίας, από την μέρα που άνοιξαν τα οδοφράγματα. Γνωρίστηκαν οι άνθρωποι. Νέα παιδιά, είδαν τα σπίτια των γονιών τους και έγιναν μπορώ να πω, αρκετά πράγματα σε κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο, τα οποία οδήγησαν τις δύο κοινότητες πιο κοντά.
Από την άλλη όμως, να μη νομίζουμε ότι ζούμε σε ένα ροζ συννεφάκι, με ειρήνη, φιλία και αμοιβαία εμπιστοσύνη με την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Δεν φτάσαμε ακόμα σε εκείνο το επιθυμητό ανώτερο σημείο, όπου οι όποιες καχυποψίες ή οι όποιες ανασφάλειες, διαγράφονται. Διότι άλλα λέει ο ένας ηγέτης και άλλα λέει ο άλλος ηγέτης. Είμαστε προς το παρόν στο σημείο εκείνο, όπου ψάχνουμε ακόμα την μετάφραση.
Άρα, τι είναι αυτό που πάει λάθος και δεν λύνεται το κυπριακό μας πρόβλημα; Κολλήσαμε σε μια εξίσωση με μόνο μια δυνατή πιθανή λύση; Γιατί δεν επιλέγουμε επιτέλους μια άλλη εξίσωση που να προσφέρει μια δική της προσγειωμένη απάντηση και εκ των πραγμάτων, να καθορίσει την τελική μας ταυτότητα;
Συνεπώς, ενόψει της πενταμερούς, αναμένεται ότι θα διασαφηνιστεί, επιτέλους ο όρος Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία και πως την αντιλαμβάνεται η μία πλευρά και πως η άλλη, με βάση το σήμερα.
Το νέο φρούτο περί κυριαρχικής ισότητας που ολοένα και ακούγεται τελευταίως, ήδη την αναζητούσε έμμεσα, η τουρκοκυπριακή πλευρά τα τελευταία χρόνια, εν καιρώ των ενεργειακών ζητημάτων και των υδρογονανθράκων.
Ό,τι και αν έλεγε η Ελληνοκυπριακή πλευρά με τις προτάσεις της, περί του κοινού ταμείου Υδρογονανθράκων, όπου τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων δεν θα επηρεάζονταν, εντούτοις, η τουρκοκυπριακή πλευρά, επέμενε στο να συνάπτει συμφωνίες με την Τουρκία ωσάν να ήταν ήδη κυρίαρχο κράτος.
Είναι λυπηρό το να μιλάμε μόνοι μας, φωνή βοώντος εν τη ερημω για τη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία και ταυτόχρονα, να τίθεται η κυριαρχική ισότητα στο τραπέζι, εκ μέρους της τουρκοκυπριακής πλευράς.
Ίσως τελικά, η αποκεντρωμένη ομοσπονδία να είναι η μέση λύση και ένα καλό εργαλείο, διότι με αυτό τον τρόπο, θα ελαχιστοποιούνται οι προστριβές σε θέματα εσωτερικής πολιτικής και θα υπάρχει ένα ομόσπονδο κράτος με τις βασικές εξουσίες, οι οποίες θα πρέπει να αποφασιστούν, ποιες ακριβώς θα είναι, λίαν συντόμως στο τραπέζι.