Η Νέα Δημοκρατία ξεπέρασε τις πλέον αισιόδοξες γι′ αυτήν προβλέψεις, σε μία από τις πλέον μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων σε εθνικές εκλογές, τα τελευταία πολλά χρόνια.
Η διαφορά των ποσοστών Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 21ης Μαΐου δεν αφήνει πολλά περιθώρια για διαφορετικές ερμηνείες του αποτελέσματος. Πρόκειται για συντριπτική ήττα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ταυτόχρονα ψήφο εμπιστοσύνης στο κόμμα του κου Μητσοτάκη, με την προοπτική της αυτοδυναμίας να είναι ιδιαίτερα αυξημένη. Η Νέα Δημοκρατία γίνεται το δεύτερο κυβερνών κόμμα, μετά το ΠΑΣΟΚ του 2000, που αυξάνει το ποσοστό του σε δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε κανείς να πει ότι πέρα από την περισυλλογή των στιγμών, η ανάγκη για την αλλαγή των όποιων προσώπων, πέραν της ρητορικής, φαντάζει επιτακτική.
Η κυβέρνηση δε δείχνει ιδιαίτερη διάθεση για συνεργασίες, ανέφερε ρητά πως εξετάζει διαδικασίες συνταγματικής αναθεώρησης, οπότε η επόμενη περίοδος προβλέπεται ιδιαίτερα θερμή τόσο σε επίπεδο διακυβέρνησης, όσο και σε επίπεδο ζυμώσεων στο κέντρο και την αριστερά.
Πρόκειται για ένα εκλογικό αποτέλεσμα που βγάζει κάποια ιδιαίτερα ασφαλή συμπεράσματα σε σχέση με τις πολιτικές διεργασίες, πρωτόγνωρα σε κάποιους και δεδομένα για κάποιους άλλους. Με δεδομένη τη φθορά ενός κυβερνητικού σχήματος σε τέσσερα χρόνια, τόσο από καταστάσεις της καθημερινότητας όσο και από υποθέσεις σκανδάλων ή τραγωδιών, το βαρίδι πέφτει στον αντίλογο της αντιπολίτευσης που δίνει εξετάσεις για το πόσο είναι έτοιμη να αναλάβει μία κατάσταση, να τη διαφοροποιήσει, να παρουσιάσει μία καινούρια πολιτική πρόταση, δεδομένου του αποτροπιασμού της προς την παρούσα. Σε αυτές τις εξετάσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε παταγωδώς.
Υπήρχε και υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο και εχέφρων ποσοστό του εκλογικού σώματος που δεν ψηφίζει ΝΔ, είτε από αντιδεξιά αντανακλαστικά είτε γιατί αποδομεί εύκολα ή δύσκολα τη σύγχρονη πολιτική της πρόταση. Το συγκεκριμένο ποσοστό, όχι μόνο δεν πείστηκε από την προεκλογική ρητορική Τσίπρα και λοιπών, αλλά τη βρήκε αποκρουστική.
Ρητορική περί αντιμνημονίου με την πλειοψηφία του κόσμου να μη συγκινείται, κλείσιμο του ματιού σε παραδοσιακούς κεντρώους ψηφοφόρους με παλαιακή συνθηματολογία, επικοινωνιακά τρικ πολωτικά ως όφειλαν μεν, ιδιαίτερα ξεπερασμένα δε. Για το τέλος το (το λιγότερο και αποφεύγοντας άλλους χαρακτηρισμούς) ατυχέστατο άνοιγμα. Γενικότερα ένα case study για το τι πρέπει να αποφεύγει κανείς στο νέο πολιτικό τοπίο, εν έτει 2023.
Το εν λόγω ποσοστό των ψηφοφόρων προτίμησε είτε την - στον όποιο βαθμό - παγιωμένη σιγουριά της διακυβέρνησης ΝΔ, είτε το πλέον παραδοσιακό κεντρώο brand name που με έμφαση στο θεσμικό του ρόλο και όχι στα όποια επικοινωνιακά χαρίσματα, αύξησε το ποσοστό του και γίνεται ξανά σοβαρός ρυθμιστής της πολιτικής ζωής.
Τα εσωκομματικά των τριών πρώτων κομμάτων, πέρα από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, θα δώσουν νέα και πλούσια τροφή για σχόλια, τόσο για ισχυροποιήσεις καταστάσεων όσο και για (προφανή σε πολιτικές συντριβές) σενάρια διαδοχών. Η αίσθηση του ακλόνητου δεν είναι ποτέ καλός πολιτικός σύμβουλος, οπότε μακάρι να μετουσιωθεί σε σύνεση, κυρίως δε σε τομή με τις ουσιαστικές παθογένειες του κράτους.
Το έτερο στοίχημα για μία σοβαρή και καθόλα απαραίτητη στη χώρα κεντροαριστερά, δείχνει να κερδίζει κάποια μέτρα στο γήπεδο, ωστόσο η ζημιά από την ιδεολογική ταραχή επί μνημονίων δείχνει πως υπάρχει δρόμος ακόμα. Πρόκειται για τη ζημιά που καθαίρεσε το ΠΑΣΟΚ ως απόλυτο εκφραστή του κεντρώου χώρου στα μάτια του μέσου ψηφοφόρου, με αποτέλεσμα το πλήθος νέων κομματικών σχηματισμών και think tanks όπου έψαχναν πολιτική στέγη, τόσο οι νεόκοποι ιδεολόγοι του χώρου, όσο και παλιά στελέχη που δεν μετέβησαν στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά θεώρησαν ότι έπρεπε να απομακρυνθούν από το ΠΑΣΟΚ εκείνη την εποχή.
Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα εκλογικό αποτέλεσμα που κυοφορεί κάθε είδους πολιτικές εξελίξεις, από την εδραίωση προσώπων και παγίωση εσωκομματικών τάσεων, μέχρι την ανοιχτή αμφισβήτηση στελεχών που μέχρι χτες φαντάζανε ακλόνητα.
Οι επικείμενες εκλογές της 25ης Ιουνίου πρόκειται να ενισχύσουν αυτό το αφήγημα, καταδεικνύοντας για μία ακόμα φορά την πεποίθηση πως το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο ανήκει πλέον ολοκληρωτικά στο παρελθόν.