Tις προάλλες, το Ευρωκοινοβούλιο απένειμε το βραβείο Ζαχάρωφ, το ανώτατο του βραβείο για την ελευθερία της σκέψης και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Φέτος, το βραβείο απονεμήθηκε στον ουκρανό σκηνοθέτη Oleg Sentsov, που φυλάκισαν οι ρωσικές αρχές στην Κριμαία της Ουκρανίας. Και φέτος υπήρξαν φωνές ότι πολιτικές σκοπιμότητες επικράτησαν για την απονομή του βραβείου. Η πρόταση μου ήταν για απονομή του βραβείου στον Κούρδο χαρισματικό ηγέτη Ντεμιρτάς που το καθεστώς της Τουρκίας κρατάει ακόμη δέσμιο, παρά και την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για απελευθέρωσή του. Ο Ντεμιρτάς αποτελεί την φυλακισμένη ελπίδα μιας ολόκληρης χώρας και θα επιδιώξω να τον ξανασυναντήσω στην Τουρκία την ερχόμενη βδομάδα. Απέναντι στην βαρβαρότητα που τον θέλει γονατιστό να εκλιπαρεί, ο Ντεμιρτάς διασώζει την ανθρωπότητα και απαντά με θαυμαστή αξιοπρέπεια προς τους τούρκους δικαστές-μαριονέτες του καθεστώτος Ερντογάν: «Δεν είστε δικαστήριο. Η όποια απόφασή σας βασίζεται στο τι θα σας υποδείξει η (τουρκική) Κυβέρνηση.»
Τις προάλλες συνέπεσε και η ανακοίνωση για το Νόμπελ Ειρήνης προς δύο πρόσωπα που είχαν τιμηθεί ήδη με το βραβείο του Ευρωκοινοβουλίου, τον 63χρονο Ντένις Μουκουέγκε από το Κόγκο (2014) και την 25χρονη Νάντια Μουράντ (2016) από την κουρδόφωνη κοινότητα των Γιαζίντι στο Ιράκ. Οι δύο τους τυγχάνουν καθολικής αποδοχής. Ο γυναικολόγος Μουκουέγκε παρέχει για δεκαετίες ιατρική φροντίδα σε θύματα σεξουαλικής βίας σε μια χώρα που σπαράσσεται από πολεμική βία και όπου κορίτσια, νεαρές γυναίκες, μητέρες, γιαγιάδες, άνδρες και αγόρια, βιάζονται αδίσταχτα και συχνά δημόσια και ομαδικά. Για δύο δεκαετίες προσφεύγουν κοντά του εκατοντάδες θύματα και ο ίδιος παρέχει φροντίδα με κίνδυνο της ζωής του ενώ παράλληλα καταγγέλλει τους εγκληματίες. Η 25χρονη σήμερα Νάντια Μουράντ, όπως χιλιάδες κορίτσια και γυναίκες της κοινότητας των Γιαζίντι, απήχθη, βιάστηκε, βασανίστηκε και πωλήθηκε από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ το 2014. Κατάφερε όμως να δραπετεύσει και τώρα πρωτοστατεί στην αναγνώριση της γενοκτονίας ενώ με δακρυσμένα μάτια επιμένει στην ανεύρεση των 3.000 γυναικών και παιδιών που παραμένουν όμηροι.
Οι δύο βραβευθέντες με Νόμπελ Ειρήνης τόνισαν την ανάγκη απονομής δικαιοσύνης με τιμωρία των εγκληματιών και υπέδειξαν ότι «δεν είναι μόνο οι αυτουργοί της βίας υπεύθυνοι για τα εγκλήματά τους, αλλά και εκείνοι που επιλέγουν να αποστρέψουν το βλέμμα». Παράλληλα με το Νόμπελ Ειρήνης ζητούν επιτακτικά και επίμονα την τιμωρία των εγκληματιών. Δεν μπορούσε νάναι διαφορετικά. Η ειρήνη προϋποθέτει δικαιοσύνη με τιμωρία των εγκλημάτων, διότι η ατιμωρησία γεννά νέα εγκλήματα.
Τα εγκλήματα δεν εξισώνονται, ούτε παραγράφονται. Στην Κύπρο όμως ανακυκλώνεται το αισχρό «εκάναμεν και εμείς πολλά κακά», με απώτερη επιδίωξη την εξίσωση εγκλημάτων και αναπόφευκτα την διαγραφή τους. Στον πολιτισμένο κόσμο, η άρνηση ενός εγκλήματος και η μεθόδευση τρόπων που αποσκοπούν στην διαγραφή, αποτελούν μέρος του εγκλήματος. Ολόκληρη η οικουμένη υποκλίνεται στους βραβευθέντες που ζητούν τιμωρία των εγκληματιών, ενώ στην Κύπρο, ψευδοπροοδευτικοί ανακυκλώνουν το δηλητήριο τους απέναντι στα θύματα των εγκλημάτων.