Παρακολουθώ μακρόθεν τα διαδραματιζόμενα στην Ιταλία, την Ελλάδα και την Ευρώπη και πραγματικά μένω άναυδη για το γεγονός πως ακόμη και αυτή την ύστατη ώρα με τον κορονοϊό να έχει ξεσπάσει στη γείτονα χώρα , να εξαπλώνεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο και να αναμένεται η έκρηξή του στη Βόρεια Αμερική, οι ηλικιωμένοι, η πιο ευάλωτη μερίδα δηλαδή, εξακολουθεί να φέρεται σαν να μην έχει ακούσει για τις απρόβλεπτες συνέπειες στα συστήματα υγείας των χωρών του κόσμου αλλά και στην οικονομική επιβίωση των ατόμων και των κρατών.
Διαβάζοντας ότι ο COVID-19 πλήττει τις ευπαθείς πληθυσμιακές ομάδες (εκείνες της τρίτης ηλικίας κυρίως) με ανάπτυξη λοίμωξης στους πνεύμονες και επομένως ανάγκη μεταφοράς των ασθενών στις μονάδες εντατικής και τη διασωλήνωσή τους, αναρωτιέμαι πόσος εγωισμός και «ωχαδερφισμός» μας διέπει ως άτομα, πόσο μακριά βρισκόμαστε από την έννοια της ατομικής και της συλλογικής ευθύνης.
Οι αδύναμοι, λοιπόν, επιμένουν να πηγαίνουν στις λαϊκές αγορές, συνεχίζουν να παρευρίσκονται στις εκκλησιαστικές ακολουθίες, στις κηδείες και τα μνημόσυνα (εδώ στον Καναδά λειτουργούν οι ναοί κανονικά με 50 άτομα εκκλησίασμα) καθότι δεν συλλογίζονται πως η δική τους έκθεση στον ιό σημαίνει νοσοκομειακή θεραπεία, απασχόληση του ιατρικού προσωπικού, κατάληψη θέσεων στις μονάδες της εντατικής κι επομένως όταν νέοι έρθουν με καρδιακά νοσήματα, ατυχήματα, οξείες σκωληκοειδίτιδες κλπ δεν θα μπορούν να εξυπηρετηθούν υποκύπτοντας στο μοιραίο.
Επιπλέον, μοιάζει να αγνοούν ότι ο COVID-19 πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο, αποτελώντας ασύντακτη απειλή για τους πολίτες και τα κράτη.
Ταυτόχρονα εδώ στον Καναδά, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία ναι μεν παρότρυνε μέχρι χθες τις ευπαθείς ομάδες να μην προσέρχονται στους ναούς, αλλά οι μεγάλοι επέμεναν να εκκλησιάζονται, αποτελώντας κίνδυνο για τους εαυτούς τους αλλά και για όλο το υγειονομικό σύστημα.
Ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Καναδά κ. Σωτήριος, ενώ βίωσε το χαστούκι που υπέστη η Εκκλησία της Ελλάδας με το αναγκαστικό κλείσιμο μέσω απόφασης του Έλληνα πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, συνέχισε να κρατάει τους ναούς ανοικτούς, προκαλώντας το αίσθημα δικαίου για την ευθύνη που φέρει ο εκκλησιαστικός ηγέτης. Χρειάστηκε να λάβει απόφαση η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου για να ακολουθήσει την εντολή άνωθεν και να πράξει το αυτονόητο.
Το τραγικότερο όλως είναι πως εμείς οι ίδιοι επειδή ξεβολευόμαστε από τις συνήθειες μας και από το οικονομικό μας στάτους βαρυγνωμούμε γιατί οι κυβερνήσεις παίρνουν προληπτικά μέτρα.
Οι γονείς ενοχλούνται γιατί πρέπει να μένουν μέσα κλεισμένοι με τα παιδιά τους σπίτι.
Οι επιχειρηματίες διαμαρτύρονται επειδή πρέπει να κλείσουν οι επιχειρήσεις που δέχονται μαζικά κόσμο.
Η αεροπορική και τουριστική βιομηχανία γονάτισαν και οι αποδέκτες των προϊόντων τους έχουν κηρύξει καθολικό πένθος.
Οι πιστοί αναρωτιούνται γιατί δεν μπορούν να πάνε να προσευχηθούν στους ναούς, να συμμετάσχουν μαζικά στις κηδείες, να δείξουν μετάνοια και να μεταλάβουν των αχράντων μυστηρίων.
Οι μελλόνυμφοι απογοητεύονται γιατί πρέπει να αναβάλουν την τελετή του γάμου τους.
Οι επιχειρήσεις γύρω από τη βιομηχανία των γάμων κυριολεκτικά θρηνούν.
Όλοι θιγόμαστε από τα προληπτικά μέτρα για τη μή επέκταση του COVID-19 με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η οικονομική μας δραστηριότητα περιορίζεται ή ακόμη μπορεί και να καταστραφεί.
Η κοινωνικότητα μας ανακόπτεται και πρέπει να μάθουμε να ζούμε τον κατ΄οίκον περιορισμό , ο οποίος είναι πρωτοφανής στην κοινωνία της κατανάλωσης και του ζαμανφουτισμού.
Αυτό που πρέπει να γίνει συνείδηση σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς είναι η ατομική μας ευθύνη απέναντι στο σύνολο: οφείλουμε να φερόμαστε σα να είμαστε ΕΜΕΙΣ φορείς τον ιού που δεν πρέπει να μεταδώσουμε στους άλλους, οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε τον αυτοπεριορισμό με χάρη και με γνώμονα την ευθύνη απέναντι στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Ας ταπεινωθούμε έστω και για λίγο, ας ζήσουμε την εποχή της ατομικής και της συλλογικής ευθύνης ως άτομα αλλά και ως ηγέτες της Εκκλησίας και της Πολιτείας!