Οι ΗΠΑ προκειμένου να έχουν το πάνω χέρι σε αυτήν την σχέση που πολλοί ονομάζουν ”ευρω-ατλαντισμό” (που κάθε άλλο παρά ισχύει ο όρος και θα εξηγήσουμε πιο κάτω γιατί δεν ισχύει) πολύ απλά προωθούν το διαίρει και βασίλευε ανάμεσα στις (ισχυρές) χώρες της ΕΕ που είναι και μέλη του ΝΑΤΟ. Φυσικά εννοούμε τη Γαλλία και τη Γερμανία.
Η χρονική συγκυρία που έχει επιλεγεί για την εγκατάσταση συμβατικών πυραύλων και πυραύλων cruise επί του γερμανικού εδάφους (στην περιοχή του Βισμπάντεν), καθώς επίσης και την ανάπτυξη της νέας νατοϊκής μονάδας υπό το διακριτικό τίτλο: SAG-U (δηλ.Security Assistance Group-Ukraine) η οποία θα υπάγεται στην ήδη αναπτυγμένη από το 2022 αμερικανική διοίκηση στο Βισμπάντεν, που όμως θα έχει διοικητή της Γερμανό Στρατηγό, δεν πρέπει παρά όλο αυτό να το ερμηνεύσουμε και ως μία πισώπλατη μαχαιριά (από τις ΗΠΑ) απέναντι στη Γαλλία, την πρώτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε ισχύ.
Θα πούνε κάποιοι, μα η Γερμανία έχει όλα αυτά τα γεωστρατηγικής φύσης χαρακτηριστικά που αποδεδειγμένα έναντι της Γαλλίας την καθιστούν ως τη χώρα αυτή που θα μπορούσε να φέρει το ”βάρος ενός τέτοιου” επιχειρησιακά στρατηγικού σχεδιασμού και επιμένω το θέμα είναι το timing της απόφασης αυτής που αν και πάρθηκε κατά την πρώτη μέρα συνεδρίασης του ΝΑΤΟ, ωστόσο η ”υπογραφή” της πρότασης φέρει το αμερικανικό αποτύπωμα.
Η Γαλλία από κάθε άποψη βρίσκεται στην πιο δύσκολη θέση της, δεν είναι δε, αδόκιμο να ειπωθεί, στη Σύγχρονη Ιστορία της. Ο Μακρόν υπέστη πολιτική ήττα όχι μόνο σε εσωτερικό επίπεδο, αλλά και σε ευρωπαϊκό, καθώς το κόμμα των φιλελευθέρων ήρθε τρίτο στα κράτη -μέλη της ΕΕ στις πρόσφατες ευρωεκλογές.
Είναι μία περίοδος που το ενωσιακό οικοδόμημα περνάει μία σύγχυση που το οδηγεί σε μία ιδεολογική εσωστρέφεια για την επόμενη ημέρα, μία συνθήκη ωστόσο που ως φαίνεται, γίνεται άκρως εκμεταλλεύσιμη από τις ΗΠΑ, μία χώρα που έτσι κι αλλιώς αποτέλεσε τη δύναμη που φέρει την ”ιδιότητα του γεννήτορα” της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, αλλά και εντολοδότριά της, για αυτό και είναι σχεδόν αδόκιμο να χρησιμοποιηθεί ο όρος ευρω-ατλαντισμός, μια και δεν υφίσταται ”ισότιμη” σχέση...
Οι ΗΠΑ δημιουργούν ή πιο σωστά επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα ιδιότυπο μπρα ντε φερ ανάμεσα σε Γαλλία και Γερμανία στο κομμάτι της Άμυνας, μία συνθήκη πολύ ευαίσθητη εάν αναλογιστούμε ότι οι ρόλοι αυτοί για πολύ μεγάλο διάστημα εντός του ενωσιακού Θεσμού ήταν πολύ ευδιάκριτοι, με τη Γαλλία να είναι ”η χώρα-δύναμη της Άμυνας” εντός της ΕΕ και η Γερμανία ”η χώρα- δύναμη της Οικονομίας” εντός της ΕΕ.
Τώρα τι άλλαξε και οι ΗΠΑ αποφάσισαν τη δεδομένη στιγμή να δημιουργήσουν μία περίεργη κατάσταση ουσιαστικά στην ΕΕ με μοχλό πίεσης ένα καλυπτόμενο, ωστόσο, τζαρτζάρισμα ανάμεσα στις δύο αυτές ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις;
Αν και είναι γνωστό ότι ο Μαρκ Ρούτε, ο νέος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ είναι ατλαντιστής και όχι ευρω-ατλαντιστής στον πολιτικό συμπεριφορισμό του, ωστόσο με Ύπατη Εκπρόσωπο της Εξωτερικής Πολιτικής την Κάγια Κάλας, το δίδυμο αυτό, δεν είναι διόλου αδόκιμο να γραφεί, ότι είναι πολύ εύκολο να ξεφύγει του ”ελέγχου” των ΗΠΑ.
Ο Μπάιντεν σε ένα γενικότερο πλαίσιο έχει την ίδια πολιτική με τον Σολτς, με την έννοια ότι Δημοκρατικοί και Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές κινούνται στην ίδια πολιτική γραμμή (εάν μπορούμε σε μία ευρύτατη ερμηνεία να παραλληλίσουμε τις πολιτικές ιδεολογίες που αναπτύσσονται σε διαφορετικά γεωπολιτικά περιβάλλοντα).
Τη δεδομένη στιγμή, τόσο η ΕΕ, που το δεξιό μπλοκ της (λαϊκό κόμμα και φιλελεύθεροι) έχει τα αριθμητικά πρωτεία, όσο και ο Μαρκ Ρούτε, που είναι φιλελεύθερος, είναι συνθήκες οι οποίες αυτομάτως δημιουργούν ”πρόβλημα”. Και δημιουργούν ”πρόβλημα” σε ένα ΝΑΤΟ, που οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Μ.Βρετανία (και αναφέρομαι σε τρεις χώρες πυλώνες του) κυβερνώνται από κόμματα σοσιαλιστικά αφενός, αφετέρου καθώς δεν μπορούν να έχουν άμεση συμμετοχή στις αποφάσεις εντός του Ενωσιακού Θεσμού, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το Κέντρο (Heartland), αν και βρίσκεται αυτήν την στιγμή σε μία εσωτερική ενδοσκόπηση, πολύ σύντομα με αυτά τα πρόσωπα που έχουν επιλεγεί να ”κρατήσουν στα χέρια τους” την εξωτερική και στρατιωτική διπλωματία ΝΑΤΟ και ΕΕ, δεν θα είναι.
Η θεωρία για τη σημασία του Κέντρου της Ευρασίας αναπτύχθηκε από τον θεωρητικό της Γεωπολιτικής Mackinder και εν πολλοίς (με τα σημερινά δεδομένα) αντιπροσωπεύει τις χώρες του ενωσιακού περιβάλλοντος και τις (μέχρι τη δεκαετία του 1970) αποικίες τους (χωρίς την Τουρκία).
Οι ΗΠΑ -εκμεταλλευόμενες και το γεγονός ότι η Γερμανία πάει σε εθνικές εκλογές, προωθεί τον Σολτς, ένα αουτσάιντερ ακόμα και στο εθνικό περιβάλλον της Γερμανίας, που εκτός αυτού, εκλέχτηκε επί της ουσίας από την αποχή - ώστε να έχουν ”πρόσβαση” στην ΕΕ, φέρνοντας εκτός των άλλων αντιμέτωπες τις δύο υπερδυνάμεις του ενωσιακού χώρου.
Όμως, όπως ήδη προανέφερα, πλέον όλα οδηγούν...στη θεωρία του Mackinder. Όσο κι αν οι ΗΠΑ προσπαθούν να το αποτρέψουν, για να συνεχίζει να ισχύει το δόγμα του Spykman, πάνω στο οποίο όχι μόνο στηρίχθηκε η ίδρυση του ΝΑΤΟ, αλλά εν πολλοίς τα δύο (γεωγραφικά) άκρα του συγκεκριμένου Θεσμού (ΗΠΑ και Τουρκία) υποσκελίζουν εδώ και χρόνια με τις πρακτικές τους (και κυρίως το τουρκικό Κράτος) το Κέντρο. Η σημασία του Rimland δηλαδή η περιφέρεια της Ευρασίας εν πολλοίς κρίθηκε από τον Αμερικανό γεωπολιτιστή ως σημαντικότερη από το Κέντρο.