Συλλογικότητα, γενικό καλό, παρέες, μια αληθινή ματιά στον διπλανό μας, διαφωνία, αντίδραση, διαφορετική πορεία..
Τι συμβαίνει; Που χάθηκαν όλα αυτά;
Η δεκαετία ’90
Έχει χαρακτηριστεί η περίοδος της ανάπτυξης σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο για τον μέσο Έλληνα και μολονότι τα ’80s προϊδέαζαν για την συνέχεια το «μεγάλωμα» υπήρξε όχι μόνο έντονο αλλά και απότομο.
Οι αλλαγές όταν είναι σημαντικές και ταυτόχρονα βίαιες δεν προσφέρουν στα μέλη της κοινωνίας την χρονική πολυτέλεια της σταδιακής απορρόφησης αλλά ούτε και της ψύχραιμης αξιολόγησής τους
Γίναμε έξυπνοι, πλούσιοι, ξεχωριστοί και παντογνώστες ξαφνικά. Πολύ ξαφνικά!
Και βέβαια φτάνοντας σε αυτή την (εικονική όπως απεδείχθη αργότερα) πραγματικότητα ποιον έχεις ανάγκη εκτός του εαυτού σου; Κανένα!
Τα θεμέλια του εγώ και η αρχή του ατομικισμού είχαν εδραιωθεί.
Συνθέτουμε λοιπόν εμείς, οι ξεχωριστές (πλέον) μονάδες, σε εργασιακό, κοινωνικό ή και οικογενειακό περιβάλλον, παρέες (σύνολα) διαφορετικών ατόμων με στόχο όχι την ομαδική λειτουργία αλλά μέσα από την αυτοπροβολή μας στην απόσπαση του μεγαλύτερου μέρους του «διαθέσιμου» θαυμασμού!
20 χρόνια μετά
Ήταν τα τέλη των ’00 όταν η οικονομική κρίση ήρθε για να αποκαλύψει σε εμάς – τις ξεχωριστές μονάδες – το ποια είναι πάντα η επόμενη μέρα της εικονικής πραγματικότητας.
Και αυτή, η προς τα κάτω, διαφοροποίηση ήταν βίαιη και απότομη.
Είχε όμως και ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό και αυτό ήταν ότι για πρώτη φορά (μεταπολεμικά) έπρεπε να βιώσεις εκείνη την πολύ επίπονη διαδικασία της απομυθοποιήσεις του εαυτού σου.
Είναι γνωστή η σε πολλά επίπεδα κατάρρευση του μέσου Έλληνα από το 2010 μέχρι σήμερα.
Η σημερινή παρουσία μας στην παρέα..
Μάλλον δεν υπάρχουν πια παρέες. Στη θέση τους εμφανίζονται αθροίσματα τραυματισμένων ατόμων με τις περισσότερες φορές αναγκαστική συμμετοχή σε μια πορεία που έχει ερήμην τους αποφασιστεί.
Αυτό το τελευταίο ατυχώς δείχνει την στην ουσία έλλειψη προσωπικών κριτηρίων επιλογής που ασφαλώς οδηγούν στην μαζικοποίηση της συμπεριφοράς.
Σαν αποτέλεσμα, στα μέλη αυτού του συνόλου – αγέλης κυριαρχεί η αδιαφορία για την κατάληξη της πορείας ή και η αδυναμία σκέψεων για μια προσπάθεια εκτροπής της.
Η συλλογικότητα ηττήθηκε αρχικά από τον ατομικισμό και στην συνέχεια από την απάθεια που προκάλεσε η κατάρρευσή του.
Αν δεχτούμε το μη αναστρέψιμο της κατάστασης μάλλον μετατρέπουμε την κάθε επόμενη μέρα σε νοσταλγό της προηγούμενης. Είναι αυτό που θέλουμε;