Σε κάθε χώρα συμβιώνουν συγκρουσιακά δύο κόσμοι. Ένας κόσμος είναι αυτός της παρακμής, ο άλλος κόσμος είναι αυτός της προόδου.
Στον κόσμο της παρακμής βρίσκονται όλοι αυτοί που κάνουν την προσωπική τους επανάσταση γκρεμίζοντας. Όλοι αυτοί που κάνουν την επανάσταση τους γκρεμίζοντας, αμφισβητούν στείρα την κοινωνία, με αποτέλεσμα να παράγουν μία αντίδραση που να μην προσφέρει σε κανέναν τομέα τίποτα.
Στον άλλο κόσμο αυτόν της προόδου, βρίσκονται και πάλι αυτοί που κάνουν την προσωπική τους επανάσταση χτίζοντας όμως και προσφέροντας στην κοινωνία –εδώ έγκειται η διαφορά–.
Αυτοί οι συνειδητοποιημένοι πολίτες προέρχονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Υπηρετούν το κράτος τους και την ανθρωπότητα μέσα από όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων και το πλήθος των επαγγελμάτων που υπάρχουν στον κόσμο.
Υπάρχουν σε όλα τα κράτη όπως επίσης και αυτοί που γκρεμίζουν. Ως παράδειγμα θα αναφέρω την Ιαπωνία. Είναι μία παγκόσμια υπερδύναμη. Έχει πλήθος χτιστών σε ένα ευρύ φάσμα τομέων από την τεχνολογία και το διάστημα έως την εκδοτική βιομηχανία.
Στον αντίποδα βρίσκεται η αδίστακτη Γιακούζα που όλος ο πλανήτης γνωρίζει τα “κατορθώματα” της και ευτυχώς για την Ιαπωνία αποτελεί μία μικρή μειοψηφία.
Στον τίτλο του άρθρου μου χρησιμοποιώ τη φράση του αείμνηστου και μεγάλου μας πολιτικού Κωνσταντίνου Καραμανλή που ειπώθηκε για την Ελλάδα και είναι δυστυχώς και σήμερα επίκαιρη.
Ίσως η χώρα μας αποτελεί ένα διεθνές παράδοξο με τους επαναστάτες που γκρεμίζουν. Η συμπεριφορά τους αρμόζει περισσότερο σε σχιζοφρενείς παρά σε σώφρονες ανθρώπους, έστω και κακούς.
Οι επαναστάτες που γκρεμίζουν στην Ελλάδα κερδοσκοπούν με μανία συνεχώς εναντίον της χώρας τους και προσπαθούν με μανία να πετύχουν μέσα στη χώρα τους, έστω και αν χαρακτηρίζουν συνεχώς παντού και πάντα την πατρίδα τους υποτιμητικά Ελλαδίτσα.
Πάρα ταύτα αυτό δεν τους εμποδίζει να είναι υπερήφανοι για το αρχαιοελληνικό μεγαλείο, παρά το ότι οι περισσότεροι δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα βιβλίο.
Επίσης δεν ξέρουν τίποτα για τις σύγχρονες μας επιτυχίες, που ευτυχώς είναι πολλές.
Ακόμη τραγελαφικό είναι το γεγονός πως οι επαναστάτες μας που γκρεμίζουν, θίγονται πολύ εύκολα αν κάποιος αλλοεθνής προσβάλει ή μειώσει τη χώρα τους.
Συμπεριφέρονται κατά παράδοξο τρόπο, που δεν αρμόζει στον χαρακτηρισμό που της αποδίδουν, έναντι αυτής, σαν η Ελλάδα να είναι μία μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη, που θέλει να υποδουλώσει οικονομικά άλλους λαούς.
Οι επαναστάτες της Ελλάδας που γκρεμίζουν, είναι γεμάτοι μίσος, καίνε ελληνικές σημαίες, υπερασπίζονται κατά συρροή δολοφόνους, που έχουν καταδικαστεί και εκτίουν πολυετείς ποινές στις φυλακές, κατηγορούμενοι και με την κατηγορία της τρομοκρατίας, με τρόπο που αρμόζει σε ήρωες και όχι σε επαίσχυντους δολοφόνους.
Επίσης οι επαναστάτες που γκρεμίζουν, έχουν ακόμη ένα παράδοξο στην χώρα μας, θεωρούν μόνο τις δικές τους εγχώριες επιτυχίες σπουδαίες και πιστεύουν πως για αυτές τους τις επιτυχίες πρέπει το κράτος να τους επιβραβεύσει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και με χρήματα ή δουλειές.
Ακόμη θέλουν τα πανεπιστήμια και γενικά την παιδεία όμηρο της βίας και της ανομίας. Εξευτελίζουν πρυτάνεις λειτουργώντας με τον τρόπο που λειτουργούσαν οι ναζί, έστω και αν οι ίδιοι λένε πως ανήκουν σε αντιναζιστικές οργανώσεις.
Χαρακτηρίζουν τη δική τους βία ανθρωπιστική. Διατείνονται πως είναι δημοκράτες και μόνο δημοκράτες. Πάρα ταύτα δεν αντέχουν τον διάλογο και θέλουν να επιβάλλουν τη δική τους “δημοκρατία” με τον δικό τους τρόπο.
Δυστυχώς όλα αυτά συμβαίνουν την στιγμή που ένα νομοσχέδιο, από την σημερινή κυβέρνηση, θέλει να βάλει τάξη στο χάος των ελληνικών πανεπιστημίων, κάνοντας τα πιο ανταγωνιστικά σε διεθνές επίπεδο.
Θα έπρεπε να αναφέρουμε κλείνοντας αυτό το άρθρο πως τη στιγμή που οι επαναστάτες στην Ελλάδα που γκρεμίζουν, με περίσσια δόση μίσους, την πατρίδα τους, πως αυτή η χώρα είναι που τους δίνει το δικαίωμα στην έκφραση, που αυτοί πιστεύουν πως αρμόζει στην κοινωνία μας.
Η Ελλάδα είναι που δεν τους στερεί σε καμία των περιπτώσεων δημοκρατικά δικαιώματα, –όπως οι ίδιοι διατείνονται– καθώς η Ελλάδα είναι χώρα μέλος της ΕΕ του ΝΑΤΟ, του Ο.Ο.Σ.Α. και πλήθος άλλων διεθνών φορέων, που ευτυχώς δεν δίνουν το δικαίωμα σε αντιδημοκρατικά και αντιδραστικά στοιχεία να παρεισφρήσουν στην εξουσία και φυλάει Θερμοπύλες στην Ευρώπη, τόσο από εξωτερικούς, όσο και από εσωτερικούς εχθρούς.
Εν κατακλείδι η Ελλάδα πορεύεται με τις εξαιρέσεις της και δυστυχώς αυτές δεν γίνονται ο κανόνας, όπως συμβαίνει στα άλλα συγκροτημένα κράτη που ευημερούν.