Θα μπορούσε να είναι το σλόγκαν του Υπουργείου Τουρισμού μιας Χώρας , μιας άλλης εποχής, για την προσέλευση τουριστών. Θα μπορούσε ακόμα να είναι και μια έμμεση πρόσκληση σε επενδυτές ή η ενθουσιώδης κατάληξη της κουβέντας μιας παρέας που προγραμματίζει τις διακοπές της ή σχεδιάζει την μόνιμη διαμονή της.
Στις μέρες μας, μπορούμε να σκεφτούμε ότι αξίζει να ζεις εκεί που η ζωή αξίζει. Εκεί που η ζωή αποτελεί προτεραιότητα πέρα από την τήρηση των τρεχόντων υπολογισμών, ισολογισμών και προϋπολογισμών. Εκεί που οι κρατικοί προϋπολογισμοί μπορούν ξαφνικά να αλλάξουν κατεύθυνση και να υπηρετήσουν το μεγαλύτερο ανθρώπινο αγαθό, την ανθρώπινη ζωή!
Τα τελευταία δέκα χρόνια θα μπορούσαμε ποτέ να πιστέψουμε χωρίς δεύτερες σκέψεις ότι η ζωή στην Ελλάδα θα μπορούσε να είναι μόνιμη προτροπή για ζωή και δημιουργία; Θα σκεφτόμασταν ότι στην Πατρίδα μας αξίζει κανείς να επενδύσει τα όνειρά του, τα λεφτά του, την ζωή του την ίδια ;
Αμέσως μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και λίγο πριν αισθανθούμε ότι βγαίνουμε από αυτήν, ήρθε σαν ιστορική ιδιοτροπία η πανδημία. Ποια ή ποιος το φανταζόταν !
Η αλληλουχία της διπλής δοκιμασίας μας ανέδειξε κάτι απρόσμενο. Κάτι που ίσως εάν είχαμε ψυχολογήσει καλά τους εαυτούς μας με Σωκράτια αυτογνωσία θα μπορούσαμε να το βάλουμε σαν στόχο για τις επόμενες γενιές. Ξαφνικά, κάτω από ακραίες συνθήκες απειλής της ζωής μας από έναν εξελιγμένο, άγνωστο ιό, το κράτος ( το περιώνυμο ελληνικό ) έδωσε άμεση προτεραιότητα στην επιστήμη για να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές, εκσυγχρόνισε σε απίστευτα σύντομο χρόνο ψηφιακά συστήματα και δυνατότητες, ανέστειλε οργανωμένα θεσμικές λειτουργίες και άσκησε κοινωνική πολιτική λαμβάνοντας σημαντικές πρόνοιες για εργαζόμενους και επιχειρηματίες που αναγκάστηκαν να περιορίσουν ή να παύσουν προσωρινά τις εργασίες τους. Όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν σε ελάχιστο χρόνο υπό την οργανωμένη επικοινωνιακά εκστρατεία για την παραμονή των πολιτών στο σπίτι τους, προκειμένου να αποφευχθεί η αύξηση της μεταδοτικότητας του ιού. Το κράτος μας αλλά και αρκετοί Δήμοι μας απέδειξαν, υπό τις παρούσες ακραίες συνθήκες, άρτια οργάνωση και αποτελεσματικότητα και οι πολίτες, στην πλειοψηφία τους, αξιοσημείωτη ωριμότητα.
Οι αρνητικές αντιδράσεις ενός μικρού αριθμού συμπολιτών μας απέναντι στον περιορισμό της ελευθερίας μετακίνησής τους φαίνεται ότι έχει να κάνει περισσότερο με την ατομοκεντρική ιδιοσυγκρασία τους και καθόλου με την κατανόηση της ανθρωπιστικής και κοινωνικής σημασίας αυτών των περιορισμών. Οι περιορισμοί αυτοί, είναι στο παρόν στάδιο προφανές, ότι εκκινούνται από πολιτική συναίσθηση του καθήκοντος απέναντι στην κοινωνία για την σωτηρία της ζωής των μελών της. Βέβαια, με την ίδια αποφασιστικότητα που εφαρμόστηκε αυτή η πολιτική θα πρέπει σταδιακά να αποκατασταθεί η κανονικότητα και πάντα στο πνεύμα της προστασίας της ανθρώπινης ζωής. Για να μην μας μείνουν και κακές συνήθειες.
Και μιας και διάγουμε τις άγιες ημέρες του Πάσχα, θα μπορούσαμε, όσοι προσδιοριζόμαστε και ως χριστιανοί, να θεωρήσουμε τον αυτοπεριορισμό μας ως την επιβαλλόμενη από την χριστιανική πίστη εγκράτεια για την προστασία της ζωής απροσδιόριστου αριθμού συνανθρώπων μας; Η αυτοσυγκράτηση ακόμα και απέναντι στην δημόσια λατρεία μπορεί να είναι πολύ ισχυρή ένδειξη πίστης στις μέρες μας. Εδώ που είμαστε η ατομική πίστη αποκτά σημασία όταν υπηρετεί την σωτηρία της ζωής όλων.
Όσο κι αν στις μέρες μας η αισιοδοξία βρίσκεται σε κατάσταση αναμονής, η εντός και εκτός των συνόρων μας αίσθηση της ζωής ως αγαθού απόλυτης προστασίας, αποτελεί κεφάλαιο ανεκτίμητης αξίας που μπορεί στις καλές ημέρες που θα έρθουν να επενδυθεί σε πολιτικές αξιοποίησης του παγκόσμιου θετικού αντίκτυπου της Χώρας μας ως Χώρας στην οποία η ζωή αποδεδειγμένα αξίζει.
Ο Νίκος Τζανέτος είναι Δικηγόρος στην Αθήνα από το έτος 1996 και από το έτος 2017 έχει και την ιδιότητα του διαπιστευμένου Διαμεσολαβητή στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Είναι πιστοποιημένος Μέντορας Έγκαιρης Προειδοποίησης Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων και εργάζεται και ως Σύμβουλος Επιχειρήσεων.