To 2022 πέρασε ανεπιστρεπτί. Χαμογελώντας σαρδόνια, ύψωσε το μεσαίο του δάχτυλο εν είδει αποχαιρετισμού και βρόντηξε την πόρτα! Το ξέραμε πως τέλειωσαν τα ψωμιά του, αλλά μέσα στα τόσα ‘καλά’ που εκόμισε, είχαμε και την έννοια «μη κάτσει καμιά στραβή στη βάρδια του», παραμονή Πρωτοχρονιάς, και πάμε αδιάβαστοι…
Αυτή δεν ήταν χρονιά, Αρμαγεδδών ήταν, τσουνάμι γκαντεμιάς, αρρώστιας και φτώχειας ήταν. Όλα τα κακά σε υπερθετικό βαθμό. Το πιο καυτό καλοκαίρι ever, ο πιο παράλογος πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης με εκατόμβες νεκρών, θάνατοι καλλιτεχνών που έγραψαν τη σελίδα τους, διαφθορά που σοκάρει με εγχώρια φρούτα και φόντο μπανανίες και χουρμάδες Μαρόκου, δολοπλοκίες, παρακολουθήσεις, εγκλήματα κατά της ζωής, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας των γυναικών, λογοκρισία και fake news, η εξαγορά του Twitter από τον Elon Musk(!), η επιστροφή της NASA στο φεγγάρι, το Παγκόσμιο Κύπελλο και ο αλγόριθμος των θανάτων που έχτισαν το Κατάρ, ο πληθυσμός της γης που σκαρφάλωσε στα 8 δισ, η Βρετανία και η απώλεια του οχυρού του στέμματος, και πόσα μα πόσα άλλα. Μαζί με αυτά, και τα δικά μας:
Λεονταρισμοί από τους γείτονες και εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις χωρίς πολίτικη κουζίνα, το άλμα εις ύψος του τιμάριθμου, το κόστος των καυσίμων, ο COVID-19 που διαρκώς μασκαρεύεται μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, η «ιστορική» ομιλία του Πρωθυπουργού στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, η εκλογή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 99,1%, η ανατολή του πράσινου ήλιου και η Μεγάλη Πορεία Προς τα Μπρος του ΠΑΣΟΚ, οι δίκες και οι μεταχρονολογημένοι βιασμοί, οι παιδόφιλοι και τα εγκλήματα τους, καλάθια και πανέρια στης νοικοκυράς τα χέρια, η Κιβωτός και ο Νώε, τα Χαμόγελα και το Παιδί, μομφές και αποπομπές, εθνική αξιοπρέπεια και χύδην λόγος, ζεστό και κρύο ντους σε μια χώρα όπου Λογική και Ευαισθησία πήραν των ομματιών τους και έφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση.
Και δεν ήταν δίσεκτο το ’22. Αλλά από τη στιγμή που στον ουράνιο θόλο έλαμψαν δεκατρία φεγγάρια, το ίδιο κάνει. Οι Μάγια το γνώριζαν από παλιά, ο Λαός μας επίσης. Αστροφυσικοί έσκυψαν πάνω από τους χάρτες τους και προσδιόρισαν πως το επόμενο 13άρι «πέφτει» το 2025, οπότε, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας.
Τρία χρόνια είναι αρκετά για να γίνουν πολλά, αλλά με δυο εθνικές και άλλες δυο αυτοδιοικητικές εκλογές μέσα στο ’23, βάλτε και το κάτι τι που θα προκύψει με το «καλημέρα», πάμε για μάχες στα χαρακώματα με άγνωστες απώλειες. Ήδη τα τύμπανα του πολέμου ήχησαν με την διαρροή των συνομιλιών του Πρωθυπουργού με το ΔΣ του Βρετανικού Μουσείου κι όλη η προοδευτική πελατεία κάνει χαρακίρι στο Σύνταγμα στο όνομα της Μελίνας, διεκδικώντας για λογαριασμό της –ΚΑΙ ΜΟΝΟ- το δικαίωμα στον Πολιτισμό και στην Ιστορία. Αυτή η επιλεκτική ευαισθησία κάθε που μπαίνει η σκόνη του καινούριου στα μάτια τους, κάθε που κάτι κινείται προς τα μπρος χωρίς την άδεια τους, αυτός ο φθόνος που ξεχειλίζει από τους καταψύκτες τής sur mesure ηθικής τους και τα άπλυτα στόματα τους, είναι που μας κάνει να αμφιβάλουμε κατά πόσο η χρονιά που ανέτειλε θα είναι αίσια έστω και χωρίς 13 φεγγάρια.
Βέβαια, η Εξουσία είναι γλυκιά. Πάει πακέτο με το χρήμα, τα προνόμια, τον σεβασμό, την κολακεία και κυρίως, την ευκαιρία για εκδίκηση. Σ’ αυτό, οι προοδευτικοί έχουν πάρει άριστα παλαιόθεν. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στα πρόσφατα –προσωπικά –, ούτε σε όσα υπέστησαν όπου γης οι σταυροφόροι, αλλά επειδή προαναφέραμε τους Μάγια, ας αφιερώσουμε στους φίλους προοδευτικούς που μάχονται για το καλό μας, το 13o Φεγγάρι-Το κοσμικό Φεγγάρι, - και να τους ευχηθούμε :
Να κάνουν μεν αισθητή την παρουσία τους, αλλά από μια θέση συγκέντρωσης και γαλήνης, γιατί η εποχή αυτή τους δίνει την ευκαιρία να υπερβούν την προσωπικότητα, τα σχέδια, και το παρελθόν τους και να γίνουν ένα με τη ζωή…
Στην αντίθετη περίπτωση, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, προτιμάμε :
Να είμαστε σκύλοι σε καιρό ειρήνης παρά άνθρωποι σε καιρό «πολέμου…».