Πίστευα ότι η αυτοαναγόρευση του Τραμπ σε σερίφη, η επιεικώς προκλητική εμφάνιση του Αμερικανού Αντιπροέδρου Ντι Τζέι Βανς στο Μόναχο ρίχνοντας χοντρές σφαλιάρες στην Ευρώπη (δεν μπορώ να το περιγράψω αλλοιώς) και η άκρως εκρηκτική κατάσταση σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή (Γάζα/Χαμάς/Χεζμπολάχ/Χούτι), θα μας έβαζαν μυαλό. Θα ξυπνούσαν την ράθυμη και αναποτελεσματική Ευρώπη στη διεθνή σκακιέρα.
Μιά κατ ευφημισμό οικογένεια, όπου ο κάθε γόνος (κράτος) έχει την δική του πολιτική, τα δικά του συμφέροντα και ελάχιστα σκέπτεται ενωτικά και συλλογικά.
Γιατί, ας μη γελιόμαστε, θα φαινόμασταν στα μάτια του πλανήτη και στα μάτια του σημερινού Λευκού Οίκου πολύ πιό υπολογίσιμοι, χωρίς ιδιαίτερες αμφισβητήσεις, αν είμασταν μιά Ευρωπαική Ένωση ομογενοποιημένη στις βασικές οικονομικές/φορολογικές/εμπορικές/δασμολογικές αρχές (και όχι μόνο στις Τραπεζικές), στην Εξωτερική και Αμυντική πολιτική, στις κοινωνικές ευαισθησίες, στη σοβαρότερη αντιμετώπιση ζητημάτων δύο σοβαρών πυλώνων όπως η Γεωργία και η Ναυτιλία (ανύπαρκτη εδώ η Ε.Ε., ότι κάνει μόνη της, με ίδιες δυνάμεις, ο εφοπλισμός) και προτάσσοντας στον όποιον Τραμπ ότι ο πολιτισμός στην Ευρώπη (της Ελλάδας) γεννήθηκε και όχι από ρεύμα ευρωπαίων μεταναστών και μεταφοράς μαύρων σκλάβων σε μιά ήπειρο που ο Κολόμβος νόμιζε ότι είναι οι Ινδίες, για να προκύψει τελικά η Αμερική. Η οποία, όμως, με ένα Σύνταγμα πρότυπο και με πολύ δουλειά, έγινε αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη. Και αυτό, η πολυπολιτισμικότητα των ευρωπαϊκών κρατών (βασική αιτία) δεν μας άφησε ούτε καν να το πλησιάσουμε ως παράδειγμα ενοποιημένης επιτυχίας.
Και φτάσαμε αυτές τις τελευταίες μέρες να βιώνουμε τον ευτελισμό της απομόνωσης από κορυφαία κρίσιμα θέματα, όπως το Ουκρανικό. ΗΠΑ και Ρωσία να αποφασίζουν για μας, χωρίς την Ευρώπη, χωρίς να υπολογίζουν σε αυτά που πιστεύουμε: Στη μη αλλαγή των συνόρων και στη μη καταπάτηση ξένων εδαφών. Και επιπλέον πέταξαν στη γωνία τον Ζελένσκι, τον κράτησαν μακριά από τις συνομιλίες στο Ριάντ, προφανώς για να ληφθεί μιά αμερικανορωσική συμφωνία και να του πούνε (και να μας πούνε) μετά, «take it or leave it». Που δεν το αποκλείω κάπως έτσι να συμβεί.
Ακόμα και προχθές, στην έκτακτη σύσκεψη που προκάλεσε ο Μακρόν με τις «κύριες» ευρωπαϊκές χώρες όπως τις αποκάλεσε, εξαιρώντας την Ελλάδα από πρόσκληση, οι συμμετέχοντες βγήκαν διασπασμένοι σε θέσεις και απόψεις για το αύριο του φλεγόμενου Ουκρανικού. Τρεις λαλούν και δυό χορεύουν.
Δυστυχώς ούτε ο σερίφης Τραμπ θα μας βάλει μυαλό.
Όπως έγραφα χθες η Ευρώπη εδώ και πάρα πολλά χρόνια, στερείται ικανών ηγετών. Δεν υπάρχουν πια Χέλμουτ Σμίτ, Σαρλ Ντεγκόλ, Χέλμουτ Κολ, Ζισκάρ Ντ´Εσταίν, Μάργκαρετ Θάτσερ, Ζακ Σιράκ, για να προσθέσω και τη τελευταία σιδηρά κυρία, την Άνγκελα Μέρκελ (όσο κι αν μας ξετίναξε με τα μνημόνια). Όλοι απολύτως σεβαστοί και υπολογίσιμοι σε Ουάσιγκτον, Μόσχα, Πεκίνο, Τόκιο, Δελχί (πυλώνας των Αδέσμευτων)…
Υ.Γ.: Έπρεπε να περάσουν 36 ώρες για να αντιδράσει η Αθήνα στον γαλλικό αποκλεισμό της από την έκτακτη σύσκεψη των Παρισιών; Το είχα επισημάνει προχθες στην μεσημεριανή ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Το ΥΠΕΞ σιώπησε και μόλις χθες ο Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης υπογράμμισε σε τηλεδιάσκεψη για το Ουκρανικό, με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ότι «η Ευρώπη οφείλει να μιλά με μία φωνή, στόχος που δεν εξυπηρετείται από επιλεκτικά format συζήτησης ηγετών, ιδιαίτερα όταν από αυτά δεν προκύπτει ενιαία στάση για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα».
Η χρονοκαθυστέρηση δεν μπορώ να καταλάβω σε τι εξυπηρετούσε.