Η ευθύνη του πολιτικού προσωπικού της χώρας για την προϊούσα οικονομική και θεσμική κρίση είναι αναμφισβήτητη. Το κράτος χτίστηκε με πελατειακά υλικά και σε πολλές περιπτώσεις το δημόσιο συμφέρον θυσιάστηκε σε ιδιοτελείς σκοπούς και εφήμερες πολιτικές επιδιώξεις. Το αποτέλεσμα ήταν η απώλεια εμπιστοσύνης των πολιτών στην εξουσία, η αποξένωσή τους από τις πολιτικές διαδικασίες και, τελικά, η καλλιέργεια αίσθησης ματαιότητας ότι στη χώρα τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει και ότι οι πολιτικές δυνάμεις και τα πολιτικά πρόσωπα δεν έχουν ουσιώδεις διαφορές μεταξύ τους. Το αίσθημα της ματαιότητας ήλθε να ενισχύσει η δυναμική παρέμβαση στη διαμόρφωση της εσωτερικής δημοσιονομικής πολιτικής των έξωθεν δανειστών, οι οποίοι με τον τρόπο αυτό επεδίωξαν να καταστούν συμμέτοχοι, αν όχι ιδιοκτήτες, των προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής της χώρας.
Η ματαιότητα κλονίζει την πίστη στην αξία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και καθηλώνει τους πολίτες στην αδιαφορία. Αυτό συνιστά τον μεγαλύτερο κίνδυνο για το πολίτευμα διότι το απονευρώνει από τη βασική του αρτηρία, που είναι η ενεργός και διαρκής πολιτική συμμετοχή. Η συμμετοχή αυτή δεν είναι μόνο δικαίωμα των πολιτών αλλά και υποχρέωσή τους. Πολύ περισσότερο στις σημερινές συνθήκες υποβάθμισης των θεσμών και καθυπόταξής τους στην κυβερνητική βούληση, η υποχρέωση των πολιτών δεν μπορεί να είναι μόνο διαδικαστική, αλλά θα πρέπει να οδηγεί στην επιλογή αντιπροσώπων που η κοινωνική και επαγγελματική τους διαδρομή στην Ελλάδα και τον κόσμο εγγυάται την ειλικρίνεια και την ευθυκρισία τους.
Οι πολίτες μπορεί να αισθάνονται απογοητευμένοι ή ακόμη και θυμωμένοι. Είναι όμως χρέος τους, ιδίως σήμερα, να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί απέναντι στη χώρα, απέναντι στη γενιά της κρίσης που θα πρέπει να αποκατασταθεί και απέναντι στις επερχόμενες γενιές που θα πρέπει να γνωρίσουν μια άλλη από τη σημερινή πατρίδα. Ακόμη και απέναντι στους μικρόνοες που εκλαμβάνουν την αξία ως ελιτισμό και τον προσωπικό μόχθο ως περιττό, επειδή ονειρεύονται μια κοινωνία όχι ίσων ευκαιριών αλλά απόλυτου ισοπεδωτισμού και ήσσονος προσπάθειας. Και όλοι μας θα πρέπει από τη θέση του απλού εκλογέα να σταθούμε απέναντι στον εξευτελισμό που επιφυλάσσει στους πολίτες η κυβερνητική πλειοψηφία επιλέγοντας μια πολιτική εξαγοράς συνειδήσεων με παροχές οι οποίες έρχονται με την μορφή καταιγίδας λίγες μέρες πριν από τη διενέργεια των εκλογών, γεγονός που σε τέτοια έκταση είναι πρωτοφανές για τη μεταπολίτευση. Είναι η στιγμή να σπάσουν τα δεσμά του πελατειακού κράτους από τα οποία έχει υποφέρει η χώρα και οδήγησαν εν πολλοίς στην προϊούσα οικονομική κρίση και στην άνοδο του άκρατου και ανέξοδου λαϊκισμού. Ας πούμε ένα μεγάλο όχι στην υποκριτική αντίληψη των κρατούντων ότι ο πολίτης είναι πελάτης και ότι είναι δυνατόν να υπεξαιρεθεί η γνήσια βούλησή τους με όψιμες και ευτελείς παροχές που αναπαράγουν τις πελατειακές δομές, προσβάλλουν τους εκλογείς, μοχλεύουν τη φτώχια και διαταράσσουν την κοινωνική συνοχή αντί να δημιουργούν συνθήκες ανάπτυξης με παραγωγή νέου πλούτου στο πλαίσιο μιας αληθινής σχέσης εμπιστοσύνης του κράτους με τους πολίτες. Ας αναζητήσουμε τα κίνητρα των παροχών και των υποσχέσεων και την αντιστοιχία λόγων και έργων τα τελευταία χρόνια. Είναι η στιγμή της ευθύνης των πολιτών.