Δεν ξέρω αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ακολουθήσει το παράδειγμα του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος το πρωί της 26ης Μαϊου 2014 - την επομένη των ευρωεκλογών - πήγε στο προεδρικό μέγαρο για να θέσει στο ανώτατο επίπεδο ζήτημα κυβερνητικής νομιμοποίησης και άμεσης προσφυγής στις κάλπες.
Η κίνηση θα είχε μάλλον διαδικαστικό και συμβολικό χαρακτήρα και δεν αποκλείω, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, να τον προλάβει ο Αλέξης Τσίπρας, προαναγγέλλοντας προσφυγή στις κάλπες εντός του Ιουνίου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει λόγο να βιάζεται. Το αποτέλεσμα που γνωρίζουμε εδώ και μερικές ώρες παράγει τετελεσμένα:
- Η Νέα Δημοκρατία είναι πρώτο κόμμα, με δυναμική αυτοδυναμίας - αν μιλήσουμε σε όρους εθνικών εκλογών - ξεπερνώντας ακόμα και τις προσδοκίες ορισμένων από τα κορυφαία στελέχη της.
- Ο Αλέξης Τσίπρας έβγαλε ήδη από την φαρέτρα του όλα τα βέλη που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει προεκλογικά. Πιθανόν, ξεπερνώτας τα όρια αντοχής της οικονομίας για να βάλει στο τραπέζι προεκλογικά, παροχές που τελικά δεν μεταφράστηκαν σε εκλογικό κέρδος.
- Οσοι έτρεφαν αμφιβολίες για το εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι σε θέση να ελέγξει - ή ακόμα καλύτερα, να «πείσει» - το δικό του κόμμα, έπεσαν εντελώς έξω. Η ΝΔ συσπειρώθηκε πλήρως, το έμψυχο δυναμικό της ανανεώθηκε όπως ο αρχηγός της επιδίωξε και η επιλογή του αρχηγού της να θέσει εκτός μάχης συγκεκριμένα πρόσωπα, επιβραβεύθηκε.
Ως εδώ, όλα καλά. Μόνο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εφόσον καλύψει την μικρή απόσταση που τον χωρίζει από την πρωθυπουργία, δεν θα βρεθεί σε μία θέση πολύ ευκολότερη από εκείνη του προκατόχου του.
Η οικονομία δεν βγήκε στο ξέφωτο. Η πραγματική οικονομία - και αυτό είναι κάτι που συχνά επανέλαβε ο ίδιος ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης - βγαίνει παραπατώντας από τα μνημόνια. Με ρυθμούς ανάπτυξης λίγο άνω του μετρίου, φορολογικό περιβάλλον που καταδικάζει την επιχειρηματικότητα σε συρρίκνωση, πρωτογενή πλεονάσματα που δένουν τα χέρια οποιασδήποτε κυβέρνησης και ένα κρατικό μηχανισμό, ο οποίος έκανε «παιχνίδι καθυστερήσεων» (το λέω πολύ ευγενικά) ακόμα και απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Θα το θέσω όσο συνοπτικά και ξεκάθαρα γίνεται:
Εδώ και δέκα χρόνια ακούμε τη λέξη «μεταρρυθμίσεις» - αλλά μεταρρυθμίσεις είδαμε λιγοστές. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλείται να επιχειρήσει ορισμένα από εκείνα που φρόντισαν επιμελώς οι προηγούμενες κυβερνήσεις να κρύψουν στο ψηλότερο ράφι.
Εάν δεν το πράξει, δεν έχει καμία πιθανότητα να πιάσει το ρεκόρ του Αλέξη Τσίπρα, που συμπλήρωσε τεσσεράμισυ χρόνια στο Μαξίμου.
Εάν πάλι, είναι αποφασισμένος να προχωρήσει, καλά θα κάνει να είναι προετοιμασμένος για πολλές συγκρούσεις. Και όχι μόνο με όσους κάθονται στα έδρανα εξ αριστερών του (όπως κοιτάζουμε από το προεδρείο...) στη Βουλή.