Η υποκρισία μπροστά στην ανικανότητα της συνύπαρξης τους. Έπρεπε να πάει στο Μόναχο ο Αντιπροέδρος των ΗΠΑ, ο βοηθός του σερίφη, όπως χαρακτήρισε τον Τραμπ, να μιλήσει στους Ευρωπαίους καταπρόσωπο πολύ προσβλητικά, υποτιμητικά και ειρωνικά, να τους αδειάσει στο θέμα της Ουκρανίας, για να αποφασίσουν ότι θα πρέπει να δουν πως θα πορευτεί μελλοντικά η Ε.Ε. έναντι του real estate businessman του Λευκού Οίκου για το αμυντικό μέλλον της Ευρώπης. Βεβαίως έχει να κάνει και με την εξωτερική πολιτική της.
Μπορεί ο Εμανουέλ Μακρόν μέσα στην πολιτική αστάθεια που βιώνει στη Γαλλία, να σκέφτηκε την χθεσινή σύγκλιση ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως απάντηση στις πολιτικές Τραμπ, Η εκτίμηση είναι ότι αυτή η επικοινωνιακή του πρωτοβουλία μπορεί να έχει βάση ενδιαφέροντος για τα ΜΜΕ μέσω δηλώσεων η ανακοινωθέντος, αλλά η ουσία δεν θα έχει αποτέλεσμα. Ούτε η Αμερική θα τρομάξει και ούτε θα τα βρούνε τελικά την επαύριο τα κράτη μέλη της ΕΕ, γιατί το καθένα έχει τα δικά του συμφέροντα. Και τα δικά του εσωτερικά ζητήματα.
Δεν είναι μόνον η Γαλλία, είναι και Γερμανία, είναι και ο φόβος της συνεχούς ανόδου του ακροδεξιού ρεύματος που το έχει πάρει αγκαζέ ο αμερικανικός παράγοντας, με πρωταγωνιστή τον Ίλον Μασκ, είναι οι ακραίοι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί χωρών όπως Ιταλία και Ισπανία που δεν τους δίνουν πολλά περιθώρια να κάνουν τους καμπόσους… Για να μην ξεχάσω και ίσως αυτό θα έπρεπε να προτάξω, ότι η Ευρώπη εδώ και πάρα πολλά χρόνια, στερείται ικανών ηγετών. Δεν υπάρχουν πιά Χέλμουτ Σμίτ, Σαρλ, Ντεγκόλ, Χέλμουτ Κολ, Ζισκάρ Ντ´Εσταίν, Μάργκαρετ Θάτσερ, Ζακ Σιράκ, για να προσθέσω και τη τελευταία σιδηρά κυρία, την Άνγκελα Μέρκελ (όσο κι αν μας ξετίναξε με τα μνημόνια).
Άρα, σήμερα, μικροί σε εκτόπισμα ηγέτες, λογικό να είναι μικρές και οι προσδοκίες για μιά κοινή ευρωπαϊκή πολιτική πιό ενιαία και συμπαγής σε κορυφαίες δράσεις. Όπως η άμυνα και εξωτερική πολιτική.
Μέσα σε όλα αυτά, δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητο και ασχολίαστο το γεγονός ότι ο Γάλλος πρόεδρος δεν συμπεριέλαβε στον κατάλογο των ηγετών που κάλεσε για την έκτακτη σύσκεψη στο Παρίσι, τον πρωθυπουργό της ελληνικής κυβέρνησης Κυριάκο Μητσοτάκη. Και μάλιστα ήταν εξαιρετικά μειωτική η δήλωση του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών ότι «η συνάντηση γίνεται μόνο για τις κύριες ευρωπαϊκές χώρες».
Δηλαδή η Ελλάδα του πολύ ισχυρού στρατού, ισχυρότερου της Ολλανδίας ή της Δανίας ή ακόμα και της Ισπανίας (εκεί εξαιρείται η αεροναυτική της δύναμη), δηλαδή η Ελλάδα με τον αιματηρό δισεκατομμυρίων προϋπολογισμό για την άμυνα της, δηλαδή Ελλάδα που είναι σύνορα Ευρώπης σε μια εξαιρετικά ευαίσθητη γεωστρατηγική περιοχή και μάλιστα απέναντι από την Τουρκία με τα όσα κάνει στη Μέση Ανατολή, είναι μη υπολογίσιμη δύναμη στο μυαλό του Μακρόν. Τελικά είναι υπολογίσιμη μόνο για να μας πουλάει Rafale και Belhara.
Τουλάχιστον μέχρι τις ώρες που γράφω αυτές τις σκέψεις, δεν έχω ακούσει κάποιον κυβερνητικο παράγοντα, υπουργό ή βουλευτή να το σχολιάζει αρνητικά. Έστω και να διαμαρτύρεται με τον τρόπο του. Δεν διάβασα ανακοίνωση από το μέγαρο Μαξίμου ή και από το υπουργείο εξωτερικών.
Bonne nuit Manolis. Όποτε αφυπνιστείς, να ξέρεις ότι η Ελλάδα δεν κείται… μακρόν.