Τώρα που κατά βάση πέρασαν τα επείγοντα (όσον αφορά τις πυρκαγιές) αλλά τα δύσκολα είναι μπροστά μας (όσον αφορά τις συνέπειες των), θα πρέπει να αναλογιστούμε τι φταίει και τι πρέπει ή τι μπορούμε να κάνουμε.
Γιατί θα ακούσουμε πάλι μεγάλα λόγια, όπως μετά από κάθε μεγάλη καταστροφή, χωρίς όμως τελικά να υλοποιείται τίποτα από τα διακηρυχθέντα, μέχρι να πέσουν στα κεφάλια μας τα επόμενα δεινά.
Οι προκλήσεις που αναζητούν εναγωνίως λύσεις, φυσικά δεν αφορούν μόνο τις πυρκαγιές, αλλά και το πρόβλημα της πανδημίας που επανέρχεται με ταχείς ρυθμούς, πιο δυνατό και πιο απειλητικό.
Οι τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες δε, ως αποτέλεσμα των επαναλαμβανόμενων κρίσεων που ταλανίζουν τη Χώρα, είναι αυτές που θα θυμίζουν στους εκάστοτε κυβερνώντες ότι κανείς τους δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια και ότι δεν έχει το μαγικό ραβδάκι που θα επιλύει τα μεγάλα, αλλά και τα μικρά προβλήματα.
Σήμερα τα μείζονα θέματα είναι πολυσύνθετα και πολυπαραγοντικά και δυστυχώς κανείς δεν εννοεί να το κατανοήσει.
Επ΄ αυτών κάποιες σκέψεις, διαπιστώσεις και παροτρύνσεις:
Τίποτα στις μέρες μας δεν μπορεί να αναλυθεί και να απαντηθεί με τα δύο χρώματα Άσπρο- Μαύρο
Δεν μπορεί να γίνονται συμψηφισμοί κανενός είδους για τις μεγάλες τραγωδίες ή τις τεράστιες καταστροφές (ενδεικτικά αναφέρω το 2007, το 2018, το 2021). Κάθε μία έχει τη δική της αξία και τις δικές της ( τραγικές) συνέπειες ( με την ανάλογη απόδοση ευθυνών που δυστυχώς, συνεχώς αναζητούνται)
Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων δεν έχουν κανένα νόημα και δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα
Οι λεκτικοί διαξιφισμοί δεν μπορεί να εξαντλούνται στην πολλαπλώς κακοποιημένη έννοια της αριστείας και το αντίθετό της (τη μη αριστεία!;) πριν καν τις προσδιορίσουμε
Η μηδενιστική αντίληψη περί κακών ΑΠΕ και το συνακόλουθο νέο πεδίο αντιπαράθεσης ( υπέρ και κατά αυτών- το οποίο είναι απολύτως ψευδεπίγραφο δίλημμα) που θα οδηγήσει σε νέους διχασμούς και ίσως συρράξεις στα όμορφα βουνά της πατρίδας μας, δεν μπορεί να επιλυθεί αφενός με τσιτάτα και αφετέρου με διαταγές χωρίς διάλογο και χωρίς σαφές θεσμικό πλαίσιο.
Δεν μπορεί να υπάρχει ”κόντρα” για το επιτελικό κράτος (και την απαξίωση ή την αποθέωσή του) τη στιγμή που δεν υπάρχει ”αντικείμενο” (όπως έχω επιχειρηματολογήσει σε σχετική αρθρογραφία μου δεν υφίσταται καν στην Ελληνική Διοίκηση το μοντέλο, όσο και αν το έχει διακηρύξει η Κυβέρνηση. Δηλαδή η υπερσυγκέντρωση εξουσιών δεν αποτελεί σε καμία των περιπτώσεων ”επιτελικό κράτος”)
Οι ”εχθροί” των ”εχθρών” μας δεν είναι απαραίτητα ”φίλοι μας”, γι αυτό θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί και ιδιαίτερα προσεχτικοί στην προσπάθεια κάποιων για ομογενοποίηση ετερόκλητων ομάδων και πολιτών που έχουν εντελώς διαφορετικές αφετηρίες , πιστεύω, κουλτούρες, επιδιώξεις, ( με την επίκληση δήθεν κοινού σκοπού) κάτι που θα οδηγήσει την κοινωνία σε νέα αδιέξοδα.
Σαφώς τους πολιτικούς σχηματισμούς ( φαίνεται πως) τους ”βολεύει” η καλλιέργεια φανατισμών και διχασμών ένθεν – κακείθεν γιατί έτσι κρατούν τους ”πελάτες” ζεστούς, αλλά είναι καιρός όλοι να κατανοήσουν ότι αυτό που σήμερα καταγγέλλουν (ή είχαν οι άλλοι καταγγείλει προχθές), τώρα το λούζονται ή θα το λουστούν στο μέλλον και τότε καταδεικνύεται περίτρανα ( και επαναλαμβανόμενα) ότι ”ο βασιλιάς είναι γυμνός”.
Πόσες άραγε καταστροφές και τραγωδίες πρέπει να ζήσει αυτός ο δύσμοιρος λαός και τούτος ο έρημος τόπος για να κατανοήσουμε ότι πρέπει να σοβαρευτούμε όλοι!
Ας επαναλάβω τα αυτονόητα:
Για την αναδιάταξη της Χώρας και της κοινωνίας απαιτούνται βασικά δύο προϋποθέσεις:
Ένα μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας, τον άμεσο εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης, ( και του πολιτικού συστήματος) την Παιδεία, την Υγεία , την Πολιτική Προστασία, τη Δικαιοσύνη και τη σταθερή Διπλωματία, το οποίο θα πρέπει να λάβει υπόψη του όλα τα διεθνή εμπειρικά δεδομένα, αλλά και τις σύγχρονες ανάγκες της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην Ευρώπη και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου
Τα κατάλληλα πρόσωπα που θα επιλεγούν μέσα από διαφανείς και αξιοκρατικές διαδικασίες (όχι τις δήθεν όπως μέχρι σήμερα) και θα υλοποιήσουν αυτό το σχέδιο. Οι εκάστοτε επιλογές είναι απολύτως απαραίτητο να γίνονται μέσα από άτομα που με την προσωπική τους τουλάχιστον στάση στο δημόσιο βίο ( πολιτικό, κοινωνικό, επαγγελματικό, επιστημονικό κλπ) απ- έδειξαν ότι θέλουν και μπορούν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο με γνώμονα το κοινό καλό και δεν ( επεδίωξαν ή) επιδιώκουν προσωπικά οφέλη.
Για να μακροημερεύσει μία τέτοια στρατηγική απαιτούνται σταθεροί κανόνες που να ισχύουν και να εφαρμόζονται έναντι όλων.
Επειδή τώρα αυτοί οι κανόνες καθορίζονται από όσους κατέχουν κάθε φορά την εξουσία, θα πρέπει το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας να τεθεί πάνω απ΄ αυτούς (σε Συνταγματικό επίπεδο) και να βάλει τις βάσεις για μια σύγχρονη Πολιτεία ( οι προτάσεις μου για σταθερές τετραετείς θητείες του Κοινοβουλίου ανεξαρτήτως των κυβερνητικών αλλαγών, καθώς και αποκλειστικά δύο θητείες για τους Βουλευτές, είναι δημοσιευμένες και θα μπορούσαν να άρουν σε μεγάλο βαθμό τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος).
Για να σταματήσει αυτή η ματαπολιτευτική κατηφόρα, θα πρέπει έστω τώρα να γίνει κατανοητό ότι η άσκηση εξουσίας είναι πρόσκαιρη και κοινωνικό δάνειο.
Θα πρέπει επίσης να είναι σαφές από όλους ότι η ενασχόληση με την πολιτική δεν είναι επάγγελμα. Θα πρέπει να ασκείται με επαγγελματικό τρόπο, αλλά δεν είναι μέσο βιοπορισμού.
Η άσκηση πολιτικής και η ενασχόληση με τα κοινά πρέπει άμεσα να αποσυνδεθεί από την επαγγελματική υπόσταση που της έχει δοθεί πολλές δεκαετίες τώρα και σε αρκετές περιπτώσεις από την απελευθέρωση της Χώρας.
Είμαστε έτοιμοι ως πολιτικό σύστημα να μιλήσουμε για πρόοδο και να αφήσουμε πίσω μας τον κοτζαμπασισμό, την κληρονομική διαδοχή, τον πολιτικό παρασιτισμό και τον βιοπορισμό των ανεπάγγελτων, δια της ενασχόλησης με τα κοινά;
Να γίνουμε επιτέλους μια κανονική δυτική κοινωνία με σύγχρονα πολιτικά χαρακτηριστικά κι όχι μια ανατολίτικη θεοκρατικού τύπου πολιτεία;
Αν συμβούν αυτά και από- δείξουν οι ιθύνοντες ότι νοιάζονται πραγματικά για τη Χώρα και τη κοινωνία ( με πράξεις κι όχι με λόγια) τότε μπορεί να υπάρξει Ελπίδα.