Απόσπασμα παρέμβασής μου στην Ημερίδα που συνδιοργάνωσαν το Υπουργείο Παιδείας, η Ελληνική Πρεσβεία, το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο και ο Σύνδεσμος Υποτρόφων του Ιδρύματος Λεβέντη, για την «Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας»
Κάθε γλώσσα είναι μέσο επικοινωνίας και συνάμα στοιχείο της εθνικής ταυτότητας και ιδιοπροσωπίας των εθνών. Αυτό ισχύει και για τα ελληνικά. Ωστόσο, θα επικεντρωθώ στην οικουμενική διάσταση της ελληνικής γλώσσας, ιδιαίτερα στο σημερινό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Ο σύγχρονος ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι θεμελιωμένος στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και ευρύτερα τον κλασικό, ο οποίος εκφράστηκε πρωτίστως μέσω της ελληνικής γλώσσας. Αυτή η γλώσσα, με την οποία οι Έλληνες νοηματοδότησαν τον κόσμο, συνεχίζει να ομιλείται αδιάλειπτα για πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια. Βέβαια, ως ζωντανή γλώσσα, εξελίσσεται, παραλλάζεται και προσαρμόζεται, αλλά η ρίζα παραμένει αναλλοίωτη. Η ελληνική γλώσσα δεν είναι απλά μέσο επικοινωνίας, ούτε πολιτιστική αξία μόνο για τους Έλληνες. Είναι πλέον πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης, που, από εργαλείο επικοινωνίας -που συνεχίζει να είναι-, έχει μετουσιωθεί σε αξία πολιτισμού από μόνη της.
Συνεπώς, η ελληνική γλώσσα είναι στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας, αλλά αποτελεί και κοινό στοιχείο του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού, που ανοίγει τον δρόμο για να γνωρίσουμε καλύτερα ποιοι είμαστε και ενδεχομένως πού πάμε. Μαθαίνοντας ελληνικά γίνεσαι «καλύτερος» Ευρωπαίος αλλά και καλύτερος γνώστης των ευρωπαϊκών αξιών. Με άλλα λόγια, η ελληνική γλώσσα είναι τρόπος να βλέπεις τον κόσµο […]
Σάστισα ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέα Υερσέης, όταν ένας φημισμένος καθηγητής την πρώτη μέρα, διαβάζοντας τα ονόματα και φτάνοντας στο δικό μου, με εντόπισε με το βλέμμα του και αναφώνησε: «ΔΥΝΑΜΙΣ». Ένιωσα περηφάνια, όταν διαπίστωσα ότι στο κέντρο του Πανεπιστημίου Columbia, η βιβλιοθήκη που λειτουργεί ως ο εγκέφαλος του ιδρύματος, έχει την αρχιτεκτονική ενός αρχαίου ελληνικού ναού, με τα ονόματα αρχαίων κλασικών στο αέτωμά του. Ίδια περηφάνια, όταν ο Μ. Ρέντσι, πρωθυπουργός της Ιταλίας, ξεδίπλωσε το σκεπτικό του με βάση τον Όμηρο και ανέδειξε την σημασία του ταξιδιού – όχι απαραίτητα του προορισμού – αναφερόμενος στη σύγχρονη «γενιά του Τηλέμαχου», η οποία πρέπει να αναλάβει τα ηνία για μια Ευρώπη ενωμένη επί της ουσίας, όχι μόνο «στα χαρτιά». Συγκινήθηκα, όταν η Σουηδή Cecilia Wikstrom, Επικεφαλής των Προέδρων Επιτροπών στο Ευρωκοινοβούλιο, στη συζήτηση για την σκόπιμη μετακίνηση από το κατοχικό καθεστώς των οστών των αγνοουμένων της Άσσιας, προέβαλε τον λόγο της Αντιγόνης του Σοφοκλή απέναντι στην εξουσία του Κρέοντα, εξηγώντας την υπέρτατη αξία του ηθικού νόμου, έναντι εντολών και … νεοσουλτανικών διαταγμάτων. Η ίδια απαγγέλλει στα ελληνικά στίχους του Κ. Χαραλαμπίδη [...]
Τα ελληνικά είναι οικουμενική γλώσσα, επειδή ο πολιτισμός μας είναι από τη φύση του οικουμενικός, έχοντας επίκεντρο τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο του σύμπαντος κόσμου.»
Κώστας Μαυρίδης- Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D) - Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για τη Μεσόγειο