Αν υπάρχει ένα θέμα που δεν αγγίζεται στις ανδρικές φυλακές λόγω απαρχαιωμένων προκαταλήψεων, είναι η «Γυναίκα». Πολλοί εκπαιδευτές πιστεύουν ότι δεν πρέπει να ασχολούνται με κάτι τέτοιο, ότι είναι απαγορευμένο, ακόμη και αμαρτία! Προσωπικά θεωρώ ότι όλα αυτά είναι όχι απλώς αναχρονιστικά αλλά υποτιμούν και το επίπεδο νοημοσύνης των εγκλείστων.
Αν οι ρόλοι των δύο φίλων είναι της συνύπαρξης, της συμπόρευσης και της ανάγκης, αυτές οι έννοιες μέσα σε μια φυλακή μεγεθύνονται και παίρνουν διαστάσεις ιδεαλιστικές.
Η έλλειψη γυναικείας παρέας έχει κάνει τους περισσότερους να αναθεωρήσουν και να επανεξετάσουν πόσο πολύτιμη ήταν πριν παρανομήσουν αλλά και πόσο αναγκαία είναι τώρα που ως φωνή στο τηλέφωνο ή παρουσία στο επισκεπτήριο είναι η μόνη πολυτέλεια που τους επιτρέπεται. Κι αυτό τους πονάει, τους διαλύει, τους ματώνει κάθε μέρα.
Με την ομάδα του τμήματος των Αγγλικών στο Κατάστημα Κράτησης Ναυπλίου αποφασίσαμε, στα πλαίσια του μαθήματος, να αφιερώσουμε λίγα λεπτά στον εορτασμό της Ημέρας της Γυναίκας και όλοι ήρθαν με ένα μεγάλο χαμόγελο γεμάτο σημασία και κυρίως με πολύ καλή διάθεση!
Αφού κάναμε την ύλη της ημέρας με αντιγραφή, ορθογραφία, γραμματική και ασκήσεις, μιλήσαμε για λίγο για το θέμα αυτό. Τους είπα ότι κάποτε οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου και όταν το σχολίασαν οι απόψεις τους ήταν πολύ εύστοχες και προοδευτικές.
Μίλησαν για τις γυναίκες της ζωής τους που στέκονται σαν βράχοι δίπλα τους, ως σύζυγοι ή δεσμοί, τις φίλες τους από τα σχολικά χρόνια, τις καθηγήτριες, τις γειτόνισσες που συντρέχουν την οικογένεια που περνάει κι αυτή τα δικά της δεινά του εγκλεισμού τους και όλοι είχαν κάτι ευχάριστο να πουν.
Επίσης αναφέρθηκαν και στις γυναίκες που θαυμάζουν εντός κι εκτός Ελλάδας, από τα ονόματα που έπαιζαν εκείνη την εποχή στα δελτία ειδήσεων και αντάλλαξαν εποικοδομητικές απόψεις μέσα σε μια ατμόσφαιρα χαλαρή και ευδιάθετη! Στο τέλος το CD με το τραγούδι «Pretty woman» και την ιδιαίτερη φωνή του Roy Orbison σκόρπισε νότες χαρούμενες στην αίθουσα, αφού πρώτα το διαβάσαμε και το μεταφράσαμε. Κάποιοι μπορούσαν να το τραγουδήσουν κιόλας, άλλοι τουλάχιστον προσπάθησαν καθώς ο ρυθμός είναι κάπως γρήγορος και τα λόγια δεν συνέπιπταν με αυτά του τραγουδιστή. Μερικοί χόρευαν στις καρέκλες τους ενώ έπαιζε το τραγούδι, δείγμα του πόσο το απολάμβαναν! Φεύγοντας τους άκουγα να λένε πως θα τηλεφωνήσουν αμέσως στις γυναίκες τους και θα τους τραγουδήσουν κάτι από το ρεφραίν του τραγουδιού, ως έκπληξη!
Μια καρτούλα έμεινε ως αναμνηστικό εορτασμού, που στην πίσω όψη της είναι υπογραμμένη από τους μαθητές αλλά για ευνόητους λόγους εδώ θα παρατεθεί μόνο η μπροστινή. Αυτή μόνο και η ανάμνηση της ημέρας. Γιατί οι άνθρωποι είναι οι αναμνήσεις τους, ειδικά αυτές που επιλέγουν να διατηρήσουν στον σκληρό δίσκο. Και τότε μπορούν να αντέξουν περισσότερα από όσα νομίζουν.
