Εν μέσω πρωτοφανών ευνοϊκών συνθηκών για τα εθνικά δίκαια, λόγω ΕΕ και άλλων γεωπολιτικών εξελίξεων, δημιουργούνται σημαντικές δυνατότητες οι οποίες όμως αχρηστεύονται από την εμμονική φοβία κυρίως της Αθήνας, η οποία αναπόφευκτα επηρεάζει και τη Λευκωσία.
Το σύνδρομο φοβίας καθιέρωσε ο σημερινός Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών το οποίο υιοθετούν διάφορα εγχώρια ΜΜΕ. Προς όσους προτάσσουν τον ορθολογισμό για αξιολόγηση του τουρκικού επεκτατισμού, οι «φοβικοί» ανακυκλώνουν ένα ερώτημα: «Εάν δεν έχουμε διάλογο με την Τουρκία, τι θέλετε; Τον πόλεμο;» Όταν ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης το 2019-2020, διακήρυττε ορθά σε ΕΕ, ΗΠΑ και αλλού ότι θα προασπιστούμε τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα με όλα τα μέσα απέναντι στο νεο-οθωμανικό επεκτατισμό στο Αιγαίο κι αλλού (με το παράνομο Τουρκολιβυκό Μνημόνιο), πού ήταν οι σημερινοί «φοβικοί» να απαιτήσουν ... διάλογο με τον τουρκικό επεκτατισμό;
Πρόσφατο δείγμα των ευνοϊκών δυνατοτήτων που η πολιτική της εμμονικής φοβίας αχρηστεύει, είναι η έκδοση χαρτών από την ΕΕ στους οποίους τα χωρικά ύδατα των νησιών του Αιγαίου ορίζονται στα 12 ναυτικά μίλια, περιλαμβανομένου του Καστελλορίζου και με τις ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου να εφάπτονται βάσει του Δικαίου του ΟΗΕ για την Θάλασσα, που αποτελεί δεσμευτικό δίκαιο της ΕΕ. Αναμφίβολα, η πολιτική της φοβίας θα αχρηστεύσει και αυτό. Για χρόνια η Ευρ. Επιτροπή, βάσει ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ζητά από την Ελληνική Κυβέρνηση να ορίσει θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο, αλλά η Αθήνα δεν ανταποκρίνεται λόγω φοβίας .... τουρκικών αντιδράσεων.
Είμαστε στο 2024, Ελλάδα και Κύπρος είναι κράτη-μέλη στην ΕΕ, υπάρχει η στενότερη σχέση που υπήρξε ποτέ με τις ΗΠΑ, υπάρχουν σε εξέλιξη δύο πόλεμοι και ένας τρίτος μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας θα τίναζε οριστικά στον αέρα το ΝΑΤΟ που οι ΗΠΑ θα απέτρεπαν, η ΕΕ έχει καταδικάσει τις τουρκικές παρανομίες στην Ανατ. Μεσόγειο και τόσα άλλα... Όμως, στην Αθήνα αποφεύγουν τα πάντα λόγω .... φοβίας πολέμου με την Τουρκία, η οποία επιτίθεται στρατιωτικά μόνο όταν το θύμα είναι εντελώς ανυπεράσπιστο (Κύπρος 1974, Κουρδιστάν, Συρία, Λιβύη, Ιράκ), εξού και αποφεύγει την γενικευμένη σύγκρουση με την Ελλάδα.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, η Αθήνα έχει μεταθέσει τις τουρκικές παρανομίες από το ευρωπαϊκό πλαίσιο στο «διμερή διάλογο» με την Τουρκία, η οποία οι υπερεξοπλισμοί ξεκίνησαν πάλι με κυριότερο επιχείρημα το δήθεν «καλό κλίμα» που η Ελλάδα τεχνηέντως διατηρεί. Και η Τουρκία απαντά εμμένοντας για «τουρκική μειονότητα» στη Θράκη αντί για μουσουλμανική (Σουνίτες, Πομάκοι, Αλεβίτες κ.ά.) όπως προνοεί η Συνθήκη της Λωζάνης, για νησιά του Αιγαίου υπό «ελληνική κατοχή», με νέες παραβιάσεις και στρατιωτικές ασκήσεις. Επιπλέον, εμμένει στο Τουρκολυβικό Μνημόνιο, σε λύση δύο κρατών κι αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος στην Κύπρο, σε άρνηση να εφαρμόσει την Τελωνειακή Ένωση με την Κύπρο όπως δεσμεύτηκε προς την ΕΕ από το 2005 κ.ά.
Η εμμονική φοβία στην εξωτερική πολιτική οδηγεί πιο κοντά στον πόλεμο αντί στην ειρήνη, αλλά χρειάζεται ορθολογισμός και διορατικότητα για να το αντιληφθεί κάποιος.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ – S&D