Η ιστορία είναι γνωστή από τα παιδικά μας χρόνια. Η νεαρή κοκκινοσκουφίτσα λαμβάνει την εντολή από την μητέρα της να μεταφέρει ένα καλάθι με τρόφιμα στην άρρωστη γιαγιά της. Στο δάσος όμως συναντάει τον κακό λύκο ο οποίος με πονηριά μαθαίνει που μένει η γιαγιά, φτάνει σπίτι της πριν την κοκκινοσκουφίτσα και καταβροχθίζει την γιαγιά. Σε μία εκδοχή του παραμυθιού, η αφελής κοκκινοσκουφίτσα εξαπατάται από τον λύκο ο οποίος της επιφυλάσσει την ίδια τύχη με την γιαγιά. Στην άλλη εκδοχή η έξυπνη κοκκινοσκουφίτσα θα γλιτώσει τον αφανισμό και θα γυρίζει -έχοντας μάθει από τα λάθη της- να σώσει την γιαγιά.
Ο υπονοούμενος παραλληλισμός είναι δάνειο από το βιβλίο «Η επιστροφή της κοκκινοσκουφίτσας» του Αντώνη Λιάκου ο οποίος με μια σειρά πολιτικών δοκιμίων σχολιάζει τον ρόλο της -επελαύνουσας τότε- αριστεράς τον 21ο αιώνα και φυσικά στην Ελλάδα της κρίσης. Στην δική μας περίπτωση, τον ρόλο της κοκκινοσκουφίτσας θα τον παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ, μια διευκρίνιση απολύτως αναγκαία καθώς αριστερά δεν σημαίνει αποκλειστικά ΣΥΡΙΖΑ και ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει αποκλειστικά αριστερά, όπως δυστυχώς αποδείχτηκε.
Την επομένη των εκλογών, σύσσωμο το προοδευτικό σύνολο αναρωτήθηκε: τι μέλλει γενέσθαι με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ήταν τα τεσσεράμισι αυτά χρόνια μια παρατεταμένη αριστερή παρένθεση, μια κατευθυνόμενη «στρατηγική ήττα» ή ήταν μόνο η αρχή; Εννοείται πως οι πολιτικές προτιμήσεις του καθενός δώσαν την δικιά τους συνέχεια στο παραμύθι, άλλοι σκότωσαν στο μυαλό τους την κοκκινοσκουφίτσα, και άλλοι την βάλαν να γυρίσει έμπειρη και θαρραλέα να κατατροπώσει τον λύκο. Το παραμύθι στην περίπτωσή μας δεν επιδέχεται βολονταρισμούς, το γράφει η ίδια η κοκκινοσκουφίτσα η οποία φαίνεται να σηκώνει τα μανίκια, πράγμα που φυσικά έγινε αντιληπτό από όλες τις πλευρές. Τα προεκλογικά πανηγύρια της δεξιάς μετατράπηκαν σε μοναχικές μετεκλογικές συναντήσεις στην Πειραιώς και η υπερθετικού βαθμού φρασεολογία (χειρότερη κυβέρνηση, συντριπτική νίκη, μεγαλύτερος ψεύτης κ.α.) περιορίστηκε σε συγκρατημένες δηλώσεις τηλεοπτικών πάνελ.
Το προφίλ των δύο πολιτικών αρχηγών είναι χαοτικά διαφορετικό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι πολιτικός από γεννησιμιού, παράδειγμα «αριστείας» σε ελίτ πανεπιστήμια και το καλύτερο βιογραφικό της χώρας. Από την άλλη ο Αλέξης Τσίπρας, γόνος μεσοαστής οικογένειας, δυσκολεύεται με τα Αγγλικά και δεν φοράει γραβάτα. Οι ικανότητές τους στην πολιτική διαχείριση όμως είναι εξίσου ασύγκριτες, πράγμα που έχει ήδη αρχίσει να διαμορφώνει την μετεκλογική πολιτική σκηνή και φυσικά το τέλος του παραμυθιού μας.
Η ανησυχία της δεξιάς είναι κατανοητή. Ο αντιήρωας με το κωμικό προφίλ, έρχεται σε ρήξη με την Ευρώπη, δεν εφαρμόζει τις προεκλογικές του υποσχέσεις, διασπά το κόμμα του, υπογράφει μνημόνια και συμφωνίες με τεράστιο πολιτικό κόστος (βλέπε Μακεδονικό) και ενώ έχει ανοιχτά μέτωπα με ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, χάνει ποσοστό μόλις 4% από αυτό που είχε κερδίσει τις εκλογές, συγκεντρώνοντας παράλληλα ένα από τα υψηλότερα ποσοστά αντιπολίτευσης στην Ευρώπη. Το ίδιο πρόσωπο αναρριχήθηκε στις τάξεις του Συνασπισμού με μόνη «προϋπηρεσία» τη συμμετοχή στο φοιτητικό κίνημα, ανέλαβε την εξουσία ενός κόμματος διαμαρτυρίας του 4%, εννιαπλασίασε τα ποσοστά του και το έκανε κυβέρνηση στις πιο δύσκολες στιγμές της μεταπολιτευτικής ιστορίας, ανατρέποντας το 40ετή δικομματικό πολιτικό σκηνικό. Η παραπάνω σταδιοδρομία διήρκησε λιγότερο από μια δεκαετία, πράγμα που σημαίνει πως αν και ανώριμος, αφελής ή ακόμα και μακιαβελιστής, ο Αλέξης Τσίπρας -προσωπικά τουλάχιστον- πέτυχε πολλά, και αυτό είχε εκλογικό αντίκτυπο.
Το βράδυ της Κυριακής ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για τον έντιμο αγώνα, τις κατακτήσεις και φυσικά τα λάθη της κυβέρνησης. Οι στόχοι του την επόμενη τετραετία είναι ξεκάθαροι καθώς απαλλαγμένος από τις κυβερνητικές υποχρεώσεις βάλλεται να μετουσιώσει τον ΣΥΡΙΖΑ από ένα κόμμα με τεράστια αναντιστοιχία μελών και ψηφοφόρων σε μια παράταξη σύγχρονη, ώριμη, έμπειρη, με ισχυρούς δεσμούς στον εργαζόμενο λαό που θα αποτελέσει τον βασικό προοδευτικό πόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Αν πετύχει τους στόχους του, ανεξάρτητα από τις επιδώσεις της δεξιάς διακυβέρνησης, θα μπορούμε να μιλάμε για την επιστροφή της -ενήλικης πλέον- κοκκινοσκουφίτσας.