Η χθεσινή ομιλία του νέου υπουργού Εθνικής Άμυνας των ΗΠΑ Πιτ Χέγκστεθ στο ΝΑΤΟ αποτελεί μια πολύ σημαντική εξέλιξη για τις διεθνείς εξελίξεις αλλά και για την σταθερότητα της Δύσης γενικότερα. Πρακτικά η Αμερική σφράγισε την υποχώρηση της Δύσης στις ρωσικές απαιτήσεις και σήμανε την χρεοκοπία όλων των δυτικών και ευρωπαϊκών χειρισμών στο ζήτημα στο ζήτημα της Ουκρανίας μέχρι τώρα.
Η αμερικανική αυτή πολιτική δεν πρέπει να μας εκπλήσσει καθώς είχε προαναγγελθεί στις αδρές της γραμμές από τον Ντόναλντ Τράμπ κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα των αμερικανικών προεδρικών εκλογών και ουσιαστικά έχει και τη συγκατάθεση του αμερικανικού λαού που πλέον ευνοεί μία πολιτική απομονωτισμού. Στη σκέψη του μέσου Αμερικανού πολίτη επικράτησε η ιδέα ότι ο παγκόσμιος οικονομικός πολιτικός και στρατιωτικός παρεμβατισμός της Αμερικής στις τελευταίες 7 δεκαετίες δεν λειτουργεί πλέον ευεργετικά για την αμερικανική υπερδύναμη αντιθέτως την αποδυναμώνει και ευθύνεται για την σαφή κάμψη της οικονομίας της.
Άλλωστε ένα από τα βασικά επιχειρήματα του Τραμπ κατά των προεκλογικό αγώνα ήταν ότι ακριβώς θα τερμάτιζε τον πόλεμο της Ουκρανίας και δεν έκρυβε ότι αυτό θα γινόταν εις βάρος της ακεραιότητας της. Από την άλλη η Ευρώπη ακολούθησε στο ουκρανικό την χειρότερη δυνατή συνταγή ενισχύοντας την Ουκρανία οριακά ώστε αυτή να μην καταρρεύσει αλλά χωρίς να την ενισχύσει αποφασιστικά ακόμη και με στρατεύματα ώστε τελικά να αποφευχθεί η τελική ρωσική επικράτηση. Άφησε να μαίνεται ο πόλεμος επί 2 χρόνια χωρίς να παίρνει πρωτοβουλία είτε πολεμικής ενίσχυσης της Ουκρανίας, είτε τερματισμού του πολέμου έστω με εδαφικές απώλειες που θα ήταν ασφαλώς μικρότερες αν οι διαπραγματεύσεις γίνονταν νωρίτερα.
Αυτή η μεσοβέζικη πολιτική που ακολουθήθηκε, που κάποιος θα μπορούσε να την ονομάσει και φοβική, οδηγεί αργά αλλά πλέον σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια την Ουκρανία στο χειρότερο δυνατό σενάριο: η νεολαία της πλήρωσε ένα βαρύ φόρο αίματος στον πόλεμο, η χώρα κατέστη σωρός ερειπίων και όπως φαίνεται θα ακρωτηριαστή εδαφικά. Ο Τράμπ απλά επισφραγίζει την αποτυχία αυτή για δικό του λογαριασμό, αλλά νομίζω ότι εξυπηρετεί και τις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών που επιζητούσαν ένα κλείσιμο την ουκρανικής αιμορραγίας χωρίς να πάρουν το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας κολοσσιαίας πολιτικής ήττας έναντι της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης.
Πλέον τα περιθώρια έχουν στενέψει δραματικά για την ουκρανική ηγεσία και το μέλλον αυτής της πολύπαθης χώρας θα θυμίζει αυτό της Γερμανίας μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ουκρανία θα μοιραστεί μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας θα καταστεί ένα κράτος μειωμένης εθνικής κυριαρχίας το αποψιλωμένο σύνορο και όριο μεταξύ δύο περιχαρακωμένων κόσμων.