Ο τουρκικός επεκτατισμός δεκαετιών συνέχισε και στη νεο-οθωμανική του εκδοχή τις παράνομες διεκδικήσεις, αποφεύγοντας όμως επιμελώς την γενικευμένη πολεμική σύγκρουση με την Ελλάδα λόγω των απροσδιόριστων επιπτώσεων που αυτό θα είχε στο τουρκικό καθεστώς και στη συνοχή της χώρας. Για αυτό, η Τουρκία επεδίωκε επίμονα τον «διμερή διάλογο» με την Αθήνα, για να μετατρέψει τις παράνομες διεκδικήσεις της σε «διμερείς διαφορές».
Η Αθήνα εγκλωβισμένη στη θεωρία «διάλογος ή πόλεμος», επεδίωκε να … πείσει την Τουρκία για τερματισμό της «αιτίας πολέμου» («casus belli») σε περίπτωση που η Ελλάδα ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο και σε τερματισμό της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο. Τελικά, οι τουρκικές παρανομίες επεκτάθηκαν με το «Τουρκολιβυκό Μνημόνιο» στην Αν. Μεσόγειο, αποκόπτοντας την Ελληνική από την Κυπριακή ΑΟΖ, ως συνεχόμενη Ευρωπαϊκή ΑΟΖ βάσει και του Χάρτη της Σεβίλλης.
Τώρα, βάσει μιας συμβολικής «Διακήρυξης Φιλίας», ο «διμερής διάλογος» Ελλάδας-Τουρκίας προχωρεί με την Τουρκία να διατηρεί όλες τις παράνομες διεκδικήσεις και παραμερίζοντας την κατοχή της Κύπρου η οποία συνεχίζεται αναβαθμισμένη με τον Ερντογάν να απαιτεί δύο κράτη απορρίπτοντας τα συμφωνηθέντα στο πλαίσιο του ΟΗΕ και τις τουρκικές δεσμεύσεις προς την ΕΕ. Μάλιστα, με τις παράνομες τουρκικές αξιώσεις κατά του Ελληνισμού απαράλλαχτες, ο Ερντογάν συναντά τους ψευδομουφτήδες, θέτει θέμα «τουρκικής μειονότητας» στην Θράκη και κυριαρχίας ελληνικών νησιών, ενάντια στην Συνθήκη της Λωζάνης που ισχύει για ένα αιώνα.
Ουσιαστικά, ο νεοσουλτάνος της Άγκυρας έχει εργαλειοποιήσει την Αθήνα στην προώθηση των επιδιώξεων του εις βάρος του Ελληνισμού, με ένα τόσο οφθαλμοφανές θέατρο. Συγκεκριμένα, η Τουρκία του Ερντογάν λαμβάνει τα εύσημα από την Αθήνα και η Λευκωσία δηλώνει άβολα ότι «η βελτίωση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων θα βοηθήσει στο Κυπριακό». Όλα αυτά ενόψει επανακαθορισμού των Ευρωτουρκικών σχέσεων στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με την Αθήνα στο πλευρό του Ερντογάν στο αίτημά του για «δώρα» από την ΕΕ και υπερσύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη από τις ΗΠΑ.
Το 1974, η αθηναϊκή χούντα ξεπουλούσε την Κύπρο με σχέδιο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ στις συνθήκες του ψυχρού πολέμου και προνοούσε πραξικόπημα κατά του Προέδρου Μακαρίου και στη συνέχεια τουρκική εισβολή με ακρωτηριασμό της Κύπρου στα δύο. Για τις ΗΠΑ, το κορυφαίο ζητούμενο τότε, ήταν η επικράτηση «ηρεμίας» στην Ν/Α πτέρυγα του ΝΑΤΟ μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και για αυτό εστάλη ο Σίσκο με εντολή την πάση θυσία αποφυγή Ελληνοτουρκικής σύρραξης και τις ΗΠΑ αποφασισμένες να παρέμβουν εάν η Ελλάδα χτυπούσε την τουρκική αποβατική αρμάδα με τα στρατεύματα εισβολής. Τελικά, επικράτησε η ... «ηρεμία» της χουντικής προδοσίας με αποτέλεσμα την κυπριακή τραγωδία. Σήμερα, οι ΗΠΑ αναζητούν εύλογα «ηρεμία» στην Ν/Α πτέρυγα του ΝΑΤΟ και στην πλέον ευνοϊκή συγκυρία για Ελλάδα-Κύπρο με τον Ερντογάν γωνιασμένο, η Αθήνα εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του.
Καταληκτικά, ο εγχώριος διαχωρισμός παραμένει ίδιος: Από την μια οι θεωρίες της επικρατούσας ελίτ με τους στρατευμένους στα ΜΜΕ που εμπιστεύονται τον Ερντογάν και από την άλλη ο διαχρονικός ορθολογισμός.
***
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο