Μεταξύ ουρανού και θάλασσας, όταν ακόμη και η ροή του χρόνου είναι με το μέρος μας και τα βιβλία των διακοπών παίρνουν λίγο από το άρωμα του αντηλιακού.
Τρεις αγαπημένες υπογραφές σε νέες εκδόσεις -Άμος Οζ, Τσαρλς Μπουκόβσκι και Ζορζ Σιμενόν- το πρώτο μυθιστόρημα της 28χρονης Σάλλυ Ρούνεϋ, «Ο κυνηγός του σκότους» από τον Ντονάτο Καρρίζι, τον πιο επιτυχημένο ιταλό συγγραφέα αστυνομικών βιβλίων στον κόσμο, «Η ιστορία ενός γάμου» του Σκανδιναβού Γκάιρ Γκούλικσεν και αμέσως μετά, ένας οδηγός επιβίωσης για την απιστία.
Επίσης, το ντεμπούτο ενός ταλαντούχου Λατινοαμερικανού που μοιάζει να γνέφει κυρίως προς τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και «Η τελευταία μπλόφα», ένα από τα πιο συζητημένα βιβλία των τελευταίων εβδομάδων.
Καλή ανάγνωση!
«Συζητήσεις με φίλους» της Σάλλυ Ρούνεϋ (μετάφραση Μαρία Φακίνου, εκδόσεις Πατάκη)
Tο λογοτεχνικό ντεμπούτο της περίφημης Ιρλανδής Σάλλυ Ρούνεϋ, κυκλοφόρησε στη Μεγάλη Βρετανία το 2017. Τιμήθηκε με το βραβείο Νέου Συγγραφέα της Χρονιάς από την εφημερίδα Sunday Times, ενώ επιλέχθηκε ως Βιβλίο της Χρονιάς από τις εφημερίδες Sunday Times, Observer και Telegraph.
Το 2018 εκδόθηκε το δεύτερο μυθιστόρημά της Normal People (προσεχώς από τις εκδόσεις Πατάκη), το οποίο συμπεριλήφθηκε στη μακρά λίστα για το Μan Booker Prize, ενώ κέρδισε το βραβείο καλύτερου μυθιστορήματος στα Irish Book Awards, καθώς και το Costa Book Award.
H Φράνσις είναι είκοσι ενός ετών και σπουδάζει στο Δουβλίνο· μια συγκρατημένη και μελαγχολική νεαρή γυναίκα, που παρατηρεί τα πάντα γύρω της και την ενδιαφέρει, αν και χαλαρά, να γίνει συγγραφέας. Πρώην ερωτική της σύντροφος και τώρα καλύτερή της φίλη είναι η όμορφη Μπόμπι, που δε χάνει στιγμή την αυτοκυριαρχία της. Ένα βράδυ, ύστερα από μια ποιητική περφόρμανς των δυο τους σε μια από τις σκηνές της πόλης, συναντούν τη γνωστή δημοσιογράφο Μελίσσα, γνωρίζουν έπειτα τον όμορφο σύζυγό της Νικ και σταδιακά εμπλέκονται στον κόσμο τους: πολυτελή σπίτια, ξέφρενα πάρτι, διακοπές στη Βρετάνη. Το διασκεδαστικό φλερτ ανάμεσα στη Φράνσις και στον Νικ, όπως φαινόταν στην αρχή, θα εξελιχθεί σε μια παράξενη –κι έπειτα οδυνηρή– οικειότητα.
Γραμμένο με ρεαλισμό και ευφυή αίσθηση του χιούμορ, το μυθιστόρημα Συζητήσεις με φίλους, που έχει μεταφραστεί σε 12 γλώσσες, ζωντανεύει τις βαθιές επιθυμίες και τα βάσανα των νέων ανθρώπων του 21ου αιώνα, αλλά και τις αιχμηρές γωνίες της γυναικείας φιλίας.
Και η Σάλλυ Ρούνεϋ γίνεται η φωνή της γενιάς της, των παιδιών που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1990, στον δρόμο τους προς την ενηλικίωση.
Όπως έγραψαν και οι Sunday Times το βιβλίο είναι «μία μεταφορά του Καλημέρα, θλίψη στο σημερινό Δουβλίνο».
«Britannica» του Χάρη Βλαβιανού (επίμετρο Ευγένιος Αρανίτσης, εκδόσεις Νεφέλη)
Άρχισα να μαζεύω παραλειπόμενα και παράδοξα της λογοτεχνικής οικογένειας από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αγγλία, πατρίδα της ειρωνείας, του σαρκασμού και ενός ιοβόλου χιούμορ που εξακοντίζεται ευθύβολο, αλλά με μεγάλη χάρη και κομψότητα, ιδίως μεταξύ ομοτέχνων. Αργότερα, τα ευρήματά μου πλουτίστηκαν με ανάλογα στιγμιότυπα από την πολιτική και τις άλλες τέχνες. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, αυτή η συνήθεια, καλό αντίδοτο στις πικρίες που μπορεί να γεννήσει ο εγχώριος λογοτεχνικός μικρόκοσμος (αφού η κακολογία δεν έχει πατρίδα), δεν με εγκατέλειψε... [από την Εισαγωγή]
Εξακόσια εξήντα έξι λήμματα πάθους, φθόνους και αλαζονείας ή άλλως, όπως επεξηγεί και ο υπότιτλος, στιγμιότυπα μιας διαφορετικής αλλά πάντοτε ίδιας ανθρώπινης κωμωδίας από τον ποιητή Χάρη Βλαβιανό.
Ιδού μερικά αποσπάσματα:
«Ο Νίτσε έχασε τα μυαλά του γιατί σκεφτόταν πολύ. Εγώ σκέφτομαι ελάχιστα άρα δεν κινδυνεύω να τα χάσω», αναφώνησε ο Νιζίνσκι στο φρενοκομείο.
«Ένα ζευγάρι μπότες είναι προτιμότερες σε κάθε περίπτωση από τον Πούσκιν. Ο Πούσκιν είναι μια βλακώδης πολυτέλεια». Ο Ντοστογιέφσκι σε άρθρο του στην εφημερίδα Epocka.
«Ψαρόσουπα». Ο Σαλβαντόρ Νταλί σχολιάζοντας έναν πίνακα του Τζάκσον Πόλοκ.
«Δεν διαβάζω ποτέ ένα βιβλίο πριν γράψω κριτική γι αυτό, για να μην είμαι προκατειλημμένος υπέρ του».Ο Σίντνεϋ Σμιθ στον μπάτλερ του, όταν ο τελευταίος τον ρώτησε αν είχε διαβάσει την Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γίββωνα.
«Γλυπτό είναι αυτό στο οποίο σκοντάφτεις όταν κάνεις μερικά βήματα πίσω για να κοιτάξεις έναν πίνακα». Ο Μπαρνέτ Νιούμαν απαντώντας σε σχετική ερώτηση φοιτητή της Σχολής Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης.
«Ο συνταγματάρχης δεν έχει πού να κλάψει» του Κάρλος Φονσέκα (μετάφραση Αγγελική Βασιλάκου, εκδόσεις Καστανιώτη)
Απομονωμένος στα Πυρηναία, ο διάσημος και αινιγματικός μαθηματικός Αλεξάντερ Γκρότεντικ επεξεργάζεται με μανία το τελικό του έργο.
Αλλά τι ακριβώς είναι αυτό το μνημειώδες, μυστηριώδες εγχείρημα; Γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος, μία από τις μεγαλύτερες ιδιοφυΐες της εποχής του, αποφάσισε ξαφνικά να εγκαταλείψει εντελώς την κοινωνία;
Καθώς ο αναγνώστης ψάχνει τις απαντήσεις, ξεδιπλώνονται δύο πολυεπίπεδες αφηγήσεις.
Η πρώτη αφορά στις προσωπικότητες που ενέπνευσαν τη φαντασία του ήρωα: τη Χάνα Αμπράμοφ, που ζωγραφίζει χίλιες φορές το ίδιο ηφαίστειο, τον Βλαντίμιρ Βοστόκοφ, που συγκρούεται με την τεχνολογική πρόοδο, τον Μαξιμιλιάνο Σιενφουέγος, που αποτελεί το σύμβολο όχι μόνο της συνείδησης του συνταγματάρχη αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης.
Η δεύτερη αφήγηση ταυτίζεται με την ιστορία ζωής του ίδιου του πρωταγωνιστή: από τη Ρωσία της Οκτωβριανής Επανάστασης στο Μεξικό της αναρχικής δεκαετίας του 1920, από τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο μέχρι το Βιετνάμ, και από τη Γαλλία ως τα νησιά της Καραϊβικής.
Το εκλεπτυσμένο ντεμπούτο ενός ταλαντούχου συγγραφέα, μια κωμικοτραγική αλληγορία για το πολιτικό φάσμα του περασμένου αιώνα.
Ο Κάρλος Φονσέκα Σουάρες γεννήθηκε το 1987 στο Σαν Χοσέ της Κόστα Ρίκα. Πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας του στο Πουέρτο Ρίκο. Σπούδασε στις ΗΠΑ, αρχικά στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, απ’ όπου έλαβε το πτυχίο του στη Συγκριτική Λογοτεχνία. Ο επόμενος σταθμός στην ακαδημαϊκή του πορεία ήταν το Πανεπιστήμιο Πρίνστον και το διδακτορικό του πάνω στη Λατινοαμερικανική Λογοτεχνία και Κουλτούρα. Σήμερα ζει στο Λονδίνο και εργάζεται στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε σημαντικά έντυπα του ισπανόφωνου και του αγγλόφωνου κόσμου. Το 2014 κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα Ο συνταγματάρχης δεν έχει πού να κλάψει (πρωτότυπος τίτλος: Coronel Lágrimas) και ο ίδιος έγινε ο νεότερος συγγραφέας που εξέδωσε ποτέ ο ποιοτικός οίκος Anagrama. Το 2017 βρέθηκε στην επίλεκτη λίστα Bogotá39 με τους καλύτερους συγγραφείς της Λατινικής Αμερικής κάτω των 40 ετών. Την ίδια χρονιά εκδόθηκε το δεύτερο μυθιστόρημά του Museo animal, που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.
«Προσοχή, αναγνώστη, σε τούτες τις σελίδες θα βιώσεις τον ίλιγγο, το άγχος και τη χαρά. Θα γίνεις μια άυλη παρουσία σ’ έναν κόσμο μπορχεσιανό, μια camera obscura, όπου τα μαθηματικά είναι ένα μυστικό όπλο, και η μνήμη το αντικείμενο μιας αρχαιολογικής αναζήτησης. Ο Κάρλος Φονσέκα συνέθεσε μια εκτυφλωτική opera prima». The New York Times Book Review
«Αν και το μυθιστόρημα του Κάρλος Φονσέκα γνέφει κυρίως προς τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο συγγραφέας δοκιμάζει τις δυνατότητες του υπερκειμένου που έθεσε ο Χούλιο Κορτάσαρ και δείχνει ότι γνωρίζει άριστα τις συμβουλές του Ρομπέρτο Μπολάνιο». Kirkus Reviews.
«Ταχυδρομείο» του Τσαρλς Μπουκόβσκι (μετάφραση Νίκος Α. Μάντης, εκδόσεις Μεταίχμιο)
Οι περιπέτειες του γυναικά, πότη και τζογαδόρου Χένρι Τσινάσκι, λογοτεχνικού alter ego του Τσαρλς Μπουκόβσκι (1920 - 1994).
Το πρώτο αυτοβιογραφικό έργο του εμπρηστικού συγγραφέα είναι σκληρό, σοκαριστικό αλλά και ταυτόχρονα κωμικό.
Το Ταχυδρομείο είναι η επιτομή τού «σιχαίνομαι αυτή τη δουλειά» και συγχρόνως μια καθόλου κολακευτική περιγραφή ενός κρατικού αμερικανικού οργανισμού ή, κατά τον Observer ένα βιβλίο «πονηρό, ανελέητα αστείο και θλιμμένο».
«... Άκου, μωρό μου, συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνεις ότι αυτή η δουλειά με τρελαίνει; Άκου, καλύτερα να την παρατήσω. Καλύτερα να καθόμαστε μέσα να κάνουμε έρωτα, καλύτερα να πηγαίνουμε για βόλτες και να μιλάμε. Ας πάμε στον ζωολογικό κήπο. Πάμε να δούμε τα ζώα. Ας οδηγήσουμε προς τον ωκεανό. Είναι μονάχα σαράντα πέντε λεπτά απόσταση. Ας παίξουμε παιχνίδια στο λούνα παρκ. Πάμε ιππόδρομο, πάμε στο Μουσείο της Τέχνης, πάμε σε έναν αγώνα μποξ. Ας κάνουμε φίλους. Ας το ρίξουμε στο γέλιο. Αυτή η ζωή είναι σαν τη ζωή όλων των άλλων, και μας σκοτώνει».
Στα plus το όνομα του ταλαντούχου Νίκου Α. Μάντη στη μετάφραση.
«Ο κυνηγός του σκότους» του Ντονάτο Καρρίζι (μετάφραση Μαρία Οικονομίδου, εκδόσεις Πατάκη)
Δεν υπάρχουν ενδείξεις, αλλά σημάδια. Δεν υπάρχουν εγκλήματα, μόνο ανωμαλίες. Και κάθε θάνατος είναι η αρχή μιας αφήγησης.
Αυτή είναι η ιστορία ενός άντρα που δεν έχει πια τίποτα –δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει μνήμη, δε νιώθει αγάπη, ούτε μίσος– εκτός από την οργή του… Και ένα μυστικό χάρισμα. Γιατί ο Μάρκους είναι ο τελευταίος από τους πνευματικούς: είναι ένας ιερέας που έχει την ικανότητα να ξετρυπώνει τις ανωμαλίες και να ξεχωρίζει τα νήματα που συνυφαίνουν την πλοκή κάθε ανθρωποκτονίας. Αλλά ακόμα κι αυτός κινδυνεύει να μην μπορέσει να ανασυνθέσει αυτή την πλοκή.
Αυτή είναι επίσης η ιστορία μιας γυναίκας που προσπαθεί να ανασυγκροτήσει τον ίδιο της τον εαυτό. Και η Σάντρα δουλεύει στις σκηνές του εγκλήματος αλλά, αντίθετα με τον Μάρκους, δεν πρέπει να κρύβεται παρά μόνο πίσω από τον φακό της φωτογραφικής μηχανής της. Γιατί η Σάντρα είναι φωτογράφος της αστυνομίας: το ταλέντο της είναι να φωτογραφίζει το τίποτα, για να το καταστήσει ορατό. Αλλά αυτή τη φορά το τίποτα απειλεί να την καταπιεί.
Ο Κυνηγός του σκότους είναι, τέλος, η υπόθεση της σύλληψης ενός τρελού δολοφόνου στους δρόμους της Ρώμης, που υπακούει σ’ ένα σχέδιο τρομερό κι εντούτοις σαγηνευτικό. Και κάθε φορά που ο Μάρκους και η Σάντρα νομίζουν πως έχουν καταλάβει ένα κομμάτι της αλήθειας, ανακαλύπτουν ένα ακόμα πιο ανησυχητικό και απειλητικό σενάριο.
Ο Guardian το επαίνεσε και οι The Times το χαρακτήρισαν «ανατριχιαστικά έξυπνο!».
Ο μετρ του είδους Ντονάτο Καρρίζι, συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Το κορίτσι στην ομίχλη», που μεταφράστηκε σε περισσότερες από 15 γλώσσες και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τον Τόνι Σερβίλο και τον Ζαν Ρενό, θεωρείται σήμερα ο πιο επιτυχημένος ιταλός συγγραφέας αστυνομικών βιβλίων στον κόσμο.
«Ιστορία ενός γάμου» του Γκάιρ Γκούλικσεν (μετάφραση από τα νορβηγικά Σωτήρης Σουλιώτης, εκδόσεις Ποταμός)
«-Θα μου πεις για μας;
-Για μας;
-Να μου μιλήσεις σαν να μην ήξερα τίποτα.
-Ήμασταν ζευγάρι.
-Ναι. Και;
-Ήμασταν γυναίκα και άντρας. Ήμασταν παντρεμένοι.
-Και ύστερα;
-Ήμασταν μητέρα και πατέρας. Είχαμε παιδιά μαζί.
-Δεν λέω αυτό. Πες για μας. Τι έγινε μ′ εμάς;
-Ζούσαμε μαζί.
-Προσέχαμε ο ένας τον άλλο;
-Τι εννοείς; Ναι, φυσικά.
-Όμως μια μέρα.
-Όμως μια μέρα τι; Να πω γι′ αυτό;
-Πρέπει να μου πεις τις έγινε μ′ εμάς. Δεν το καταλαβαίνω.
-Ούτε εγώ μπορώ να πω ότι το πολυκαταλαβαίνω.
-Δεν θα μου πεις δηλαδή;
-Δεν νομίζω ότι μπορώ. Όχι δεν θέλω, δεν μπορώ.
-Να το πω εγώ τότε; Θα το πω εγώ».
Από τον Στρίνμπεργκ μέχρι τον Μπέργκμαν οι Σκανδιναβοί έχουν αποδειχθεί άφθαστοι, όταν ανατέμνουν τις συζυγικές σχέσεις.
Αυτό το νήμα συνεχίζει φέρνοντάς το στον 21ο αιώνα ο Γκάιρ Γκούλικσεν, περιγράφοντας με ωμή και λυρική ακρίβεια τη διάλυση ενός γάμου.
Όλα πάνε καλά, μέχρι που ξαφνικά πέφτει ο πέλεκυς. Το μυθιστόρημα πλέκεται γύρω από αυτό που συμβαίνει, όταν κάποιοι παύουν να αγαπιούνται.
Ένας άντρας προσπαθεί να καταλάβει πώς έγινε και διαλύθηκε ο γάμος του, ενώ αγαπιόντουσαν με τόσο πάθος και ήθελαν το καλό ο ένας του άλλου, κάνοντας αναδρομή σε όλα τα χρόνια που έζησαν μαζί, μιλώντας από τη θέση της γυναίκας του.
«Οι χαρακτήρες του είναι new age ναρκισσιστές, περισσότερο ενδαφέρονται στο να νιώθουν καλά παρά να κάνουν το σωστό. Ο Γκούλικσεν εξωθεί παράτολμα το καλομαθημένο ζεύγος των ηρώων του μέχρις ότου η οργή και οι αλληλοκατηγορίες γίνουν μια πύρινη μπάλα. Δεν επιτρέπονται τα πάντα στον έρωτα και τον πόλεμο» Financial Times.
«Στον Γκούλικσεν αξίζει η αναγνώριση και πέραν της Σκανδιναβίας. Είναι ο συγγραφέας αυτού του μύχιου, συναρπαστικού μυθιστορήματος για το αυτοάνοσο νόσημα της αγάπης». The Guardian.
Ο Γκάιρ Γκούλικσεν γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1963 στο Κόνγκσμπεργκ της Νορβηγίας. Έχει γράψει δοκίμια, ποίηση, βιβλία για παιδιά. Είναι ο σταθερός συνεργάτης του Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ στην έκδοση των βιβλίων του.
«Όταν η αγάπη ξενοκοιμάται. Πόσο μονογαμικοί ή πολυγαμικοί (απιστία) είμαστε; Ένας οδηγός επιβίωσης» του Μηνά Νιτσόπουλου (εκδόσεις Ενάλιος)
Ένας ευτυχισμένος γάμος είναι το διαχρονικό ζητούμενο, το οποίο στις ημέρες μας έχει καταστεί μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Στις σύγχρονες κοινωνίες που χαρακτηρίζονται από πολλαπλές επιλογές σε όλους τους τομείς, από σεξουαλική απελευθέρωση και από υπερτονισμένα εγωιστικά στοιχεία του καθενός μας, η συντήρηση και η μακροημέρευση του γάμου ή/και της συντροφικότητας, παρουσιάζει τεράστια προβλήματα.
Η απιστία, η παράλληλη σχέση, η εξωσυζυγική σχέση αποτελεί μία από τις βασικότερες αιτίες διαζυγίου, διάλυσης της σχέσης. Αυτό το θέμα διαπραγματεύεται το βιβλίο του κλινικού ψυχολόγου Μηνά Νιτσόπουλου.
Μέσα σε 204 σελίδες, ο κ. Νιτσόπουλος προσεγγίζει το θέμα αναλύοντας τις παραμέτρους κατ′ αρχάς μέσα από τη «γενική εικόνα», όπως τιτλοφορεί το πρώτο κεφάλαιο και στη συνέχεια, περνώντας στην «αιτιολογία», τη «ζήλεια και πόσο μας προστατεύει από την απιστία», την «αποκάλυψη», τις «ομάδες εμπλεκομένων» (συζύγους, εραστές επώδυνες ερωτήσεις, παιδιά κλπ), την «πρόληψη - αποφυγή», τη «συγχώρεση», τις «πρακτικές οδηγίες» και για το τέλος, το ακανθώδες ερώτημα «η ζωή συνεχίζεται (;)».
Στη ζωή μας, στον κύκλο γνωστών, συγγενών και συναδέλφων πάντα θα βρίσκονται ερωτεύσιμοι άνδρες, αρρενωποί, έξυπνοι, κοινωνικά και οικονομικά αποκατεστημένοι. Στο περιβάλλον μας πάντα θα κυκλοφορούν γυναίκες έξυπνες, πλούσιες, νέες, όμορφες, τρυφερές, υγιείς, πρόθυμες. Πάντα θα υπάρχουν γύρω μας πειρασμοί, ελκυστικές προτάσεις πρόθυμων αρσενικών και θηλυκών, που θα επιχειρήσουν να τονώσουν τον εγωισμό μας, θα εκμαυλίσουν την ηθική μας, θα αποδομήσουν τις αρχές και τις αξίες μας, θα μας συγκλονίσουν ερωτικά. Τουλάχιστον θα το προσπαθήσουν. Στο χέρι του καθένα μας είναι να δώσει τις απαντήσεις του είτε από τη θέση του θύματος, είτε από τη θέση του θύτη, είτε από τη θέση του τρίτου προσώπου.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που αρκετοί οικογενειακοί σύμβουλοι και ψυχοθεραπευτές θεωρούν τη συζυγική πίστη ως μορφή ψυχοθεραπείας, ως μια υψηλή άσκηση αυτοελέγχου, αυτοσεβασμού, αυτοσυγκράτησης, ως μια ένδειξη ότι αιώνες πολιτισμού έχουν αφήσει το στίγμα τους στον αλληλοσεβασμό και στα δημοκρατικά δικαιώματα του άλλου.
Φαίνεται ωστόσο και πάλι ότι στην κόντρα κοινωνίας με τη βιολογία, νικήτρια σε πολλές περιπτώσεις βγαίνει η δεύτερη.
Ο Μηνάς Νιτσόπουλος είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές και διδακτορικές του σπουδές στο Ρουρ Πανεπιστήμιο του Μπόχουμ Γερμανίας με θεματολογία Παιδαγωγικά (Καθ. Rosenthal-Καμαρινέα). Διπλωματούχος Ψυχολόγος του ίδιου Γερμανικού Πανεπιστημίου, Master Κλινικής Ψυχολογίας-Ψυχοθεραπείας. Ειδικός Ψυχοθεραπευτής της ανθρωπιστικής προσέγγισης (Rogers) και της Γνωσιακής-Τροποποίησης Συμπεριφοράς.
«Η τελευταία μπλόφα» των Ελένης Βαρβιτσιώτη - Βικτώριας Δενδρινού (εκδόσεις Παπαδόπουλος)
Το βιβλίο των δημοσιογράφων Ελένης Βαρβιτσιώτη (ανταποκρίτριας της εφημερίδας Καθημερινή και του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι στις Βρυξέλλες) και Βικτώριας Δενδρινού (η οποία εργάζεται για το πρακτορείο Bloomberg επίσης στις Βρυξέλλες) κυκλοφόρησε στα μέσα Ιουνίου και έγινε ανάρπαστο -εξού και η εντός λίγων εβδομάδων ανατύπωση του.
Το βιβλίο βασίζεται σε πάνω από 230 ώρες off the record συνεντεύξεων με 95 πρωταγωνιστές των γεγονότων που σημάδεψαν τη χώρα από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Ιούλιο του 2015:
Από το μοναδικό αυτό υλικό, προκύπτει μια ιστορία ανθρώπων χαρισματικών αλλά και ματαιόδοξων, μια σειρά κακών υπολογισμών και χαμένων στοιχημάτων.
Η συγκλονιστική αφήγηση με επίκεντρο το παρασκήνιο του ζοφερού για την Ελλάδα 2015, τις συγκρούσεις και το περιβόητο Plan B, θα οδηγήσει τον αναγνώστη πίσω από κλειστές πόρτες σε κυβερνητικά κτίρια και οικίες αξιωματούχων, θα τον βάλει σε δωμάτια όπου πολύωρες διαπραγματεύσεις γεμάτες κρυφές προσφορές, μυστικές υποσχέσεις και ωμούς εκβιασμούς κατέληξαν σε δύσκολους συμβιβασμούς.
Το παρασκήνιο του 2015
Στις 10 το βράδυ, και καθώς οι ηγέτες άρχισαν να αποχωρούν από την Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, ο ήδη έξω φρενών Ολάντ πήρε τον Τσίπρα στα γραφεία της Γαλλίας στο κτίριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και τον κάθισε κάτω για μια συζήτηση έξω από τα δόντια. «Αλέξη, ca ne vas pas du tout!». «Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Ήρθες με άδεια χέρια». Έκπληκτος από τη χαλαρή στάση του Έλληνα πρωθυπουργού εκείνη την ημέρα, ενώ η χώρα του βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού δύο μέρες μετά το δημοψήφισμα, ο Γάλλος πρόεδρος αναφώνησε: «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω αν δεν κάνεις ακριβώς αυτά που λέω!».
Οι συγκρούσεις
«Τότε τελειώσαμε. Η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ» είπε η καγκελάριος. Μάζεψε τα χαρτιά της και σηκώθηκε κατευθυνόμενη προς την πόρτα. Ο Ντόναλντ Τουσκ έτρεξε και της έκοψε τον δρόμο. «Λυπάμαι αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει κανείς από αυτό το δωμάτιο» είπε με τη χαρακτηριστική, βαριά πολωνική προφορά του. Σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος και στάθηκε μπροστά στην καγκελάριο, εμποδίζοντάς τη να βγει από το δωμάτιο.
Το Plan B
Καθώς η μυστική ομάδα του Σχεδίου Β΄ προσπαθούσε να χαρτογραφήσει όλες τις νομικές, οικονομικές και τεχνικές λεπτομέρειές του, μια εντελώς ξεχωριστή ομάδα, υπό τη Γενική Γραμματεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δούλευε πάνω σε ένα άλλο κρίσιμο κομμάτι του: την ανθρωπιστική βοήθεια. Μια χρεοκοπία θα οδηγούσε με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια μεγάλο μέρος του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας, ανήμπορο να καλύψει βασικές ανάγκες, όπως τροφή και στέγαση, προκαλώντας μια κρίση που η Ευρώπη δεν θα είχε ξαναδεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ένα βιβλίο που ανακαλεί δύσκολα γεγονότα, αλλά διαβάζεται ως πραγματικό θρίλερ εξουσίας, στο οποίο όλοι, Έλληνες, θεσμοί και ξένοι αξιωματούχοι, συνέβαλαν στο να καταλήξει η Ελλάδα στο κέντρο της «τέλειας καταιγίδας».
«Μεταξύ φίλων» του Άμος Οζ (μετάφραση από τα εβραϊκά Μάγκυ Κοέν, εκδόσεις Καστανιώτη)
Με τούτη τη θαυμάσια συλλογή διηγημάτων -πρώτη φορά στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη- ο μεγάλος -και τόσο αγαπημένος στους Έλληνες αναγνώστες- Ισραηλινός συγγραφέας Άμος Οζ που έφυγε από τη ζωή στην εκπνοή του 2018, επιστρέφει σε τόπο και χρόνο οικείο, εκεί όπου γεννήθηκε το έργο του, στο κιμπούτς, στα τέλη της δεκαετίας του ’50.
Οι οκτώ αλληλένδετες ιστορίες του βιβλίου εκτυλίσσονται στο επινοημένο κιμπούτς Ικάτ και σκιαγραφούν με λεπτεπίλεπτη ακρίβεια χαρακτήρες γυναικών και ανδρών, οι οποίοι δεν παύουν να ονειρεύονται αλλά και να βιώνουν επώδυνα προσωπικά δράματα στη σκιά ενός από τα σημαντικότερα συλλογικά οράματα που γνώρισε ο εικοστός αιώνας. Η νεαρή κόρη ενός ηλικιωμένου πατέρα πηγαίνει να ζήσει με τον συνομήλικο φίλο του· μια γυναίκα γράφει ένα συγκινητικό γράμμα προς την ερωτική της αντίζηλο· ένα αγόρι επισκέπτεται τον άρρωστο με άνοια πατέρα του στο νοσοκομείο· ένας μεσήλικας κηπουρός κουβαλάει στους δικούς του ώμους τη δυστυχία του κόσμου και, μεταξύ όλων αυτών, που είναι απρόθυμοι ή απλώς αδυνατούν να πουν τα όσα πραγματικά θέλουν, υπάρχει και κάποιος που προσπαθεί να τους μάθει μια παράξενη γλώσσα. Καθένα από τα διηγήματα αυτά συνιστά ένα αστραφτερό μαργαριτάρι ανθρωπιάς και καλλιτεχνικής ενσυναίσθησης, και όλα μαζί συνθέτουν το εντυπωσιακό πορτρέτο μιας ιδέας και μιας εποχής.
«Για μένα, τα χρόνια που έζησα στο κιμπούτς ήταν το καλύτερο πανεπιστήμιο πάνω στην ανθρώπινη φύση. Όσα έμαθα εκεί για τον άνθρωπο, νομίζω ότι δεν θα τα είχα μάθει ούτε αν ζούσα για εκατόν πενήντα χρόνια σε μια μεγαλούπολη. Όταν ζεις σε κιμπούτς, ξέρεις όλα τα μυστικά: ποιος κοιμήθηκε με ποια, ποιος ονειρεύεται τι, ποιος φλερτάρει ποια... Βλέπεις τα γονίδια επί το έργον, τη μια γενιά μετά την άλλη. Ασφαλώς, το τίμημα ήταν πως και οι άλλοι γνώριζαν τα πάντα για μένα. Αλλά αυτό δεν με πείραζε. Ήμουν ευτυχής που μάθαινα τα μυστικά του ανθρώπινου είδους». Απόσπασμα από συνέντευξη του Άμος Οζ στο France Culture το 2013.
«Μια παράξενη εξαφάνιση» της Άννα Κάθριν Γκριν (μετάφραση Ανδρέας Αποστολίδης, εκδόσεις Gutenberg)
Από την Άννα Κάθριν Γκριν (1846 - 1935) «μητέρα του αστυνομικού μυθιστορήματος», τη συγγραφέα που «λάτρεψε», όπως γράφει στην αυτοβιογραφία της, η Άγκαθα Κρίστι και θαύμαζε ο Κόναν Ντόιλ, μια ιστορία μυστηρίου, αλλά και έρωτα, αυτοθυσίας, καταπιεσμένων συναισθημάτων και αφόρητων κοινωνικών συμβάσεων. Πρωταγωνιστής το πρότυπο του Ηρακλή Πουαρό και του Σέρλοκ Χολμς, ο ιδιόρρυθμος ντετέκτιβ Γκράις.
Μια όμορφη ράφτρα εξαφανίζεται από την έπαυλη όπου δούλευε. Η οικονόμος του σπιτιού είναι σίγουρη πως πρόκειται για απαγωγή και ζητά τη βοήθεια της αστυνομίας. Αρνείται όμως να δώσει πληροφορίες ακόμα και για την εμφάνιση της κοπέλας. Το νεαρό αφεντικό της αδιαφορεί για το κατώτερο προσωπικό της έπαυλής του. Τριγυρνά όμως σε φτωχικές και κακόφημες συνοικίες αναζητώντας μιαν άλλη κοπέλα. Ποια μυστικά κρύβουν οι δυο τους; Πώς συνδέεται η υπόθεση με την υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης, αλλά και με δύο περιβόητους και επικίνδυνους ληστές;
*Έργο εξωφύλλου: Γιώργος Γούσης.
Η Γκριν είναι η πρώτη γυναίκα που έγραψε αστυνομικά μυστήρια Ο Ουίλκι Κόλινς τη διαφήμιζε παντού, ο Κόναν Ντόιλ τη θαύμαζε τόσο ώστε να αποφασίσει να επισκεφθεί τη συγγραφέα. Τhe Independent
Η Γκριν ήταν εκείνη που άνοιξε το δρόμο για την Άγκαθα Κρίστι. Le Monde
«Οι δαίμονες του πιλοποιού» του Ζορζ Σιμενόν (μετάφραση Αργυρώ Μακαρώφ, εκδόσεις Άγρα)
Ήταν 3 Δεκεμβρίου. Η βροχή δεν είχε σταματήσει στιγμή. Πέρασαν ακριβώς είκοσι μέρες, από τις 13 Νοεμβρίου, τη μέρα του συμβάντος, κι άλλο ένα πελώριο 3 στο ημερολόγιο – τότε δολοφονήθηκε η πρώτη ηλικιωμένη γυναίκα, κοντά στην εκκλησία Σαιν-Σωβέρ, λίγα βήματα πέρα απ’ το κανάλι. [...]
«Με θεωρείτε τρελό, μανιακό, διεστραμμένο (τον είπαν μάλιστα και σεξουαλικά διεστραμμένο ενώ καμία απ’ τις ηλικιωμένες γυναίκες δεν είχε βιαστεί). Κάνετε λάθος. Είμαι ένας άντρας με απόλυτα σώας τας φρένας. Αν οι πράξεις μου δεν σας φαίνονται φυσιολογικές, είναι επειδή δεν γνωρίζετε. Και, δυστυχώς, για τη δική μου προσωπική ασφάλεια, δεν μου επιτρέπεται να σας ενημερώσω. Θα καταλάβετε. Υπάρχουν επτά γυναίκες στον κατάλογο και ο αριθμός δεν καθορίστηκε τυχαία. Δρω πολύ λογικά, γιατί πρέπει. Θα το αντιληφθείτε μετά το θάνατο της έβδομης. Γιατί μετά δεν θα συμβεί τίποτα. Η Λα Ροσσέλ θα ξαναβρεί την ηρεμία της ».
Στην παραθαλάσσια κωμόπολη Λα Ροσσέλ έχουν δολοφονηθεί με στραγγαλισμό έξι γυναίκες. Η πόλη ζει μέσα στον τρόμο. Ο πιλοποιός Λεόν Λαμπέ ζει πάνω από το καπελάδικό του. Είναι ένας ευυπόληπτος πολίτης που δεν δημιουργεί υποψίες. Περνάει ανενόχλητος όλα τα μπλόκα της αστυνομίας.
Συχνάζει στο Καφέ ντε Κολόν κάθε βράδυ, όπου συναντά τον γιατρό, τον γερουσιαστή, τον αστυνομικό επιθεωρητή και άλλους, που παίζουν μπρίτζ. Προκαλεί έναν νεαρό ασκούμενο δημοσιογράφο της τοπικής εφημερίδας, στέλνοντας ανώνυμα σημειώματα όπου αναγγέλλει τους φόνους του. Στραγγαλίζει με μια χορδή βιολοντσέλου, όπου έχει δέσει δύο ξυλαράκια στις άκρες της.
Ο μόνος που έχει καταλάβει ότι ο κύριος Λαμπέ είναι ο δολοφόνος είναι ένας ραφτάκος από την Αρμενία, που κατοικεί απέναντί του. Και παίζουν ένα παιχνίδι γάτας με το ποντίκι.
Ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά μυθιστορήματα του Σιμενόν, με τη βαθιά ανατομία της κοινωνίας της γαλλικής επαρχίας.
Ο Κλοντ Σαμπρόλ έκανε μία από τις ωραιότερες μεταφορές βιβλίου του Σιμενόν στον κινηματογράφο, το 1982, παίζοντας με αναφορές στην Ψυχώ του Χίτσκοκ. Πρωταγωνιστούν ο σπουδαίος ηθοποιός Μισέλ Σερώ, που μεταφέρει όλη την κοινοτοπία, τη ρηχότητα και τη μετριότητα του δολοφόνου, και ο Σαρλ Αζναβούρ, θαυμάσιος στο ρόλο του ράφτη Κασουντάς.
Ο Ζορζ Σιμενόν, Βέλγος γαλλόφωνος συγγραφέας, γεννήθηκε στη Λιέγη το 1903. Αποφάσισε από νωρίς να αφοσιωθεί στη συγγραφή. Στα δεκαέξι του χρόνια έγινε δημοσιογράφος στη La Gazette de Liege. Το πρώτο μυθιστόρημά του, που το υπέγραψε με το ψευδώνυμο Georges Sim, εκδόθηκε το 1921: Au pont des Arches, petite histoire liegeoise. Το 1922 εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του, τη ζωγράφο Ρεζ ιν Ρανσόν, στο Παρίσι, όπου έγραψε ιστορίες και μυθιστορήματα σε σειρές, κάθε λογοτεχνικού είδους. Μεταξύ του 1923 και του 1933 δημοσιεύτηκαν σχεδόν διακόσια μυθιστορήματά του, πάνω από χίλιες ιστορίες και απειράριθμα άρθρα του. Το 1929 ο Σιμενόν σχεδιάζει τον πρώτο Μαιγκρέ : Πιέτρ ο Λετονός. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις εκδόσεις Fayard το 1931 και ο επιθεωρητής Μαιγκρέ έγινε σύντομα εξαιρετικά δημοφιλής.
Ο Σιμενόν έγραψε συνολικά εβδομηνταδύο περιπέτειες με τον Μαιγκρέ (καθώς και πολλές συλλογές διηγημάτων – μέχρι τον τελευταίο Μαιγκρέ το 1972, Ο Μαιγκρέ και ο κύριος Σαρλ). Λίγο αργότερα, ο Σιμενόν άρχισε να γράφει αυτά που ονόμαζε « μυθιστορήματα-μυθιστορήματα » η « σκληρά μυθιστορήματα »: πάνω από εκατόν δέκα τίτλους, από το Ξενοδοχείο της Αλσατίας (1931) μέχρι τους Αθώους (1972), με πιο γνωστά τα έργα Το σπίτι στο κανάλι (1933), Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν (1938 – Άγρα, 2004), Ο δήμαρχος της Φυρν (1939), Οι άγνωστοι μέσα στο σπίτι (1940 – Άγρα, 2011), Τρία δωμάτια στο Μανχάτταν (1946 – Άγρα, 2007), Γράμμα στον δικαστή μου (1947), Το χιόνι ήταν βρόμικο (1948 – Άγρα, 2011), Ο ανθρωπάκος από το Αρχαγγέλσκ (1956 – Άγρα, 2009), Η φυγή του κυρίου Μοντ (1945 – Άγρα, 2012), Ο θάνατος της Μπελλ (1952 – Άγρα, 2012), Ο Γάτος (1967 – Άγρα, 2010), Σεληνιασμός (1933 – Άγρα, 2013), Στριπτήζ (1958 – Άγρα, 2015), Ο άνθρωπος από το Λονδίνο (1933 – Άγρα, 2014), Μπέττυ (1961 – Άγρα, 2016) κ.α. Παράλληλα με αυτή την εντατική λογοτεχνική δραστηριότητα, ταξιδεύει συνεχώς· εγκαταλείπει το Παρίσι και εγκαθίσταται στη Σαρέντ και κατόπιν, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, στη Βαντέ. Το 1945 αφήνει την Ευρώπη για την Αμερική, όπου θα διαμείνει δέκα χρόνια. Επιστρέφει έπειτα στη Γαλλία και εγκαθίσταται οριστικά στην Ελβετία. Από το 1972 αποφασίζει να σταματήσει το γράψιμο. Με τη χρήση ενός μαγνητοφώνου αφοσιώθηκε έκτοτε στις εικοσιδύο Υπαγορεύσεις του και κατόπιν συνέταξε τα ογκώδη απομνημονεύματά του Memoires intimes (1981). Πέθανε στη Λωζάννη το 1989. Πολλά μυθιστορήματά του έχουν διασκευαστεί για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.