Κλασικοί συγγραφείς, βραβεία Νόμπελ και όχι μόνο, σταρ της αστυνομικής λογοτεχνίας και του ψυχολογικού θρίλερ, αλλά και υποσχόμενες νέες αφίξεις.
Η HuffPost προτείνει δεκαπέντε βιβλία για τον Δεκέμβριο. «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ», το πιο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς για πρώτη φορά σε πλήρη μορφή στα ελληνικά, «Τα βιβλία του Ιακώβ» με την υπογραφή της Όλγκα Τοκάρτσουκ , «Αναμνήσεις ενός κοριτσιού» της Ανί Ερνό, «Ασυμβίβαστοι» του Μάριο Ντεζιάτι (Βραβείο Premio Strega 2022), «Εννέα ιστορίες» από τον συγγραφέα του «Φύλακα της Σίκαλης» Τζ. Ντ Σάλιντζερ, Κλερ Μάκιντος, Νίκος Βατόπουλος και Νίκος Α. Μάντης, αλλά και ο απολαυστικός εναλλακτικός ταξιδιωτικός οδηγός του Γκαστόν Ντορέν «60 γλώσσες, Ένα ταξίδι στην Ευρώπη».
«Τα βιβλία του Ιακώβ» της Όλγκα Τοκάρτσουκ (εκδόσεις Καστανιώτη, μετάφραση Αλεξάνδρα Δ. Ιωαννίδου)
1752. Η καστελάνα Καταζίνα Κοσακόφσκα και η συνοδός της, η ποιήτρια Ελζμπιέτα Ντρουζμπάτσκα, φτάνουν στο Ροχάτιν του Ποντόλ. Ένας από τους καλεσμένους στο δείπνο υποδοχής τους είναι ο ιερέας Μπενέντικτ Χμιελόφσκι. Αυτός και η ποιήτρια, άνθρωποι που αγαπούν τα βιβλία, βρίσκουν μια κοινή γλώσσα και ξεκινούν μια συζήτηση την οποία θα συνεχίσουν αργότερα στις επιστολές τους. Λίγο μετά εμφανίζεται εκεί ένας όμορφος και χαρισματικός Εβραίος, ο Ιακώβ Λεϊμπόβιτς Φρανκ. Ο μυστηριώδης νεοφερμένος από τη Σμύρνη αρχίζει να διαδίδει ιδέες που γρήγορα διχάζουν την εβραϊκή κοινότητα. Για τους μεν ένας αιρετικός, για τους δε ένας σωτήρας, που δεν αργεί να συγκεντρώσει έναν κύκλο αφοσιωμένων μαθητών. Το θέμα είναι ότι η αναταραχή που προκαλεί θα μπορούσε να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων.
Η βραβευμένη με Νόμπελ Όλγκα Τοκάρτσουκ αντλεί από την παράδοση του ιστορικού μυθιστορήματος και συγχρόνως το διευρύνει, υφαίνοντας την εικόνα της παλιάς Πολωνίας, πριν από τους διαμελισμούς της, όπου συνυπήρχαν διαφορετικές θρησκείες. Απλωμένα σε οκτακόσιες και πλέον σελίδες, τα Βιβλία του Ιακώβ σαγηνεύουν με την πολλαπλότητα των επιπέδων και των δυνητικών ερμηνειών τους. Στα μέσα του 18ου αιώνα, στον αιώνα του Διαφωτισμού, η σπουδαία συγγραφέας αντικαθρεφτίζει τη σημερινή μορφή ενός μεγάλου τμήματος της Ευρώπης.
«Αναμνήσεις ενός κοριτσιού» της Ανί Ερνό (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Ρίτα Κολαΐτη)
«Υπάρχουν άνθρωποι που κατακλύζονται από την πραγματικότητα των άλλων, απ’ τον τρόπο με τον οποίον μιλούν, σταυρώνουν τα πόδια, ανάβουν τσιγάρο. Βαλτώνουν μες στην παρουσία των άλλων. Μια μέρα ή, μάλλον, μια νύχτα, παρασύρονται απ’ τον πόθο και τη βούληση ενός και μόνο Άλλου. Οτιδήποτε σκέφτονταν για τον εαυτό τους εξαφανίζεται. Διαλύονται και κοιτάζουν το είδωλο τους να ενεργεί, να υπακούει, παρασυρμένο απ’ τον άγνωστο ρου των γεγονότων. Ακολουθούν τη βούληση του Άλλου, που βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά. Ποτέ δεν την προφταίνουν. Δεν υπάρχει μήτε υποταγή μήτε συναίνεση, μόνο η κατάπληξη απ’ το πραγματικό. Το μόνο που μπορείς να πεις μέσα σου είναι ‘δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό’ ή ‘κι όμως σε μένα συμβαίνει’, παρεκτός κι αν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν υπάρχει πια το εμένα ή δεν είναι πια το ίδιο. Ό,τι απομένει είναι ο Άλλος, κυρίαρχος της κατάστασης, των χειρονομιών, της στιγμής που ακολουθεί, την οποία μόνο εκείνος γνωρίζει. Ύστερα ο Άλλος φεύγει, έχεις πάψει να τους αρέσεις, δεν σε βρίσκει πια ενδιαφέρουσα».
Η Ανί Ερνό (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2022) διερωτάται για το κορίτσι που ήταν κάποτε, το καλοκαίρι του 1958, μέσα από την πρώτη νύχτα της με έναν άνδρα. «To Mémoire de fille» κυκλοφόρησε το 2016.
«Ασυμβίβαστοι» του Μάριο Ντεζιάτι (εκδόσεις Κλειδάριθμος, μετάφραση Δήμητρα Δότση)
Με γλώσσα λυρική και τρυφερή, ο 45χρονος συγγραφέας, τολμά να καταδυθεί στον ερωτικό κόσμο και στις ιδιαιτερότητες μιας ρευστής, ξεριζωμένης, ασυμβίβαστης γενιάς: της δικής του. Της γενιάς των Millennials, των σημερινών σαραντάρηδων, που απελευθερώθηκαν και δεν φοβήθηκαν να αναζητήσουν τη θέση τους στον κόσμο μακριά από τον τόπο τους, και που ένιωσαν πραγματικά πολίτες της Ευρώπης. Ένα μυθιστόρημα για το αίσθημα του ανήκειν, την αυτοεκτίμηση, τις ακλόνητες φιλίες και τις άπειρες μορφές που μπορεί να λάβει η ερωτική επιθυμία όταν αφήνεται να εκδηλωθεί.
Το βιβλίο -που θεωρείται το καλύτερο του συγγραφέα- τιμήθηκε το 2022 με το σπουδαιότερο λογοτεχνικό βραβείο της πατρίδας του Ιταλίας, το Premio Strega. Ο συγγραφέας μεγάλωσε στη Μαρτίνα Φράνκα, μια μικρή πόλη της Νότιας Ιταλίας. Απόφοιτος της Νομικής, εργάστηκε ως δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης στο περιοδικό Nuovi Argomenti και στη συνέχεια ως επιμελητής εκδόσεων και διευθυντής σε εκδοτικό οίκο. Έχει γράψει έντεκα μυθιστορήματα, για τα οποία έχει τιμηθεί με βραβεία, δύο ποιητικές συλλογές και έχει επιμεληθεί πλήθος βιβλίων. Σήμερα ζει μεταξύ Ρώμης και Βερολίνου.
«Ντέιβιντ Κόπερφιλντ» του Κάρολου Ντίκενς (εκδόσεις Κέδρος, μετάφραση Άρης Σφακιανάκης, Ηρώ Σκάρου)
«Θα είμαι τελικά εγώ ο ήρωας στο βιβλίο της ζωής μου ή μήπως θα πάρει αυτή τη θέση κάποιος άλλος;». Το πιο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς, το αγαπημένο του παιδί, όπως το αποκαλούσε, εκδίδεται για πρώτη φορά σε πλήρη μορφή στα ελληνικά.
Με χιούμορ αλλά και βαθιά αίσθηση του τραγικού, ο Ντίκενς αφηγείται την ιστορία του Ντέιβιντ Κόπερφιλντ, από τα στερημένα παιδικά του χρόνια έως τους πρώτους έρωτες, και από τον καθημερινό αγώνα για τα προς το ζην έως τις δυσκολίες ενός γάμου. Ο ήρωας αντιμετωπίζει με σθένος κάθε εμπόδιο, και από βοηθός σε δικηγορικό γραφείο και ανταποκριτής εφημερίδων εξελίσσεται σε διάσημο συγγραφέα.
Με κεντρικό θέμα τη μνήμη και την ταυτότητα, το σπουδαίο αυτό μυθιστόρημα ενηλικίωσης και συγγραφικής ωριμότητας είναι μία εντυπωσιακή τοιχογραφία της ζωής στην Αγγλία τη βικτοριανή εποχή.
«Εννέα ιστορίες» του Τζ. Ντ Σάλιντζερ (εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης)
Εννέα ιστορίες που άρχισαν να γράφονται το 1948 και εκδόθηκαν το 1953, με πρώτη ανάμεσά τους, το διήγημα «Ιδανική μέρα για μπανανόψαρα», που πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Νew Υorker τον Ιανουάριο του 1948, τρία χρόνια πριν από την έκδοση του «Φύλακα στη σίκαλη» (νέα έκδοση σε μετάφραση Αθηνάς Δημητριάδη, εκδ. Πατάκη, 2020), που έμελλε να τον καθιερώσει. Εννέα ιστορίες για τη ζωή της αποπροσανατολισμένης αμερικανικής κοινωνίας λίγα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, με ήρωες εν τέλει τραγικούς, ακόμη και μες στην ανοησία τους.
Ο J. D. Salinger (1919-2010) γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Κέρδισε τη συγγραφική του φήμη με την έκδοση ενός και μόνο μυθιστορήματος, του «The Catcher in the Rye» («Ο φύλακας στη σίκαλη», 1951), του οποίου ο κεντρικός ήρωας, Κόλντεν Χόλφιλντ, συνόψιζε τη βίαιη έκφραση του άγχους της νέας γενιάς της εποχής. Η αίσθηση που προκάλεσε το βιβλίο και η ταύτισή του με τη γενιά των μπίτνικ, ανάγκασε τον Σάλιντζερ να εγκαταλείψει τη Ν. Υόρκη για ένα σπίτι στους μακρινούς λόφους του Cornish, New Hampshire. Προηγουμένως, είχε προλάβει να δημοσιεύσει και ορισμένα διηγήματά του. Από 35, περίπου, διηγήματά του που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα περιοδικά, επέτρεψε να εκδοθούν όσα, κατά τη γνώμη του, μπορούσαν να αντέξουν στο χρόνο, στον τόμο «Nine Stories» («Εννέα ιστορίες», 1953). Πέθανε τον Ιανουάριο του 2010 στο σπίτι του, στο Νιού Χαμσάιρ, από φυσικά αίτια.
«Κιθαιρώνας» του Νίκου Α. Μάντη (εκδόσεις Καστανιώτη)
Οι γυναίκες των Θηβών εξαφανίζονται η μία μετά την άλλη, χτυπημένες από μια καινούργια ασθένεια που ονομάζεται «μαιναδισμός». Η φήμη θέλει έναν νέο θεό, το Διόνυσο, να βρίσκεται στη Θήβα, και κανείς δεν είναι ασφαλής. Πάνω απ’ όλους ανησυχεί ο βασιλιάς Πενθέας, ξάδελφος του Διόνυσου και υπέρμαχος του νόμου και της τάξης. Όταν η Ιόλη, μια νεαρή πρώην δούλη παντρεμένη με το στρατιώτη Μένιππο, αισθάνεται τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας, αρχίζει να φοβάται το θηρίο που ελλοχεύει μέσα της. Αργά ή γρήγορα θα κληθεί να αφήσει πίσω το σπίτι και την πόλη της, για χάρη μιας ξέφρενης πορείας στα δάση του Κιθαιρώνα. Η επιλογή της θα αλλάξει για πάντα τη ζωή της, μαζί με όλο τον κόσμο που την περιβάλλει.
Μια επαναπροσέγγιση του μύθου των Βακχών, όπου η μυθολογία, ο θρύλος και η Ιστορία συναντούν τη λογοτεχνία του φανταστικού, τον ακραίο ερωτισμό και τον σωματικό τρόμο. Ένα ψυχαναλυτικό παραμύθι, όπου ο φεμινισμός μπερδεύεται με τις αρχέγονες λατρείες, μέσα απ’ τα μάτια γυναικών που γίνονται ταυτόχρονα ηρωίδες, θεές και τέρατα. Ένα ταξίδι στα βάθη του παρελθόντος και του εαυτού μας.
Ο Νίκος Α. Μάντης έχει τιμηθεί με το βραβείο μυθιστορήματος της Ακαδημίας Αθηνών (Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη) για το βιβλίο του Οι τυφλοί, έχει αποσπάσει δύο φορές το βραβείο μυθιστορήματος του ηλεκτρονικού περιοδικού Ο Αναγνώστης, για τα βιβλία Οι τυφλοί και Άγρια Ακρόπολη, και έχει διακριθεί με το The Athens Prize for Literature του περιοδικού (δε)κατα για το μυθιστόρημα Πέτρα Ψαλίδι Χαρτί. Έχει επίσης ασχοληθεί με την ποίηση και τη μετάφραση.
«Ένα παιδί μεγαλώνει στην Αθήνα 1934 - 1944» του Νίκου Βατόπουλου (εκδόσεις Μεταίχμιο)
«Ένα ημερολόγιο που γράφεται για να διαβαστεί εκ των υστέρων και σε απροσδιόριστο χρόνο από τρίτους ενέχει και ένα στοιχείο επιτηδευμένης αφήγησης και αυτοπροστασίας. Ωστόσο, οι σελίδες ημερολογίου ενός παιδιού και μετέπειτα εφήβου διασώζουν εν πολλοίς έναν στοιχειώδη αυθορμητισμό και μια ορισμένη αφέλεια. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία δίνουν και τον προσωπικό τόνο σε ένα κείμενο που, 80 χρόνια μετά, προκαλεί ένα ύστερο βλέμμα και οδηγεί σε μία άλλου τύπου ακτινογραφία της εποχής. Το πρωτογενές βλέμμα ενός εφήβου, καθώς συμπίπτει με μια ταραγμένη και σκοτεινή περίοδο της Ιστορίας μας, διαβάζεται ποικιλοτρόπως. Μαζί με τον πατέρα μου, χιλιάδες άλλα παιδιά και έφηβοι στην Ελλάδα βίωσαν παρόμοιες καταστάσεις λίγο πριν και λίγο μετά το 1940. Είναι μια παρακαταθήκη που αφορά κατά μία έννοια τους πάντες…»
Με αφετηρία το ημερολόγιο που κρατούσε ο πατέρας του στα χρόνια του ’30 και ως το 1944, ο Νίκος Βατόπουλος ξετυλίγει μια διπλή αφήγηση μέσα στον χρόνο και με φόντο την Αθήνα της Κατοχής αλλά και το τοπίο της παιδικής και εφηβικής ηλικίας εκείνα τα χρόνια. Μαζί με την καθημερινότητα, έρχονται στο φως διαδρομές μέσα στην Αθήνα, τα σχολικά χρόνια στη Λεόντειο Πατησίων, ο συνοικιακός αθλητισμός γύρω από το «Σπόρτιγκ», τα μπάνια στο Φάληρο, τα ταξίδια με καΐκι ως το Άστρος, η εξερεύνηση του παραμυθένιου τοπίου στις όχθες του Κηφισού. Όλα αυτά συνθέτουν μια διαφορετική εμπειρία της αστικής διαβίωσης και δίνουν τροφή για σκέψη για τις ανάγκες της απλής ζωής, για το δικαίωμα στην ευτυχία, για τη σταδιακή ενηλικίωση μέσα από τα σκοτεινά χρόνια της Κατοχής. Με την Αθήνα πρωταγωνίστρια, το ημερολόγιο αυτό είναι ένα από τα σπάνια γραπτά τεκμήρια γραμμένα από παιδί ή έφηβο στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’40.
«Τα εκατό χρόνια της Λέννι και της Μάργκο» της Μαριάν Κρόνιν (εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Νίνα Μπούρη)
Η Λέννι, στα δεκαεφτά της μόλις χρόνια, έχει συνειδητοποιήσει πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος -ζει στην πτέρυγα για τους ασθενείς με ανίατα νοσήματα με μοναδικό φίλο τον εφημέριο του νοσοκομείου. Διψώντας για εμπειρίες στο μικρό διάστημα που της απομένει να ζήσει, η Λέννι γράφεται σ’ ένα μάθημα εικαστικών. Γνωρίζει εκεί την ογδοντατριάχρονη Μάργκο, που έχει καρδιά επαναστάτριας. Γίνονται αμέσως φίλες και διαπιστώνουν ότι και οι δύο μαζί έχουν ζήσει εκατό χρόνια, τόσο είναι το άθροισμα των ηλικιών τους. Για να γιορτάσουν τον συναρπαστικό αυτόν αιώνα, τα εκατό κοινά τους χρόνια, αρχίζουν να ζωγραφίζουν τις εκπληκτικές ιστορίες τους: για τα νιάτα και τα γηρατειά, τον έρωτα και την οικογένεια, για το πώς είναι να δίνεις χαρά και να δέχεσαι καλοσύνη, για το πώς είναι να χάνεις και να βρίσκεις τους ανθρώπους. Όσο βαθαίνει αυτή η τελευταία φιλία για τη Μάργκο και τη Λέννι, ένα πράγμα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο: η ζωή θα προχωρά ακόμη και όταν οι δυο τους δε θα είναι πια «εδώ».
«Ένα πολύχρωμο και ευφρόσυνο πορτρέτο του τέλους των πραγμάτων». Kirkus
Η Μαριάν Κρόνιν γεννήθηκε το 1990 στην κομητεία του Γουόρικσερ. Σπούδασε αγγλική φιλολογία και δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ και στη συνέχεια απέκτησε διδακτορικό στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ. Ζει στην περιοχή των Δυτικών Μίντλαντς. Τα εκατό χρόνια της Λέννι και της Μάργκο είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Κυκλοφόρησε στην Αγγλία το 2020 και μεταφράζεται σε περισσότερες από είκοσι πέντε γλώσσες, ενώ ετοιμάζεται η κινηματογραφική του μεταφορά από τη Sony Pictures.
«Πρέπει να σε προδώσω»» της Ρούτα Σέπετις (εκδόσεις Διόπτρα, μετάφραση Μιχάλης Μακρόπουλος)
Ο δεκαεπτάχρονος Κρίστιαν Φλορέσκου ακούει ροκ, διαβάζει ποίηση και ονειρεύεται. Η σκέψη όμως είναι θανάσιμο έγκλημα στη Ρουμανία και πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του. Όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης, πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος και πιστός στα ιδεώδη ενός μονάρχη. Την εποχή που επικρατεί η απομόνωση, η Σεκουριτάτε προσεγγίζει τον Κρίστιαν ώστε να γίνει πληροφοριοδότης. Είναι ευφυής, γνωρίζει αγγλικά και έχει πρόσβαση στην οικία του Αμερικανού διπλωμάτη. Οι ενοχές σκαρφαλώνουν μέχρι τον λαιμό του. Ο πράκτορας έχει έναν φάκελο και τον εκβιάζει. Το αγόρι αναγκάζεται να στρατολογηθεί. Ποιος με κατέδωσε;
Πηγαίνει ενάντια στις πεποιθήσεις του και στις διδαχές του παππού του. Δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν, ούτε καν την αγαπημένη του Λιλιάνα.
Στο σπίτι μιλούν ψιθυριστά. Παντού υπάρχουν «κοριοί» κρυμμένοι σε τοίχους, τηλέφωνα, φωτιστικά. Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι μια μορφή τρόμου. Φυτεύουν αμφιβολίες και σκορπούν τον φόβο. Ποιος με παρακολουθούσε;
Ο χειμώνας τελειώνει όμως και στους δρόμους της χώρας ψιθυρίζονται λόγια ελευθερίας. Και ο Κρίστιαν δεν μπορεί να τους απογοητεύσει, ακόμα κι αν οι πυροβολισμοί στο βάθος πλησιάζουν.
Ένα οργουελικό θρίλερ, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα της Ρουμανικής Επανάστασης του 1989, για μια γωνιά της ιστορίας που το όρισαν η σιωπή, ο πόνος, μα και η απαρασάλευτη πίστη στο ανθρώπινο πνεύμα.
Συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων που έχουν εκδοθεί σε περισσότερες από εξήντα χώρες και σαράντα γλώσσες, η Ρούτα Σέπετις θεωρείται μυθιστοριογράφος «crossover», καθώς τα βιβλία της διαβάζονται τόσο από εφήβους όσο και από ενηλίκους σε όλο τον κόσμο. Τα μυθιστορήματά της Between Shades of Grey, Out of the Easy και Salt to the Sea έχουν κερδίσει ή έχουν προκριθεί για περισσότερα από σαράντα βραβεία βιβλίου και περιλαμβάνονται σε περισσότερες από εξήντα λίστες κρατικών βραβείων. Το Between Shades of Grey διασκευάστηκε στην ταινία Ashes in the Snow και άλλα μυθιστορήματά της βρίσκονται επί του παρόντος σε εξέλιξη για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Βραβευμένη με το Carnegie Μedal, έχει κάνει ομιλίες στο ΝΑΤΟ, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών και σε πρεσβείες σε όλο τον κόσμο. Έχει λιθουανική καταγωγή, αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μίσιγκαν και ζει στο Νάσβιλ του Τενεσί.
«Το τελευταίο πάρτι» της Κλερ Μάκιντος (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Μαρία-Νεφέλη Ταμία)
Παραμονή Πρωτοχρονιάς και το σπίτι του Ρις Λόιντ είναι γεμάτο κόσμο. Το θέρετρό του στη λίμνη Μίρορ γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και ο ίδιος κάλεσε τους κατοίκους του διπλανού χωριού να πιουν σαμπάνια με τους νέους πλούσιους γείτονές τους. Ως τα μεσάνυχτα όμως, ο Ρις θα επιπλέει νεκρός στα παγωμένα νερά της λίμνης.
Την Πρωτοχρονιά, η Φιόν Μόργκαν έρχεται αντιμέτωπη με ένα ολόκληρο χωριό υπόπτων. Η μικρή κοινότητα στα σύνορα Αγγλίας - Ουαλίας είναι το σπίτι της, επομένως όλοι οι ύποπτοι είναι οι γείτονες, οι φίλοι και η οικογένειά της και η Φιόν πρέπει να προστατέψει τα δικά της μυστικά. Κάθε λεπτό και ένα νέο ψέμα. Σύντομα το ερώτημα δεν είναι ποιος θα ήθελε νεκρό τον Ρις (πολλοί θα ήθελαν να τον δουν νεκρό), αλλά ποιος τελικά τον σκότωσε. Σε ένα χωριό με τόσα μυστικά, μια δολοφονία είναι μόνο η αρχή.
To νέο μυθιστόρημα της σταρ του ψυχολογικού θρίλερ, τα μυθιστορήματα της οποίας έχουν μεταφραστεί σε 35 γλώσσες, είναι το πρώτο μιας καινούργιας σειράς με ηρωίδα την αστυνόμο Ffion Morgan.
«Ιστορίες από έναν τόπο κι έναν χρόνο μαγικό» του Λευκάδιου Χερν (εκδόσεις Αιώρα, μετάφραση Θεοδώρα Πασαχίδου, Άρης Λασκαράτος)
Ο Λευκάδιος Χερν μέσα από πέντε ιστορίες -οι τρεις ιαπωνικές: Μια γυναικεία φιγούρα, ζωγραφισμένη σε ένα χάρτινο παραβάν, που ζωνταντεύει χάρη στον δίχως όρια έρωτα. Ένας τυφλός βάρδος που ταξιδεύει σε έναν υπερβατικό κόσμο για να αφηγηθεί την επική μάχη ανάμεσα σε δύο φατρίες· για ποιον άραγε; Ο μικρός ψαράς Ουρασίμα Τάρο που βρίσκει την ευτυχία δίπλα στην όμορφη κόρη του Θεού-Δράκου της Θάλασσας, αλλά αθετεί την υπόσχεση που της έδωσε. Και μαζί, προσωπικά αλληγορικά κείμενα που ανοίγουν μικρά παράθυρα στον ψυχισμό του συγγραφέα, στην ευαισθησία και στο ταλέντο του να μετεωρίζεται ανάμεσα στη σκληρή πραγματικότητα και στην αχαλίνωτη φαντασία.
Ο Λευκάδιος Χερν ήταν ένα «περιπλανώμενο φάντασμα», σύμφωνα με έναν βιογράφο του. Ο Ελληνοϊρλανδός, και πολιτογραφημένος Ιάπωνας, συγγραφέας περπάτησε σε όλου του κόσμου τα μονοπάτια, έζησε σαν Οδυσσέας και αφηγήθηκε σαν Όμηρος.
«Η ζωή του Λευκάδιου Χερν είναι η ιστορία ενός πραγματικά χαρισματικού ανθρώπου που αναμετρήθηκε με πολλές ατυχίες της μοίρας: χωρίς γονείς, χωρίς πατρίδα, χωρίς αξιόλογη εκπαίδευση, μισότυφλος, πάμφτωχος σε πολλές περιόδους της ζωής του, ταλαιπωρημένος προσωπικά και επαγγελματικά, πάλεψε σε δύο ηπείρους, μέχρι που κατάφερε να βρει και να φτιάξει τον ιδανικό του τόπο σε μια τρίτη ήπειρο. Άνθρωπος ευαίσθητος, αντισυμβατικός, πολυσυλλεκτικός, μάλλον μοναχικός, αυθεντικός, δεν επαναπαύθηκε ποτέ, αλλά ούτε και η ζωή τού το επέτρεψε».
«Κυνήγι μαγισσών» της Στέσι Χαλς (εκδόσεις Κλειδάριθμος, μετάφραση Χριστίνα Σωτηροπούλου)
Η Φλίτγουντ Σάτλγουορθ είναι δεκαεφτά ετών και έχει ήδη χάσει τρία µωρά. Είναι έγκυος για τέταρτη φορά, όταν τυχαία βρίσκει ένα γράµµα του γιατρού της και µαθαίνει ότι δε θα µπορέσει να επιβιώσει από µία ακόµη εγκυµοσύνη. Συντετριµµένη, συναντά στον δρόµο της τη νεαρή µαία Άλις Γκρέι, που της υπόσχεται ότι θα τη βοηθήσει να φέρει στον κόσµο ένα υγιές µωρό. Όταν όµως η Άλις παρασύρεται στη δίνη του κυνηγιού µαγισσών που εκτυλίσσεται στα βορειοδυτικά της χώρας, η Φλίτγουντ ρισκάρει τα πάντα για να τη σώσει. Καθώς η δίκη των διαβόητων µαγισσών του Πεντλ πλησιάζει και η κοιλιά της Φλίτγουντ µεγαλώνει, τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και η ζωή και των δυο βρίσκεται σε κίνδυνο.
Λογοτεχνικό ντεμπούτο της 33χρονης σήμερα, Στέισι Χαλς, η οποία μετά από σπουδές δημοσιογραφίας και αρθρογραφία σε στήλες βιβλίων (Guardian, Stylist, Psychologies, The Independent, The Sun και Fabulous), στράφηκε στη συγγραφή. Μετά το «Κυνήγι Μαγισσών» (2019), μια ιστορία που εκτυλίσσεται τον 17ο αιώνα και εστιάζει στη γυναικεία φιλία σε καιρούς διώξεων -που ο The Observer χαρακτήρισε «συναρπαστικό»- έγραψε ακόμη δύο βιβλία.
«Η μοναδική, Μαρία Καζαρές» της Ανν Πλανταζενέ (εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Γιάννης Στρίγκος)
«Τη διακατέχει το δαιµόνιο της ζωής» έλεγε για εκείνη ο Αλµπέρ Καµύ, µε τον οποίο έζησε έναν έρωτα δεκαέξι ολόκληρα χρόνια. Εκείνη είναι η Μαρία Καζαρές, τρώει σαν λύκος, γελάει εκκωφαντικά, διαθέτει φλογερό αισθησιασµό, κοιµάται βαριά, έχει γεννηθεί και µεγαλώσει στη Γαλικία και το 1936 έρχεται ως πρόσφυγας στο Παρίσι, µαζί µε τη µητέρα της, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Πολύ γρήγορα βάζει στόχο να µάθει την ανελέητη γαλλική γλώσσα και να γίνει ηθοποιός. Τίποτα δεν τη σταµατά, ούτε η αποτυχία της στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραµατικής σχολής ούτε οι κώδικες της παρισινής κοινωνίας. Πολύ σύντοµα το ταλέντο της θα λάµψει στον κινηµατογράφο, στα Παιδιά του Παραδείσου του Μαρσέλ Καρνέ, στις Κυρίες του δάσους της Βουλόνης του Ροµπέρ Μπρεσσόν και στον Ορφέα του Ζαν Κοκτό. Αλλά πολύ περισσότερο στο θέατρο, µε τον Ζαν Βιλάρ ως σκηνοθέτη, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν.
Η συγγραφέας και μεταφράστρια Ανν Πλανταζενέ µάς αφηγείται την περιπέτεια µιας σπουδαίας γυναίκας και µιας µεγάλης καλλιτέχνιδας, τις µάχες της, τη δόξα, την τραγωδία. Έχει γράψει πάνω από δέκα βιβλία, ανάµεσα στα οποία το Τρεις ηµέρες στο Οράν και το Μέριλυν Μονρό (βιογραφία).
«Μένγκελε. Το αληθινό πρόσωπο του «αγγέλου του θανάτου» (εκδόσεις Gutenberg, μετάφραση Θεοδώρα Δαρβίρη)
Η ιστορία του πιο διαβόητου εγκληματία πολέμου όλων των εποχών γραμμένη από τον άνθρωπο που τον ανακάλυψε νεκρό, 40 χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Γιατί αποκαλούσαν τον Γιόζεφ Μένγκελε «άγγελο του θανάτου»; Τι πειράματα έκανε στο Άουσβιτς; Πώς έφτασε το όνομά του να συμβολίζει το Ολοκαύτωμα; Πώς κατάφερε να ξεφύγει από τη δικαιοσύνη;
Ο Ντέιβιντ Μάργουελ ως επικεφαλής ερευνητής του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ συνέβαλε προσωπικά και καταλυτικά στην προσπάθεια εντοπισμού του Μένγκελε. Μελέτησε όλους τους σχετικούς φακέλους των αμερικανικών, ισραηλινών και γερμανικών μυστικών υπηρεσιών· πήρε συνεντεύξεις από τα θύματά του· μίλησε με την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους του ∙ επιθεώρησε τους τόπους των εγκλημάτων του· διάβασε την προσωπική του αλληλογραφία· στο τέλος, ήταν και ο πρώτος που κράτησε και τα οστά του στα χέρια του.
Βασιζόμενος σε νέα άγνωστα στοιχεία που ήρθαν στο φως κατά τη διάρκεια της έρευνάς του, παρουσιάζει αναλυτικά, την πορεία, τις λαμπρές σπουδές, τα φρικτά πειράματα και γενικότερα τη δράση του «άγγελου του θανάτου» και διηγείται τις προσπάθειες που έγιναν για τον εντοπισμό του που κατέληξαν, το 1985, σε ένα νεκροταφείο στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Με τρόπο που θυμίζει αστυνομικό μυθιστόρημα περιγράφει επίσης τη σχολαστική ιατροδικαστική έρευνα που παρήγαγε συντριπτικά στοιχεία ότι ο νεκρός ήταν πράγματι ο Μένγκελε.
«60 γλώσσες, Ένα ταξίδι στην Ευρώπη» του Γκαστόν Ντορέν (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Γιώργος Μαραγκός)
Γιατί τα φινλανδικά είναι η ευκολότερη γλώσσα της Ευρώπης; Ποιος είναι ο πρόγονος των περισσότερων ευρωπαϊκών γλωσσών; Γιατί οι Ισπανοί φλυαρούν με τρελό ρυθμό, σαν να ακούγεται πολυβόλο; Μοιάζουν τα αγγλικά με τα κινεζικά; Ποιες ευρωπαϊκές γλώσσες κινδυνεύουν να εξαφανιστούν;
Ο γλωσσολόγος και δημοσιογράφος Γκαστόν Ντορέν, συγγραφέας του βιβλίου «Βαβέλ: Ο γύρος του κόσμου σε 20 γλώσσες» -ο οποίος μιλάει ολλανδικά, λιμβουργιανά, αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ισπανικά, ενώ μπορεί και διαβάζει εννέα ακόμα γλώσσες- παραδίδει έναν εναλλακτικό ταξιδιωτικό οδηγό μέσα από τις γλώσσες και τις διαλέκτους της Ευρώπης, εκκινώντας στην Εισαγωγή με μία εύστοχη παρατήρηση: «Η στάση των αγγλόφωνων προς τις ξένες γλώσσες μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: ας τις λεηλατήσουμε, αλλά όχι και να τις μάθουμε».
Στην απολαυστική αυτή περιήγηση, που κατ’ αρχάς παραθέτει τις γλωσσικές συγγένειες, ο συγγραφέας αναφέρεται μεταξύ άλλων τόσο στις «αιματηρές μάχες για τα ελληνικά», όσο και στα «γλωσσικά ορφανά των Βαλκανίων».
Στην ενότητα για τα Ελληνικά, που έχει τίτλο «Εξαγωγές / Εισαγωγές», πέρα από την αυτονόητη διαπίστωση ότι «καμία άλλη ζωντανή γλώσσα δεν έχει επηρεάσει πιο βαθιά το γλωσσικό τοπίο της Ευρώπης» -«ακόμη και τα απομονωμένα ισλανδικά δεν έχουν κατορθώσει να αντισταθούν πλήρως στους Έλληνες»- ο Ντορέν αναφέρεται, παραθέτοντας ενδιαφέροντα παραδείγματα, στα «κειμήλια, τις δάνειες έννοιες, τις άμεσα αναγνωρίσιμες επανεισαγωγές», αλλά και στις επανεισαγωγές χαμηλότερης ποιότητας: «Η ουτοπία είναι μία από αυτές. Τη λέξη επινόησε στην Αγγλία ο Τόμας Μορ με αναγνωρίσιμη έμπνευση τις ελληνικές λέξεις ου και τόπος. Κανένας Έλληνας δεν θα είχε σχηματίσει ποτέ αυτή τη λέξη, αλλά οι Έλληνες αποδέχτηκαν με χαρά την ουτοπία».