Νέες εξελίξεις αναφορικά με την πανδημία έχουν δημιουργήσει ξανά ένα στρόβιλο αμφιβολίας, φόβου, κούρασης και ισοπέδωσης. Η κατακόρυφη εκτίναξη των κρουσμάτων, η αλλαγή των πρωτοκόλλων και τα νέα μέτρα τείνουν να κάνουν τα σύνορα που έχουμε χαράξει σε διάφορους τομείς της ζωής μας να καταπατούνται και να επαναδιευθετούνται.
Η διαφάνεια φαίνεται να επικρατεί. Τίποτα δεν είναι μόνο επιστημονικό, μόνο οικονομικό, μόνο εμπορικό ή ηθικό. Η μία σφαίρα μπλέκεται με την άλλη και εκεί που ο καθένας είχε ορθολογικοποιήσει και θέσει έστω και υποτυπώδη σύνορα στις διάφορες εκφάνσεις της καθημερινότητας μία νέα έξαρση που πραγματοποιείται έπειτα από την περίοδο του έντονου μαζικού εμβολιασμού έρχεται να θέσει ξανά στο βάθρο την ανάγκη της επιβίωσης. Σπασμωδικής επιβίωσης που καθολικά χαρακτηρίζει το κοινωνικό γίγνεσθαι. Διαστρεβλωτικής και μυωπικής ανάγκης ορισμένες φορές συγκρινόμενης με τις άλλες ανάγκες.
Επανερχόμαστε ξανά σε μια μετριασμένη αίσθηση της ζωής. Η ανάγκη επιβίωσης έχει ρίξει πέπλο που δεν αφήνει στο νόημα και στη γνήσια ευχαρίστηση να ξεπροβάλλουν. Η ζωή μετατρέπεται σε μία εξασθενημένη ευχάριστη επιβίωση. Η ανάγκη της επιβίωσης έχει γίνει διάχυτη σε όλες τις εκφάνσεις του βίου σε τέτοιο βαθμό που αποχρωματίζονται, που η εντροπία που συντελείται από την πανδημία τείνει να κάνει τα πάντα διαφανή. Χωρίς κάποια κατεύθυνση, χωρίς προσπάθεια εύρεσης νοήματος. Απλά μια επίπλευση ως αποφυγή βύθισης σε ένα χάος που δεν μπορούμε ποια να ορίσουμε.
H συνειδητοποιημένη προσπάθεια επιβίωσης είναι καλύτερη από την ενστικτώδη προσπάθεια επιβίωσης. Διότι η συνειδητοποιημένη επιβίωση εμπεριέχει την προσπάθεια απάντησης των γιατί της επιβίωσης. Της αξίας και του νοήματος προσωπικού για τον καθένα. Στον αγώνα για την επιβίωση δεν πρέπει να λησμονηθεί η μέριμνα για το ευ ζην στο μέτρο του εφικτού. Και κυρίως για τον προσδιορισμό του «ευ ζην» για τον καθένα προσωπικά.